Vikan - 02.01.1970, Page 40

A AFMÆLI
SONARINS
SMÁSAGA EFTIR KNIID RASMUSSEN
Gegnum livit gluggatjöld-
in, sem dregin voru fyrir
rúmið, streymdi skært ljós
frá stóra stofuglugganum.
Hún lá í rúminu, var ný-
vöknuð og naut sængurhlýj-
unnar. Eins og venjulega var
hún dálítið hrædd við að líta
á úrið. I seinni tíð vaknaði
hún oft mjög snemma og þá
urðu dagamir langir.
Áður en hún lyfti hand-
leggnum til þess að færa til
hliðar bók, sem huldi úrið,
sló kirkjuklukkan sjö. Hún
taldi slögin og gladdist yfir
þvi að hafa sofið svona lengi.
Morgunblaðið var áreiðan-
lega komið og lá i forstof-
unni, en hún ætlaði að liggja
í rúminu eilítið lengur.
Blómin í glugganum voru
falleg í morgunsólinni. Skyldi
hibiscusinn hafa blómgazt í
nótt? Hann var að því kom-
inn að springa út í gær. Hún
sá liann ekki i rúminu. Hann
stóð yzt við dyrnar út á sval-
irnar. Stofan virtist stór héð-
an séð. Hún líktist mynd í
tímariti um húsgögn og hí-
býlaprýði.
Fyrstu árin hafði henni
leiðzt mjög mikið. Þá voru
dagarnir óvinir, sem ollu
henni hugarkvölum. Enda
þótt hún gerði allt eins hægt
og vandlega og hún mögu-
lega gat, þá var samt heil
eilifð frá morgni til kvölds.
Hún hafði lesið öll blöðin
spjaldanna á milli, morgun-
blöðin, miðdagsblöðin, kvöld-
blöðin, — þar til liún þoldi
ekki lengur lvktina af prent-
svertunni. Þá hóf hún göngu-
ferðir sínar. Hún gekk lang-
ar leiðir, klukkutíma eftir
klukkutima. Dag nokkurn
stóð hún fyrir framan búðar-
glugga, dauðþreytt. Hún vissi
ekki hvers vegna hún stóð
þarna og hún vissi ekki held-
ur hvers vegna hún var að
ganga þessar löngu vega-
lengdir.
Þegar liún hafði setið og
vatnað músum þetta kvöld,
sofnaði hún loks í stólnum
og vaknaði ekki aftur fyrr en