Vikan - 02.01.1970, Page 38

Húsid med
járnlilidunum
Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie - 9. hluti
Einhvern veginn tókst mér að
þrauka máltíðina af. Mér virtist
hún aldrei ætla að taka enda.
Af því að við sátum úti var sem
betur fer alltaf eitthvað, sem
gat dreift huganum. Ég gat til
dæmis horft á kappsiglingu úti
á hafinu í kíki og öðru hverju
gat ég greint Eric. Ég varð að
hafa mig alla við til þess að
leyna gleði minni, þegar ég kom
auga á hann. Eric, Eric, komdu
hingað fljótt og reyndu að gera
eitthvað mér til hjálpar, langaði
mig til að hrópa.
— Hvað er að þér, Carol?
Ég hrökk við, er ég heyrði
þessa spurningu Rees.
Ég nuggaði hnakkann með
hendinni og þóttist gretta mig
af sársauka.
— O, það er bara gamli höf-
uðverkurinn minn. Hann byrjar
hér niðri á hálsinum og legg-
ur síðan upp í höfuðið. Mig svíð-
ur í augum og kvalirnar geta orð-
ið næstum óbærilegar.
Ég var í rauninni ekki að
ljúga, þegar ég lýsti líðan minni.
Mig kenndi svo sannarlega til í
höfðinu og raunar alls staðar.
— Elskan mín, sagði Rees. —
Þú ert bersýnilega þreytt í dag.
Hvað ertu vön að gera við höf-
uðverknum? Farðu upp og
leggðu þig um stund, svo að þú
verðir orðin góð í kvöld.
Ég vonaði, að hann tæki ekki
eftir hvað ég skalf, þegar ég
stóð á fætur. Ég hraðaði mér upp
í herbergið mitt. Ég þorði ekki
að læsa hurðinni, heldur settist
í stól við gluggann og hafði
kodda til taks, svo að ég gæti
litið veikindalega út, ef hann
kæmi. Úr glugganum gat ég
fylgzt með þvi, hvort hann færi
niður í steinhúsið. Ef hann gerði
það, mundi mér ef til vill takast
að fara að bílnum mínum, áður
en hann kæmi aftur. En ef hann
mundi nú gera út af við hinn
hjálparlausa fanga á meðan? Og
hvers vegna í ósköpunum hafði
ég verið svo heimsk að segja
honum, hvar ég hefði lagt bíln-
um mínum? Hann gat alteins
staðið við hann og tekið á móti
mér, þegar ég kæmi að hon-
um!
Það var betra að hringja til
lögreglunnar, strax og hann
hafði farið frá húsinu og biðja
hana að láta menn sína klifra
yfir múrinn. Ég gat reynt að
flýja síðar. Nei, fyrst gæti ég
þrýst á hnappinn, 'svo að hliðið.
væri opið, þegar þeir kæmu.
Rees mundi ekki verða var við
neitt, á meðan hann fékkst við
fórnarlamb sitt í steinhúsinu.
Ég sat og beið. Annað slagið
skalf ég af kulda, en í næstu
andrá var ég löðursveitt. Ég
þorði ekki að fara frá glugg-
anum, en þótti grunsamlegt, að
ég skyidi ekki heyra neitt hljóð
neins staðar. Kannski sat hann og
las i bókaherberginu, eða hafði
farið í gönguferð þangað, sem ég
gat ekki séð til hans úr glugg-
anum. En hann hafði áreiðanlega
ekki ekið burt í bílnum sínum.
Þess var ég fullviss.
Kötturinn Tris kom og strauk
sér við fætur mína. Það var í
rauninni honum að þakka, að
ég komst að hinu sanna í þessu
óhugnanlega máli. Ef ég hefði
nú aldrei fengið að vita, að
Stephen Faraday var þarna úti
i steinhúsinu?
Spurningarnar hrönnuðust upp
í huga mér og ég reyndi eftir
beztu getu að svara þeim, eftir
því sem mér var unnt. f fyrsta
lagi var nú ljóst orðið, að Rees
var ekki allur, þar sem hann var
séður. Ég hafði umgengis hann í
nokkrar vikur og taldi mig
þekkja hann vel, en honum hafði
tekizt að dyija fyrir mér hið
rétta innræti sitt. Hann hataði
bersýnilega Stephen Faraday svo
ákaft, að stappaði nærri brjálæði.
