Vikan - 02.01.1970, Síða 37
Valerie féll fram af klettunum.
Eða hafði hann í örvæntingu
sinni reynt að fá vilja sínum
framgengt við hana? En jafn-
vel þótt eitthvað í þá áttina hefði
gerzt og Stephan hefði átt alla
sök á dauða Valeries, þá átti
auðvitað að fá málið í hendur
lögreglunnar. Með því að halda
Stephan sem fanga — og ef til
vill myrða hann að lokum —
hafði Rees sjálfur framið alvar-
legt afbrot.
Þessa helgi hafði hann líklega
valið til þess að framkvæma hið
grimmilega ætlunarverk sitt.
Honum hefur ugglaust fundist
aðstaða sín óbærileg. Fyrr eða
síðar mundi ég eða einhver ann-
— Gjörið svo vel, fáið yður
sæti!
— Ég er marg búinn að segja
þér að ég vil ekki að þú notir
peysurnar mínar!
— Nú stökkvum við fyrir
hornið og hrópum: „Halló,
pabbi!“
— Hvort viltu heldur hægri
eða vinstri?
ar komast að leyndarmálinu um
steinhúsið.
Og í miðjum þessum hug-
leiðingum mínum, sem allar voru
að sjálfsögðu eintómar getsakir,
varð ég vör við, að Rees var
hættur að spila á píanóið. Þegar
ég leit upp kom hann til mín,
settist við hliðina á mér og lagði
handlegginn utan um hálsinn á
mér.
— Farðu upp, hvíslaði hann.
— Ég kem strax á eftir.
Þungur ilmur barst inn um
gluggann minn og ég hlustaði
á hin leyndardómsfullu hljóð
næturinnar. Ég beið og biðin var
ekki lengur þrungin spennu og
eftirvæntingu, heldur ótta,
óvissu og fyrirlitningu. Og samt
vissi ég, að ég yrði að láta vel
að honum og leyfa honum að fá
vilja sínum framgengt. Ef ég
gerði það ekki, var hætta á, að
allt kæmist upp og eitthvað
skelfilegt gerðist.
Ég lagðist í rúmið og grúfði
andlitið niður í koddann. Ég var
of þreytt og of ráðvillt til að geta
grátið. Ég gat ekkert gert fyrir
fangann í steinhúsinu. Vonin,
sem ég hafði kveikt í brjósti
hans, var líklega slökknuð. Ef til
vill var hann ekki lengur í tölu
lifanda,- svo að allar áhyggjur
mínar af honum voru til einsk-
is. Og ef ég hefði ekki snúið
aftur til Bellwood í gær í barna-
skap mínum — þá hefði ég aldr-
ei fengið að vita sannleikann um
Rees.
Þegar ég vaknaði ísköld og
stirð í öllum liðum, heyrði ég
fuglasöng og sá mér til mikillar
undrunar, að sól var þegar kom-
in hátt á loft. Ég þaut fram úr
rúminu og opnaði dyrnar upp á
gátt og lagði við hlustirnar. Hús-
ið var grafarhljótt í morgunliirt-
unni. Hvað hafði gerzt? Rees
hafði aldrei komið. Ég læddist
niður stigann og gekk inn í eld-
húsið. Þá heyrði ég Rees kalla á
mig. Um leið og ég sneri mér
við, bauð ég honum sjálfkrafa
góðan daginn. En þegar þann var
kominn alveg að mér sá ég, að
ekki var allt með felldu í sam-
bandi við útlit hans. Ann-
ar helmingur andlits hans var
blár, munnurinn bólginn og sár
við aðra augabrúnina . . .
Framhald í næsta blaði.
Æskuhárin aftur
Framhald af bls. 7.
itz, og gerði um hana nokkr-
ar greinar. Daginn eftir var
L.K. 162 á forsíðum allra
helztu blaða Þýzkalands, og
dr. Heinitz var á kafi i skeyt-
um og pöntunum. Nú er það
von manna að liægt verði að
setja L.K. 162 á markaðinn
innan skamms — og þá þyk-
ir ömmu gaman að lifa!
Úrval
EINA TÍMARITIÐ SINNAR TEGUNDAR
HÉR Á LANDI
Bókin í janúarheftinu nefnist „Vitnisburður minn"
og var smyglað frá Sovétríkjunum. Hér er um aS
ræða ógnvekjandi frásögn af fangabúðum Rúss-
lands. Þessi bók hefur vakið athygli um allan heim
og var um langt skeið metsölubók í Bandaríkjunum.
Þér spariQ meO áskrift
VIKAN
Skipholti 33 - sími 35320
HVAR ER RMIN HAN8 NÓA?
Það er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunln
Guðbjörg Hulda Albertsdóttir, Hjarðarholti 1, Selfossi.
Naín...........................................................
Helmili .......................................................
Örkin er 6 bls. ........................................
Vinninganna má vitja i skrifstofu Vikunnar. 1.
1. tbi. VIKAN 37