Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 20

EFTIR MRRY STEWART
Hringur
soldúnsins
Ég varð æ meir gripin ónotatilfinningu,
og óskaði þess að ég hefði aldrei reynt að
komast inn í höllina. Ég hafði það á
tilfinningunni að það hefði verið hollara
fyrir mig að halda mig sem lengst í burtu
frá þessum stað.
ANNAR HLUTI
ÞAÐ SEM SKEÐ HEFUR: Ég vissi að
Charles frændi minn var á ferð
einhversstaðar í Mið-Austurlöndum,
þar sem ég var á ferð með ferða-
mannaflokki. Við hittumst af til-
viljun í Damaskus. Við vorum tengd
sterkum ættarböndum, því að feð-
ur okkar voru tviburar, og ég hafði
alla ævi verið mjög hrifin af Char-
les. Við höfðum ekki sézt í fjögur
ár, þar sem foreldrar mínir voru
flutt til Los Angeles. Feður okkar
voru auðugir bankaeigendur, svo
við höfðum alltaf fengið það sem
hugurinn girntist. Það varð úr að
við ákváðum að hittast í Beirut, og
reyna að hitta afasystur okkar, sem
var áttræð og hafði búið í Líbanon
mestan hluta ævi sinnar; bjó eins og
höfðingi í gamalli höll, Dar Ibrahim,
og hegðaði sér að öllu leyti að hátt-
um þarlendra. Charles sagðist geta
notað tækifærið og vitjað þess, sem
hún hafði ánafnað honum, en það
voru postulínshundar frá Ming-tíma-
bilinu, og kallaðir Gabrielshund-
arnir. Það varð að samkomulagi milli
okkar að hann ætlaði að hringja til
mín á hótelið í Beirut, áður en hann
færi frá Damaskus ....
Ég hafði reiknað með að Charles
hefði yfirdrifið, þegar hann sagði
mér frá ævintýrinu um Harriet
frænku og Dar Ibrahim, en það
kom á daginn að það hafði hann
ekki gert.
Á sunnudeginum datt mér í hug
að leigja bíl með bílstjóra og aka
að upptökum Adonisárinnar.
Þegar ég bað dyravörðinn að út-
vega mér bíl, þá heyrði ég talað
um föðursystur pabba.
— Ef þér farið dálítinn krók á
heimleiðinni, getið þér séð Dar
Ibrahim, sagði dyravörðurinn.
Hann misskildi undrun mína oa
bætti við:
— Dar Ibrahim er höll, og þar
býr ensk hefðarfrú, sem einu sinni
var mjög kunn um þessar slóðir.
Hún keypti höllina, sem þá var
komin að hruni, lét gera við hana
og fyllti hana með listaverkum.
Svo lét hún líka lagfæra trjágarð-
ana, og áður og fyrr var mikið
um gestakomur hjá henni, stands-
persónur voru tíðir gestir.
En nú er hún orðin gömul, og það
er sagt að hún sé dálítið skrítin . . .
Nú er höllin læst, og hún fer aldr-
ei út fyrir dyr. Það hefur enginn
séð hana í mörg ár. Mér er sagt
að það búi hjá henni einhver vin-
ur hennar, en það er kannski ekki
rétt. Ég held að það séu einhverjir
þjónar hjá henni, því vikulega er
sent með vistir þangað frá Beirut.
— Ég hefi heyrt hennar getið,
sagði ég. — Ég þekki ættinga gömlu
konunnar í Englandi, og ég var
búin að hugsa mér að reyna að
hitta hana. Af einhverjum ástæð-
um vildi ég ekki segja dyraverð-
inum að hún væri raunar frænka
mín.
Hann hristi höfuðið.
— Þér getið að sjálfsögðu reynt,
en það er sagt að dyravörðurinn
hleypi engum innfyrir. Það er langt
síðan hún hefir tekið á móti heim-
sóknum, að lækninum undanskild-
um.
— Lækninum? Er hún veik?
— Nei, ekki núna, en hún var
víst veik í haust, þá vék læknir-
inn ekki frá henni.
— Var það læknir frá Beirut?
— Já, enskur læknir, Grafton hét
hann.
— Ég fór upp á herbergið mitt,
og fletti símaskránni, til að finna
númer læknisins.
Karlmannsrödd svaraði, þegar
ég fékk samband. Dr. Grafton var
farinn frá Beirut, sagði hann, og
það var ekki von á honum aftur,
hann var farinn fyrir fullt og aIIt.
— Ég þurfti að fá upplýsingar
um frænku mína, sagði ég, — frú
Boyd. Hún býr á stað, sem kallaður
er Dar Ibrahim.
— Dar Ibrahim? Nú var greini-
legur áhugi í röddinni. — Eigið þér
við lafði Harriet?
— Já, einmitt, sagði ég, og var
hálf kjánaleg.
— Eftir því sem ég bezt veit, þá
er hún við beztu heilsu, en hún
er ekki minn sjúklingur, sagði
röddin. — Hún skrifaði til að segja
mér að hún hefði gert aðrar ráð-
stafanir.
— Er Grafton læknir ennþá í
Libanon?
— Nei, hann fór til London.
— Einmitt það. Þakka yður kær-
lega fyrri upplýsingarnar.
Dyravörðurinn hafði gert sitt
bezta til að ferðin yrði þægileg
fyrir mig, og dýr. Bíllinn var stórt,
amerískt fyrirbrigði, loftkældur og
skrautlegur, og ekki vantaði bláu
perluna, til að forða frá slysum.
Og á eina bílrúðuna var sett skilti,
sem á var letruð ritningargrein úr
kóraninum: „Treystu guði þínum".
Það var líka hæðarmælir í bíln-
um. Bílstjórinn sagði að við mynd-
um aka upp í 3.600 metra fyrir
ofan sjávarmál, þar sem Adonis-
uppsprettan væri ( efra Libanon.
Ég settist í framsætið við hlið hans,
þar gat ég haft augun á hæðar-
mælinum.
í fyrstu var vegurinn góður, lá
( notalegum beygjum gegnum þorp
og græna stalla, þar sem eplatré
stóðu upp úr öðrum gróðri, og
20 VIKAN 2- tbl-