Vikan - 08.01.1970, Side 12

ÓSIGURINN
Ég man það,
eins og það hefði
gerzt í gær.
Hún átti að
aðstoða mig;
við stóðum bæði
bogin yfir
sjúlklingnum,
litlum dreng,
sem ég man ekki
lengur
hvað hét......
SMÁSAGA EFTIR
JOHN WILKINS
Þegar ég var fjörutíu og átta
ára, og yfirlæknir við sjúkrahús,
kynntist ég Renu. Hún var
hjúkrunarnemi, lítil, rauðhærð
og alveg óvenjulega lagleg, en ég
hafði séð margar laglegar hjúkr-
unarkonur án þess að þær hefðu
haft nokkur áhrif á mig. Er þetta
þá jafn hættulegur aldur fyrir
karlmenn og konur?
Ég man eins vel eftir því og
það hefði skeð í gær, þegar ég
sá hana í fyrsta skipti. Hún átti
að aðstoða mig, og við stóðum
bæði bogin yfir sjúklingnum,
litlum dreng, sem ég er búinn að
gleyma hvað hét. Hann lá fyrir
dauðanum — sykursýki og hafði
fengið lungnabólgu.
— Það er ekkert að gera,
sagði ég og lagði sprautuna á
borðið. — Það er orðið of seint.
Blágrænu augun í Renu fyllt-
ust allt í einu tárum. Hún var
áreiðanlega alltof viðkvæm til,
að vera hjúkrunarkona — og
alltof falleg. Ég fann, að mig
langaði til að strjúka hrokkna
hárið hennar.
— Aumingja litli drengurinn,
sagði hún lágt,
Fáum mínútum síðar var hann
dáinn.
Við gengum saman fram gang-
inn.
— Þó að insulínið sé einhver
mesta uppgötvun aldarinnar, þá
getur það ekki gert kraftaverk,
sagði ég.
Afsakið, hr. yfirlæknir, en
ég þarf að tilkynna yfirhjúkrun-
arkonunni andlátið.
Bíðið andartak, ungfrú! Ég
gat ekki látið hana fara. Hún
horfði rugluð á mig. Ég ræskti
mig.
Þér eruð þreyttur, hr. yfir-
læknir. Þér reynið of mikið á
yður. Afsakið. —
Ungfrú Bang. viljið þér
verða konan mín? Eg var búinn
að segja þetta áður en ég vissi
af.
Hún starði á mig og roðnaði.
Ég reyndi að stilla mig.
Yður þykir þetta auðvitað
undarleet, og samt hljótið þér að
hafa tekið eftir því, að ég hef
lengi dáðst að yður. En hugsið
þér málið, og munið eftir því,
að ég er fjörutíu og átta ára, og
þér eruð —
Tuttugu og þriggja, — en
það segja allir, að ég sé mjög
fullorðinsleg.
Ungfrú Smith, yfirhjúkrunar-
konan, kom að í þessum svifum,
svo að ég sleppti hendinni á
Renu.
— Þykir yður áreiðanlega
vænt um mig, hr. yfirlæknir?
spurði Rena lágt.
— Ég þrái yður, svaraði ég.
Hún horfði á mig og augu
hennar ljómuðu.
— Þá segi ég já. svaraði hún,
auðmjúk, eins og hún hefði feng-
ið skipun.
Tveim mánuðum síðar giftum
við okkur. Hún vildi ljúka námi
sínu, og ég var alltaf önnum kaf-
inn, svo að við sáumst ekki oft.
Fyrst svaraði hún iðulega: Já, hr.
yfirlæknir. Þá fórum við bæði
að hlæja og hún roðnaði og kall-
aði mig Gerhard.
Dag nokkurn, þegar við sátum
við morgunverðinn, fékk ég bréf
frá lækni við háskólan, sem syst-
ursonur minn var í. Hann skrif-
aði mér, að frændi minn væri
með sykursýki, og að hann hefði
ráðlagt honum að hvíla sig og
fara til mín, þar sem ég hefði orð
á mér sem góður læknir.
