Vikan - 08.01.1970, Side 29

ásíæða fyrir þessum áhuga
þínum?“
„Ég sá líkið, og þá datt
mér þetta í hug. Hún var
sérlega falleg — gæti hafa
verið stjarna þessvegna, en
samt gerði hún allt til að
dyljast. Af hverju? Ég lield
að ástæðan hljóti að vera
bundin við það á einlivern
hátt.“
„Gott og vel, Fisher, þú
ferð í þetta af fullum krafti.
Við ... Þú hefur bara gott af
því að komast aðeins út úr
liúrinu.“ Saundérs liðþjálfi
hélt áfram að éta brauðsneið-
ina og sökkti sér ofan í
skýrsluna.
„Já, herra,“ sagði Hal
Fisher dauflega.
Fisher leynilögreglumaður
fór til hússins þar sem ung-
frú Evans hafði búið og fékk
gamla húsvörðinn til að
hleypa sér inn eftir að hann
hafði sýnt lögreglupassann.
„Þú finnur ekkert þarna,“
sagði húsvörðurinn við Hal
er þeir voru komnir inn í
íbúðina. „Þeir eru þegar
búnir að gramsa í þvi
sem hún átti. Þessi Evans-
dama, hún var skrýtin.“
„Skrýtin?” endurtók Hal,
þegar þeir fóru inn í eldhús-
ið.
„Já, þú getur nú hara séð
það sjálfur. Þetta er eins og
fangaklefi. Ekki neitt nema
borð, stóll og rúm. Engar
bækur, ekkert útvarp, ekk-
ert sjónvarp og ekki einu
sinni gluggatjöld. Bara rúllu-
gardínur."
Hal skimaði um herbergið
sem var nærri tómt og opn-
aði klæðaskáp. Þar var ekk-
ert nema gömul regnkápa,
vaðstígvél og gamall og
snjáður sloppur. „Eru þetta
öll fötin sem hún átti?“
„Jamm. Þetta er allt og
sumt. Maður hefði nú liald-
ið að ung kona .. ég meina ..
tökum dóttur mína: Hún eyð-
ir hverjum einasta eyri í
fatarusl. Og mér hefur skilizt
að ungfrú Evans liafi átt
nærri því tiu þúsund dollara
í bankanum. Hún var svo
liljóð að maður vissi varla af
henni. Venjulega kom hún
lieim frá vinnu um klukkan
6, með eitthvað að borða og
svo fór hún aftur um það
bil hálftima seinna í kirkj-
una; þaðan kom hún svo
klukkan niu eða eitthvað þar
um bil. Einu skiptin sem ég
talaði við hana var þegar hún
kom til að borga mér húsa-
leiguna fyrsta hvers mánað-
ar. Borgaði alltaf eins og al-
manak og alltaf í beinhörð-
um peningum.“
„Var hún vingjarnleg við
einhvem leigjendanna ?“
„Ekki aldeilis! Hún bjó
hér í 10 ár og talaði aldrei við
neinn. Gekk hér út og inn
eins og hún væri í öðrum
heimi. Hélt aldrei samkvæmi
og enginn spurði um hana —
eins og ég var búinn að segja
hinum Iöggunum.“
Húsvörðurinn glotti guln-
uðum tönnum framan í Hal.
„Þeir hafa svei mér verið í
Uallæri fyrst þ)eir fóru að
senda þig út af örkinni með
handlegginn svona. Hvað —
fékkstu kúlu?“
„Hárrétt. Jæja, þakka þér
fyrir lijálpina. Ég ætla að
Nancy Evans var
algjör einstæðingur og
þekkti engan. Enginn
þekkti hana en samt
var hún myrt.
Hvers vegna?
Hal Fisher var orðinn
leiður á því að vera
sendisveinninn á
stöðinni og hann
ætlaði sér að komast
að því . . .
svipast aðeins um liér... ég
kem með lykilinn niður til
þin.“
Gamli maðurinn fór og
skildi Hal eftir einan í íbúð
myrlu konunnar. Hann
grandskoðaði i kringum sig
og gerði sér grein fyrir þvi
að eitthvað var ekki eins og
það átti að vera. Ibúðin liafði
engan persónuleika, sagði
ekkert. Veggirnir voru auðir,
ekki einu sinni Kristsmynd.
Sími var enginn og i bað-
herberginu var aðeins tann-
bursti, sápa og hárbursti.
