Vikan - 02.01.1970, Side 35

JNk
Stærð' Hæð Brcidd Dýpt.
250 Lítra 84 cm 92 cm 70 cm
350 Lítra 84 cm 126 cm 70 cm
450 Litra 84 cm 156 cm 70 cm
sia'Bk.Qj
Laugav, 178. Sími 38000
tindi. Þar bjó hún aS hætti Austur-
landabúa, klaaddist eins og tyrk-
nezkur emir, stjórnaði fjölmennu
þjónustuliði með járnhendi, og not-
aði jafnvel svipu á það. Þessi höll
hennar var söguleg, var eins og
heimur fyrir sig, með alls konar
stiga og leynigöngum, sem voru
höggvin út í klettinn. aGrÖarnir í
kring voru ævintýralegir, og þar
var allt fullt af heilögum köttum,
arabiskum gæðingum og úlföldum.
En að lokum dó hún, ein og yfir-
gefin, gömul og fátæk. Þjónustu-
fólkið hafði stolið öllu steini léttara,
og láttið allt fara í óhirðu og sóða-
skap. Það eina sem hún lét eftir
sig, fyrir utan skuldir, var goðsögn-
in sem lifir enn þann dag í dag.
Það var eiginlega spennandi að
hugsa sér að svipaÖ hefði verið líf
afasystur okkar. Hún hafði verið
gift fornleifafræðingi, og fylgdi
honum á ferðum hans um Austur-
lönd. Eftir dauða hans fluttist hún
til Libanon, þar sem hún keypti þetta
fajllahreiður sitt, og settist þar að
fyrir fullt og allt.
Eg leit á frænda minni
----Heldurðu að hún vilji taka á
móti þér?
— Það gerir hún örugglega, sagði
frændi minn rólega. Þegar ég segi
henni að ég sé kominn til að sækja
Gabrielshundana verður hún ánægð.
Hún hefir alltaf kunnað að meta fólk
sem gætir réttar síns. Hvað segir þú
um það að við förum þangað á
hánudag?
— Það er fínt, þetta hljómar vel.
— Hefir þú heyrt hvað sagt er
um Libanon? Að í því landi geti
maður átt von á öllu, það sé undar-
legt land.
Ég leit á úrið.
— Það er komið fram að kvöld-
mat, þú verður að koma mér á hótel-
ið.
Við gengum hljóð gegnum trjá-
garðinn. Það hafði einhver sett
lampa við útidyrnar, og stjörnurnar
blikuðu á dimmbláum næturhimn-
inum.
— Jæja, þá hringi ég til þín á
laugardaginn og læt þig vita hve-
nær ég kem, sagði frændi minn.
— Já, og ég vona að við eigum
eftir að upplifa ævintýri úr Þúsund
og einni nótt i Dar Ibrahim, sagði ég,
þegar við gengum út að bílnum . . .
Framhald í næsta blaði.
Húsið með
járnhliðunum
Framhald af bls. 39.
mig fyrir sér fullur aðdáunar.
— Carol, sagði hann loks. —
Hvenær eigum við að gifta okk-
ur?
Ég leit beint framan í hann.
Ég minntist þess, hve hrifning
mín á honum hafði verið barns-
lega einlæg og ósvikin, allt frá
því að ég sá hann fyrst. Hvað
ég hafði vonað og þráð . . .
— Bráðum, sagði ég lágt. —
Eftir mánuð, eða kannski hálf-
an mánuð . . .
Að loknum morgunverði beið
ég þess, að Rees færi niður í
steinhúsið, eins og hann var van-
ur. En það gerði hann ekki, og
sú staðreynd fulvissaði mig um,
að Stephen Faraday væri látinn.
Kannski hafði hann verið í and-
arslitrunum, þegar hann talaði
við mig? En hvað hafði orðið
honum að bana? Hafði hann ver-
ið píndur og kvalinn, unz hann
þoldi ekki meira? Eða hafði hann
kannski verið sveltur í hel?
— Við skulum taka mat með
okkur og ganga meðfram strönd-
inni, sagði Rees. — Þar er margt
skrítið og skemmtilegt að sjá,
ef við göngum nógu langt. Þarna
innfrá eru til dæmis undurfall-
egar klettamyndanir, sjaldséðir
fuglar og sitthvað fleira.
