Vikan - 08.01.1970, Page 13

— þau höfðu villzt.
Eg kenndi Renu að gefa Áka
insulínið. Hann hefði vel getað
gert það sjálfur, en hann var
hræddur við sprautuna.
Hann var búinn að dvelja hjá
okkur í mánuð, þegar ég var einu
sinni lagður af stað í sjúkrahúsið
og sá þá, að ég hafði gleyrnt dag-
bókinni heima. Ég hljóp upp á
loft, framhjá rmrðinni á herbergi
Áka. Hún stóð í hálfa gátt. Rena
var einmitt að gefa honum insu-
línið og var með sprautuna í
hendinni. Áki iyfti vinstri hend-
inni upp að vörum sér og kyssti
hana.
— Ó, ástin mín! Eg þoli þetta
ekki lengur! sagði drengurinn
kjökrandi.
— Aumingja drengurinn, hvað
á ég að gera? heyrði ég að hún
sagði.
Eg iæddist burtu. Hún kærir
sig ekkert um hann, hugsaði ég.
Svipurinn í augum hennar hefur
ekkert að segja. Svona horfði
hún líka á drenginn, sem dó.
Þegar við snæddum hádegis-
verð, stakk Rena upp á því, að
Áki skyldi fara til útlanda — í
betra loftslag. Ég varð bálreið-
ur. Datt henni í hug, að hún
kæmist svona auðveldlega frá
þessu? Ég sat á mér. Áki mót-
mælti. Hann vildi ekki fara —
auðvitað ekki!
— Þér líður vel hérna, er það
ekki? spurði ég brosandi. Þót.t
undarlegt megi virðast, gat ég
ekki hatað hann. Hann virtist
vera svo hjálparvana. Og nú datt
mér snjallræði í hug. Einn
starfsbróðir minn bauð mér í dag
að lána mér sumarbústaðinn sinn
í Katthálmi í hálfan mánuð.
Hólminn liggur nokkra kiló-
metra frá landi og er óbyggður.
Eg þarf líka að hvíla mig, og þar
get ég lokið greininni minni um
blóðbrýstinginn. Þið getið veitt
þarna, og Áki getur skotið end-
ur. Hvað segið þið um þetta?
Áki gat varla dulið ánægju
sína, en Rena var ekki eins hrif-
in og spurði, hvort það væri ekki
kalt þarna.
Og hvernig fer þá með in-
sulínið hans Áka, Gerhard? Mér
fyndist að hann ætti að verða
eftir og gæta hússins, þá getum
við tvö farið.
— Auðvitað verð ég heima, ef
Rena endilega vill, sagði Áki.
Mér finnst, að þú ættir að
lofa mér að ráða þessu, Rena
mín, sagði ég og stóð upp. -— Við
förum eftir viku. Það er engin
hætta á því, að okkur verði kalt
— nóg teppi og matvæli. í hús-
inu er stór arinn og þrjú rúm.
Áki, þú verður að hjálpa til að
þvo upp í arr.inum, sagði ég
brosandi.
Rena kom ekki með fleiri mót-
bárur, svo að við fórum að und-
irbúa ferðina. Hvers vegna var
ég að þessu, hugsaði ég. Að
hvaða gagni gat það komið? Og
samt fannst mér það vera það
eina skynsamlega, sem ég gat
gert. Einn góðan veðurdag í
októbermámuði lögðum við af
stað. Auk vélbátsins, sem við
fórum í, höfðum við með okkur
árabát. Áki var í ágætu skapi, en
Rena var föl og þögúl. Þegar við
komum auga á eyjuna, hrópaði
hann:
— Sjáðu, Rena! Þarna er Katt-
hólmur! Er hann ekki yndisleg-
ur?
Hún gerði sér upp bros. Ekki
leið á löngu áður en við stóðum
fyrir framan laglegan bjálkakofa
með þremur herbergjum — lítið
svefnherbergi handa Áka, stofu
og eldhúsi. Við settumst ' að
kvöldverðinum Síðan þvoðu Áki
og Rena upp, en ég svaf í stól.
Allt í einu hrökk ég upp. Það
var komið ofsarok. Bg fór fram
í eldhús. Rena stóð uppi á stól
og var að kveíkja á lampa. Áki
studdi hana oe; starði á hana.
Hún horfði blíðlega á hann og
strauk honum um vangann um
leið og hún stökk ofan af stóln-
um.
- Stormurir.n slökkti á lairm-
anum, sagði hún rólega við mig.
— Já, það er áreiðanlega óveð-
ur í aðsitd. svaraði ég. Eg hues-
aði rólegur sem fyrr, að svona
"horfði hún líka á drenginn, sem
dó.
— Ef þið eruð búin, þá skuluð
þið koma inn í stofu. Við skulum
fá okkur eitthvað hjartastyrkj-
andi, sagði ég.
— Mig langar ekki í neitt,
frændi. Elg vil helzt fara að hátta,
ef þú hefur ekkert á móti því. —-
Drengurinn gat ekki horft fram-
an í mig. en sagði hikandi:
Góða nótt, frændi og
„frænka“, og sofið þið vel.
Rena kvartaði um þreytu og
fór líka að hátta. Veðrið versn-
Framhald á bls. 40
2. tbi. VIKAN 13