Hvers vegna hafði Rees gert
Stephan Faraday þetta? Hvað
hafði eiginlega gerzt daginn, sem
Valerie dó? Hvernig gat hann af-
borið sorg foreldra Stephens og
hvernig gat hann blekkt þá svona
lengi? Ég átti afar erfitt með að
skilja afstöðu Rees og varaðist að
hugsa of mikið um, hvern mann
hann virtist hafa að geyma. Ég
óttaðist, að taugar mínar mundu
bila og kjarkur minn bresta. Ég
stóð á fætur og gekk fram og
lagði við hlustirnar. Ekkert hljóð
heyrðist. Ennþá áræddi ég ekki
að leggja á flótta. Hann gat ver-
ið einhvers staðar í húsinu,
kannski alveg á næstu grösum.
Aldrei fyrr hafði sólríkur eftir-
miðdagur verið jafn viðurstyggi-
lega langur sem þessi. Ég beið og
beið og sá ekki Rees. Hann gekk
ekki framhjá framhlið hússins,
né skauzt yfir grasflötina, eins
og hann gerði þó svo oft á hverj-
um degi. Ég varaðist að hugsa
til þess, hvað Stephen Faraday
hefði mátt líða og afbera. Og nú
var það síðasta von hans og eina
hálmstrá, að ég kæmist burtu til
að sækja hjálp honum til handa
áður en það yrði um seinan. Rétt
í þann mund sem ég var að hug-
leiða þann möguleika að komast
út um glugga einhvers staðar í
húsinu éða hringja í Eric og
reyna að gefa honum í skyn án
þess að segja það berum orðum,
hvað um væri að vera, sá ég að
kötturinn Tris sperrti eyrun.
Rees hvislaði nafnið mitt fjTÍr
utan dyrnar. Ég svaraði ekki, en
Tris hoppaði niður og gekk í átt-
ina að dyrunum. Eftir andartaks-
þögn hreyfðist handfangið hljóð-
laust. Rees rak höfuðið inn um
dyragættina. Hann glennti upp
augun, þegar hann sá að rúmið
var tómt, en brosti þegar hann
kom auga á mig.
— Líður þér betur núna, sagði
hann og gekk inn í herbergið.
— Nei.
Mér reyndist auðvelt að lýsa
hinum slæma höfuðverk ömmu
minnar. Ég mundi svo vel, hvern-
ig henni hafði liðið.
— Það er miklu verra að
liggja, ég. — Þá er eins og kodd-
inn sé grjótharður. Ég hef bara
örsjaldan fengið svona slæman
höfuðverk áður og þá hef ég orð-
ið að kalla á lækni.
Ég lagði höndina á hnakkann
og reyndi að gretta mig að
ímynduðum sársauka.
— Þetta hefur áhrif á sjónina
líka. Ég sé allt tvöfalt. Það hring-
snýst allt fyrir augunum á mér.
Kæri Rees, það er bezt að ég
hringi á lækni. Er nokkur lækn-
ir hér í nágrenninu?
— Það er bersýnilegt ,að þú
ert með migrenu, Carol min,
sagði hann. — Enginn ætti að
vita það betur en ég. Ég hef oft
og mörgum sinnum þjáðst af
þessu sama. Ég á svolítið, sem þú
getur tekið við þessu. Hvers
vegna skyldum við eyðileggja
þessa helgi, sem við eigum alveg
fyrir okkur sjálf? Ég ætla að
sækja töflurnar.
Ó, guð. Hvers vegna hafði mér
endilega dottið í hug að gera mér
upp höfuðverk? Af hverju gat ég
ekki haft það eitthvað alvarlega,
til dæmis botnlangabólgu eða
eitthvað, svo að ekki yrði hjá
komizt að sækja lækni?
Það var einkenniileg reynsla
að finna hvernig ást hafði breytzt
í óttablandna fyrirlitningu á ein-
um degi. Ég reyndi að berjast
gegn þessari tilfinningu og teija
mér trú um, að ef til vill væri
hún á rökum reist. Kannski að
maðurinn v’æri alls ekki Stephan
Faraday? Ef til vill var hann ein-
mitt það, sem ég hafði fyrst álit-
ið, glæpamaður, sem hafði logið
til nafns.
Rees kom aftur að vörmu spori
Hann hafði farið að sækja vatns-
glas niður í baðherbergið. Hann
stjanaði við mig af stakri um-
hyggjusemi og blíðu.
— Nú ferð þú í rúmið, sagði
hann skipandi röddu.
Ég hlýddi og lagðist í rúmið
og fann á samri stundu hversu
óstyrk ég var og hversu taugar
mínar voru illa á sig komnar.
Mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds í þess orðs fyllstu
38 VIKAN *■tbl-