Á meðan ég var uppi í her-
berginu mínu að skipta um föt,
skrifaði ég skilaboð á miða. Það
voru reyndar ekki mikil líkindi
til að mörg hús væru við strönd-
ina, sem við færum inn í. En
þessi ferð var þó eina von mín
eins og nú stóðu sakir. Þess
vegna vildi ég vera við öllu bú-
in. Ef til vill mundum við hitta
einhverja ferðalanga, sem hægt
væri að koma á laun orðsendingu
með.
Ég settist við gluggann og
skrifaði eftirfarandi:
„Hringið til lögreglunnar og
biðjið hana að senda menn til
að rannsaka steinhúsið í Bell-
wood. Hliðið er lokað. Það er
bezt að klifra yfir múrinn, án
þess að gera viðvart. Gerið þetta
eins fljótt og hægt er. Það er
um líf og dauða að tefla.“
Ég skrifaði nafnið mitt undir
og stakk síðan blaðinu í vasann
á strandbuxunum mínum. Rees
var að kalla á mig. Ég fann, að
ég var rennvot á höndunum, tók
í snatri fram miðann aftur og
bætti aftan við:
„Segið þeim líka að taka mig
frá Bellwood hvað sem það kost-
ar.“
Mér skjátlaðist eins og svo oft
áður hér á Bellwood. Þessi ferð
okkar bar ekki í sér minnstu
von til bjargar. Við hittum ekki
nokkra lifandi manneskju á ferð
okkar, ekki einn einasta ferða-
lang. Og hvergi sá ég neinn stíg
sem ég hefði getað strokið eftir
jafnvel þótt Rees hefði einhvern
tíma brugðið sér ögn frá og skil-
ið mig eftir eina, en það gerði
hann reyndar aldrei.
Þegar við komum aftur, gerði
ég mér upp lasleika aftur, kvaðst
vera þreytt eftir ferðina og
langa til að leggja mig um
stund.
— Farðu bara upp, sagði Rees.
— Ég skal sjá um matinn.
Enn gat ég ekki orðið vör við
nein merki þess, að hann hefði
mig grunaða. Hann var afar vin-
gjarnlegur og elskulegur við
mig. Það vantaði ekki. Hann
fylgdi mér að stiganum og stóð
við hann og horfði á eftir mér,
á meðan ég gekk upp hann. Ég
sneri mér einu sinni snöggt við
á leiðinni, til þess að aðgæta,
hvort svipur hans væri ekki ann-
ar, þegar hann héldi, að ég sæi
ekki til. En hann brosti vingjarn-
lega, næstum viðkvæmnislega,
þegar hann sagði:
— Sofðu vel. Síðan skulum við
eiga saman kvöld, sem hvorugt
okkar mun nokkurn tíma geta
gleymt.
Ég sá hann ganga yfir gras-
flötina, á meðan ég var að skipta
um föt. Hann gekk hratt og létti-
lega, næstum eins og strákur.
Um leið og hann sneri inn á
skuggsælan stiginn, þaut ég í
hendingskasti að símanum í efri
ganginum.
En síminn var dauður. Það
kom enginn sónn. Ég ýtti á takk-
ann aftur og aftur, en ekkert
gerðist. Allt í einu greip örvænt-
ingin mig, þessi yfirþyrmandi
ótti, sem mér hafði tekizt á ein-
hvern óskiljanlegan hátt að
halda svo lengi í skefjum. Ég var
öll í uppnámi. Ég vildi helzt
öskra af öllum lífs og sálar
kröftum og hlaupa burtu.
Án þess að hugsa mig um,
hljóp ég niður stigann til þess
að komast út. Nú var Rees að
öllum líkindum í steinhúsinu, og
þess vegna mundi hann ekki sjá
mig. Ég ætlaði að taka á rás og
hlaupa að klettunum. Þegar ég
væri komin þangað, ætti mér að
vera óhætt. Ég hljóp út í eldhús-
ið og starði stöðugt á dyrnar —
þær voru tákn frelsis míns úr
þessum skelfilegustu ógöngum og
martröð, sem ég hafði nokkru
sinnum upplifað. Þegar ég opn-
aði dyrnar og bjó mig undir að
taka til fótanna af iífs og sálar
kröftum, lá við að ég færi að
hlæja af taugaæsingi og kald-
hæðni örlaganna.
Rees lá á hnjánum í eldhús-
garðinum og var að klippa lauk.
í. tbi. VIKAN 3.5