— Aumingrja drengurinn,
sagði Rena. — Hann er systur-
sonur þinn, eða hvað?
— Já, og móðir hans dó úr
sykursýki. Ég hef verið fjár-
haldsmaður hans síðan faðir
hans dó
En hvað það er heppilegt, að
hann skuli eiga þig að! sagði
Rena hreykin.
f sama bili flautaði bíll og há-
grænn vagn nam staðar fyrir ut-
an hliðið. Ungur, berhöfðaður
maður stökk út úr bílnum.
— Þetta er Áki, frændi minn,
hrópaði ég. — En hvað vagninn
hans er ljótur!
Hann er ljómandi laglegur
og mér finnst vagninn reglulega
fallegur, svaraði Rena.
Áki kom hlaupandi á móti
okkur, en nam staðar með op-
inn munninn, þegar hann sá
Renu. Það er heimskulegt, en
mér datt í hug, að hann væri
eins og Adam, þegar hann sá
Evu í fyrsta sinn.
■- Góðan daginn, Áki. Það er
gaman að sjá þig, sagði ég.
Við vorum að fá bréf frá lækn-
inum þínum. Velkominn, dreng-
ur minn. Þetta er Rena, konan
mín.
Þú lítur ljómandi vel út,
Gerhard frændi Er það mögu-
legt, að þessi unga kona sé kon-
an þín. Það er ótrúlegt, sagði Áki
og hló glaðlega og tók undir
handlegginn á okkur báðum.
Rena bar honum strax morg-
unverð. Áki bað okkur að af-
saka ónæðið, sem hann gerði
okkur, en ekki leið á löngu áður
en hann og Rena voru komin í
djúpar samræður um bíla. Hann
talaði um veiki sína eins og ekk-
ert væri.
— Þú verður auðvitað hjá
okkur, sagði ég að lokum og stóð
upp. - Afsakið, ég þarf að fara.
Þú sérð um Áka, Rena mín.
Drengurinn spratt ósjálfráttá
upp.
— Segðu mér „frænka“ —
geri ég ykkur ekki ónæði? spurði
hann með ákafa. Andlit hennar
ljómaði.
— Nei, alls ekki, svaraði hún
og hló að ástæðulausu. —- Það
er gaman að hafa gest. Finnst
þér það ekki, Gerhard?
Ég kinkaði kolli, kvaddi hana
með kossi og hljóp fram í for-
stofu til að sækja yfirhöfnina
mína.
Ég heyrði Áka segja:
— Heyrið þér, mér þykir hálf
hlægilegt, að þér skuluð vera
„frænka" mín!
— Hlægilegt? Af hverju? En
hvað ég vissi, hvernig hún leit
undan, þegar hún gerði að gamni
sínu.
— Jú, í fyrsta lagi af því, að
þér eruð svo ungleg, og svo
hljótið þér að vita, hvað þér er-
uð lagleg. Eg neita blátt áfram
að kalla yður „frænku".
Rena hló svo glaðlega, að ég
varð óttasleginn. Svona hafði
hún aldrei hlegið áður. Ég skellti
hurðinni á eftir mér. Tuttugu og
fjögurra ára aldursmunur! Jæja,
mér fannst ég ekkert gamall.
Rena hafði sjálf sagt, að sér
leiddist ungir menn. Það var
ómöeulegt, að ég væri afbrýði-
samur við Áka — afbrýðisamur
við drenginn, af því að hann
hafði svo falleg aueu og hár hans
var dökkt og brokkið.
zÞegar ég kom heim, kallaði ég
á Renu. Ráðskonan sagði mér, að
frúin hefði farið út með frænda
mmum, oir að þau væru ekki
enn komin h°im aftur. Ég set.t-
ist rólegur niður og fór að lesa
grein um blóðlevsi. Klukkan
fimm komu þau heim og afsök-
uðu sig, hvað þau kæmu seint
12 VIIvAN 2 tbl