Vikan - 02.01.1970, Page 39

merkingu. Hann beygði sig nið-
ur og tók af mér skóna og breiddi
síðan ofan á mig.
— Taktu þessar töflur og þá
er höfuðverkurinn horfinn, þeg-
ar þú vaknar aftur.
Um stund óttaðist ég, að kjark-
ur minn brysti. Mér var skapi
næst að gefa mig á vald sjálfs-
meðaumkvun og viðkvæmni. Tár
komu fram í augu mín, þegar ég
tók töflurnar úr hendi hans. En
þá kom mér ráð í hug. Ég ætlaði
aðeins að látast taka inn töflurn-
ar, en ekki gleypa þær. Sam-
kvæmt skipun hans varð ég að
setja töflurnar langt inn á tung-
una. Ég varð að hafa mig alla
við til þess að varna því, að ég
gleypti þær ekki. Ég reyndi að
halda þeim milli tannanna og
annarrar kinnarinnar, en brátt
mundu þær áreiðanlega leysast
upp þar. Bara að hann stanzaði
nú ekki of lengi! Ef hann aðeins
mundi fara, þá gæti ég ef til vill
tekið út úr mér töflurnar, áður
en þær leystust upp.
— Jæja, sagði hann og það var
eins og röddin lýsti sigurgleði.
— Nú fer þér senn að líða vel.
Hann hafði séð, að tár komu
fram í augu mín og reyndi að
hugga mig og láta vel að mér.
— Aumingja Carol! Reyndu
nú að sofna. Ég ætla að sitja hjá
þér ofurlitla stund.
Hann gekk að stólnum við
gluggann og settist, en ég lá með
augun aftur. Eini vonarneisti
minn var nú slokknaður. Eða
kannski hafði aldrei verið nein
von? Kötturinn Tris hoppaði upp
í rúmið og lagðist ofan á sængina
mína. Mér fannst allur líkami
minn vera þungur sem blý og ég
gat ekki með nokkru móti hent
reiður á hugsunum mínum. Ég
gat ekki varnað því, að töflurn-
ar leystust upp í munni mér og
algert vonleysi gagntók mig. Síð-
asta hugsun mín var:
— Rees. Hann vill að ég deyi.
Slcyldi það vera svona að deyja?
Nei, ég hafði ekki verið myrt,
ekki enn þá. Ég vaknaði einhvern
tíma í grárri og miskunnarlausri
morgunskímunni. Mér leið illa,
en samt fann ég til einhvers kon-
ar gleði eða feginleika yfir því að
vera þó enn á lífi. Ég fór úr föt-
unum og klæddi mig hríðskjálf-
andi í náttkjólinn minn. Síðan
sofnaði ég strax aftur og svaf og
svaf.
Þegar ég vaknaði loks aftur
var hugsun mín orðin skýr. Ég
var úthvíld og sterk. Mér fannst
að nú hlyti ég að geta komizt
klakklaust frá þessu öllu saman.
Ef Rees hafði ætlað sér að ráða
mig af dögum, þá hefði hann get-
að gert það á meðan ég svaf eða
neytt mig til að taka inn fleiri
töflur. Hann grunaði bersýnilega
ekkert enn. Nú var allt undir mér
sjálfri komið. Nú varð ég að
reyna að gera mitt bezta, bæði
vegna Stephens Faradays og eins
vegna sjálfrar mín. Jafnvel þótt
Stephen væri þegar látinn, þá
skyldi heimurinn að minnsta
kosti fá að vita hvernig stóð á
dauðdaga han3 og hvað hafði
gerzt.
Klukkan var ekki nema fimm-
tán mínútur gengin í átta. Fyrst
Rees grunaði ekkert, hlaut hann
að láta mig í friði enn um stund
að minnsta kosti.
Tris stóð mjálmandi við dyrn-
ar. Um leið og ég hugleiddi, hvort
ég ætti að nota tækifærið og
hlaupa burtu, skynjaði ég, að
Rees stóð fyrir aftan mig.
— Góðan daginn, sagði hann.
— Þú lítur miklu betur út núna.
Hann tók mig í fang sér og ég
reyndi að leika hlutverk mitt eins
vel og ég gat og láta ekki á neinu
bera. Ég var innst inni hreykin
yfir þvi, að mér skyldi takast
að blekkja hann svona vel. Hann
hélt mér lengi í fangi sér og virti
Framhald á bls. 35.
i. tw. VIKAN 39