Tvær neðstu skúffurnar í
kommóðunni voru tómar og
í hinum voru aðeins nærföt,
blússa, sokkar, handklæði,
tvö lök og koddaver. Hal
færði lcommóðuna frá en bak
við hana var ekkert. Ekki
bók, gamalt bréf, tímarit, ekki
einu sinni dagblað. í ísskápn-
um var brauðhleifur, smjör-
stykki og mjólkurkanna. Það
eina sem fannst í eldhús-
skápnum var bursti og glas
með sápudufti og i skúffu í
eldhúsinu var aðeins einn
hnifur, einn gaffall og ein
skeið. Og fyrir utan nokkrar
niðursuðudósir voru hillurn-
ar galtómar — jú, þarna var
diskur og bolli.
Hal hristi höfuðið algjör-
lega agndofa. „Það er engu
líkara en hún hafi lifað i
klaustri. Ekki einu sinni ilm-
vatnsglas og eini spegillinn í
íbúðinni er i baðherberginu.
Hvers vegna lokar ung og
falleg kona sig svona inni?“
muldraði hann 'við sjáKan
sig.
Hann lyfti upp dýnunni i
rúminu en fann ekkert þar
heldur. Hann fór þvi út og
læsti á eftir sér; hringdi
dyrabjöllunum sitt hvorum
megin við ibúð ungfrúarinn-
ar myrtu en fékk ekkert
svar. Póstmaður var að setja
bréf i gljáfægð pósthólfin í
anddyrinu. Hal sýndi honum
lögreglustjörnuna og spurði:
„Ert þú pósturinn sem
kernur hér venjuiega?“
„Rétt.“
„Fékk ungfrú Evans milc-
inn póst?“
„Sú sem var drepin?“
Hal kinkaði kolli. „Þekkt-
ir þú hana?“
„Nei. Eina sldptið sem ég
sá liana var á mynd í blöð-
unum, og það var nú ekki
beisið — hún lá endilöng á
gangstéttinni. Nei, það væri
sko annað líf að vera póstur
ef enginn fengi meiri póst
en liún, liér um slóðir. Hún
fékk aldrei bréf, blað — eða
svo mikið sem auglýsingu
frá einhverju nýju fyrirtækj-
anna. Alls ekkert. Jú, ég
lýg þvi: Á tveggja mánaða
fresti féSkk hún rlifmagns-
reikning. En ekkert meir.“
„En böggla?“
„Aldrei. Hún fékk ekki
einu sinni kort á jólunum.
Hvað . . . slasaðistu í götu-
óeirðum?“
„Já.“ Hal gekk niður í
kjallarann og skilaði lyklin-
um. Svo stóð hann um stund
á gangstéttinni og las minn-
isatriðin sem liann hafði
skrifað eftir skýrslum hinna
lögreglumannanna.
I þögulli kirkju, þremur
liúsaröðum neðar, talaði Hal
við ungan prest, Föður Gor-
don.
„011 dauðsföll, sem ekki
koma eðlilega eru hrollvekj-
andi, en ungfrú Evans....
erfitt að átta sig á þvi. Auð-
vitað sá ég liana í kirkjunni
oft á tíðuin, en hún var und-
arleg, ung kona. Á hverju
kvöldi sat hún á einum
bekknum, stundum í bæn, en
yfirleitt virtist hún niður-
sokkin i eigin hugsanir. Og
á laugardögum sat hún hér
allan daginn án þess að
skreppa frá í fimm minútur
til að fá sér matarbita. Á
sunnudögum sótti hún allar
guðsþjónusturnar, frá því
snemma á morgnana og þar
til seint á kvöldin. Á milli
þeirra sat hún bara og starði
á altarið. Hún var alltaf
klædd á látlausan hátt, þó
snyrtíleg og með alpaliúfu
sem lmldi hárið.“
„Faðir, var hún virkur
þáttlakandi i einhverju starfi
innan kirkjunnar?“
„Nei. Við reyndum nokkr-
um sinnum að fá hana til að
ganga í kvenfélagið eða þá
að kenna í sunnudagaskólan-
um, en hún hristi bara höf-
uðið örlitið. Og til að segja
eins og er, þá held ég að ég
liafi aldrei heyrt hana segja
orð.“
„Var hún trúarofstækis-
manneskja?“
„Mér líkar ekki þetta liug-
tak. Ég myndi segja að ung-
frú Evans hafi fundið hér i
kirkjunni okkar eitthvert
skjól — sem er það sem
kirkjan ætti að vera fyrir
alla. Stundum bað liún, en
yfirleijtt sat hún þögul og
starði fram fyrir sig; greini-
Framhald á bls. 30.
2. tbi. vikAN 2í)