Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 34

MIDA
PRENTUN
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
„Rraftaverk? Hverskonar
kraftaverk?“
Frú Escobar yppti öxlum.
„Hún sagði ekkert meira. Og
maður talar lítið um trúmál
hér. En ég sá að Nancv var
ákaflega hamingjusöm.“
„Talaði hún um þetta
kraftaverk aftur?“
„Nei, herra minn. Þetta
var á föstudaginn og hún var
myrt á sunnudaginn, eins og
þú veizt.“
Hal þakkaði frú Escobar
fyrir og stóð upp.
„Drottinn minn!“ sagði
hún og horfði upp til hans.
„Þú ert aldeilis af stærri
gerðinni. Hvernig meidd?“
„Ég lenti í slag við Risana,
fótboltaliðið í New York.“
Hal ruddi sér braut í gegn-
um hóp skólakrakka þegar
hann kom að George Wash-
ington menntaskólanum kl.
3:05.
„Ungfrú Thelma Wallace?
Nei, hér er enginn kennari
með því nafni. Ó, bíðið and-
artak, lögregluforingi.“ Hún
gekk yfir að skjalaskáp. „Jú,
ungfrú Wallace hætti og sett-
ist í helgan stein árið 1959.
Hér er heimilisfangið henn-
34 YIKAN 2-tw-
ar — liún býr í hinum enda
borgarinnar “
Hal hringdi á stöðina og
fékk að tala við Sáunders.
„Hvað? Ert þú veikur, Fish-
er? Ha? Ójá. Þú lieldur þig
bara við þetta Evans-mál. Og
ef þú hefur nóg að gera á
morgun, þá þarftu ekkert að
vera að koma hingað.“
Klukkan var nærri því orð-
in hálf sex þegar Hal komst
í hverfið þar sem ungfrú
Wallace bjó. Einbýlishúsa-
hverfi,' og hvert húsið öðru
líkara. Ung stúlka, um það
bil 13 ára gömul, með gullið
hár, íklædd þröngum galla-
buxum og peysu sem sann-
aði að hún var vel vaxin
kom til dyra. Iiún flissaði
þegar hún sá Hal:
„Með þennan liandlegg ert
þú ábyggilega ekki sölumað-
ur.“
„Er ungfrú Thelma Wall-
ace ekki til heimilis hér?“
„Amma liggur í rúminu.
Ertu kannske rukkari?“
Dökk augu stúlkunnar
fengu á sig hræðslublandinn
blæ um stund þegar hún sá
lögreglumerki hans. Svo
flissaði hún aftur.
„Þú hlýtur að hafa vitlausa
ungfrú Wallace. Amma seldi
bílinn sinn fyrir mörgum
mánuðum síðan, svo hún
hefur ekki getað keyrt á þig
og nú hefur hún legið í rúm-
inu með gigt í margar vik-
ur.“
„Mig langar til að tala við
hana um fyrrverandi nem-
anda henanr“
Stúlkan glotti. „Oho, nú
platarðu. Amma hefir ekki
kennt svo árum skiptir.
Heyrðu, ertu í alvöru lögga
eða . ..“
„Sjáðu nú til, stúlka mín,“
sagði Hal þolinmóður. Ég
er lögreglumaður og það er
áríðandi að ég fái að tala við
ömmu þína. Ég lofa þér þvi
að ég skal ekki trufla hana
nema í örfáar mínútur.“
„Jæja, það er kannske allt
í lagi. Komdu með mér.“
Hal elti dinglandi mjaðm-
irnar upp stigann og beáð
fyrir utan herbergi á efri
hæðinni. 1 gegnum dyrnar
sá liann gamla konu sitjandi
uppi í rúminum og horfa á
sjónvarp. Andlit hennar var
hrukkótt og hárið járngrátt,
en hann sá, jafnvel úr þess-
ari fjarlægð að hún var með
björl og lifandi augu.
Augnabliki síðar kallaði
konan: „Komið þér inn, lög-
regluforingi. Tina, slökktu á
sjónvarpinu og taktu slopp-
inn minn af stólnum. Fyrir-
gefið þér óreiðuna í herberg-
inu mínu og fáið þér yður
sæti. Hvað kom fyrir hand-
legginn á yður, foringi?“
„Ég datt/‘ svaraði Hal,
sitjandi á stólnum og liorfði
vandræðalega á gömlu kon-
una sem skoðaði liann í krók
og kring. „Ungfrú Wallace,
munið þér eftir stúlku sem
þér kennduð í George Was-
hington menntaskólanum
fyrir svo sem 15 árum;
Nancy Evans?“
„Tina, farðu nú niður og
haltu áfram að læra.“ Er
stúlkan var farin sneri gamla
konan sér aftur að Hal og
sagði:
„Auðvitað man ég eftir
Nancy. Indæl stúlka. Er hún
í einhverjum vandræðum
aftur?“
„Aftur?“
„Ungi maður, þér eruð
lögregluforingi. Hvað hefur
komið fyrir Nancy? Ekki
draga mig á þessu.“
„Hún varð fyrir skoti —
myrt fyrir tveimur dögum.
Það var á forsíðum allra
blaðanna, ungfrú Wallace.“
„Æ, ég lít aldrei i blöðin.
Þar er ekkert nema morð og
svindl. Drottinn minn! Hver
skyldi vilja drepa veslings
Nancy?“
„Við vitum það ekld. Það
er ástæðan fyrir því að ég er
hér.“
„Já, en ég hef ekki séð
Nancy í . . ó, mörg, mörg
ár. Ég var aðalkennarinn
hennar. Indæl stúlka, falleg
og fjörug.“
„Hvernig vandræðum var
hún í, ungfrú Wallace?”
„Nancy varð ófrísk þegar
hún var aðeins 17 ára. Móð-
ir hennar var ein þessara
heimsku, fordómafullu og
siðavöndu kvenna, sem, i
stað þess að hjálpa veslings
barninu, lét eins og heimur-
inn væri að farast. Hún rak
stúlkuna á dvr.“
„0. Þekktuð ]>ér harnsföð-
ur hennar?“
„Það hefur sjálfsagt verið
einhver strákkjáninn. Ég
spurði aldrei að því. Ef frú
Evans hefði kennt dóttur
sinni eitthvað um kynferðis-
mál, hefði þetta aldrei kom-
ið fyrir. Nei, það eina sem
móðirin gat hugsað um var
að lvoma stúlkunni á eitt-
hvert heimili — til að losna
við hana. Nancy var nærri
þvi móðursjúk, og gat ekki
hallað sér að neinum. Svo
ég kom henni á heimili fyrir
ógiftar mæður, og þegar
barnið, sem reyndist vera
stúlka, falleg eins og Nancy,
fæddist, var hún gefin.
Nokkrum mánuðum síðar
beið Nancy eftir mér fyrir
utan skólann, einn daginn,
og bað mig að gefa sér með-
mæli svo liún gæti fengið
vinnu. Ég gerði það með
glöðu geði og það var það
síðasta sem ég frétti af henni.
Og nú segir þér að hún sé
dáin. Þetta mannfélag getur
verið ákaflega grimmt, lög-
regluforingi, eins og þér
hljótið að vita. Yið eyðum
fólki til einskis. Ég reyndi
að segja frú Evans að Nan-
cy hefðu orðið á mistök fyr-
ir fákunnáttu; að það væri