Vikan - 08.01.1970, Qupperneq 40

ur. Lögregluforingi, hún
hafði ekki hugmynd um
hvað hún var að gera.“
„Það verður fyrir réttinn
að dæma um það. Ég neyð-
ist til að handtaka konu yð-
ar fyrir morð.“
„Já, réttinn . . . auðvitað.
Gloria var það bezta sem
nokkurn tima hefur hent
okkur og. . , . Er ekki betra
að Jane fari í eitthvað? Má
ég hringja í lækninn okkar?
Og lögfræðing?“
„Vissulega. Má ég nota
símann á undan?“
„Já. Það er sími á kaffi-
horðinu í horninu.“
Saunders liðþjálfi var ön-
ugur. „Fisher? Hringdu aft-
ur á morgun eða seinna í
dag. Ég er á kafi í árás... . “
„Ég verð ekki lengi að
ljúka mér af, herra,“ sagði
Hal og gaf honum upp heim-
iHsfangið. „Viltu senda mér
nokkra menn og bíl. Ég er
húinn að ná í morðingja
ungfrú Evans.“
,.Þú hvað? Heyrðu dreng-
ur minn! Ef þetta á að vera
fyndið lijá þér, þá....“
„Þetta á ekki að vera fynd-
ið. Ég er með morðingjann
og jálninguna.“
„Vertu grafkyrr, þú ein-
henti tikarsonur. Ég kem
strax.“ Saunders var allt i
einu orðinn glaðlegur í mál-
rómnum.
Hal leið vel um leið og
hann lagði tólið niður, en
svo sá hann vandræðaleg
andlitin á Norton-fjölskyld-
unni. Orðið „morðingi“ virt-
ist bergmála í þöglu herberg-
inu og allir gerðu sér grein
fyrir því hverjar afleiðing-
arnar myndu verða. Mvndir
og nöfn í blöðin. . . . Hal leið
innilega asnalega.
Og í sekúndubrot leið hon-
um þannig, að hann óskaði
þess að hann hefði ekki ver-
ið svona klár . . . tíkarson-
ur....
☆
Ösiqurinn
Framhald af bls. 13
aði, og ég svaf illa. Ég sá Renu
beygja sig yfir drenginn, sem dó,
og hann varð allt í einu að Áka,
—- en hún vildi ekki líta við mér.
fig vaknaði við óskaplegar þrum-
ur og kallaði á Renu og Áka, en
fékk ekkert svar. fig hljóp út að
glugganum, og sá þau koma
hlaupandi eftir veginum. Hann
hélt utan um hana. Eldingarnar
komu hver á fætur annarri, og
ég sá, að hann þrýsti henni að
sér og kyssti hana.
fig fór aftur upp í rúmið mitt.
Síðan var hurðinni skellt aftur,
og þau komu þjótandi inn í stof-
una. Vatnið lak úr kápunum
þeirra þarna sem þau stóðu á
meðan þau sögðu frá óveðrinu.
-—- Farið þið nú undir eins að
hátta, sagði ég skipandi.
Áki horfði á mig eins og hann
ætlaði að segja eitthvað, en fór
síðan inn í herbergið sitt.
— Þakka þér fyrir, að þú
skyldir vekja mig, Áki, kallaði
Rena á eftir honum, — þetta var
alveg stórkostlegt!
— Þú hefðir líka getað vakið
mig, Rene, sagði ég.
— En Gerhard, ég tímdi ekki
að vekja þig, og ég vissi heldur
ekkert, hvort þú mundir kæra
þig um það.
fig hjálpaði henni að þurrka
hárið og vafðí utan um hana
teppunum.
Elskar þú mig? hvíslaði ég
að henni.
Hún sagði brosandi:
— Já, herra yfirlæknir.
Skömmu síðar spurði hún syfj-
andaleg:
— Ætlar þú ekki að fara að
hátta líka?
— Rétt bráðum. — fig ætla að
skreppa niður eftir og vita, hvort
báturinn er með kyrrum kjörum.
— Við hefðum nú getað gætt
að því, en okkur þótti svo gam-
an að óveðrinu, sagði hún and-
varpandi eins og hamingjusamt,
syfjað barn.
fig fór fram ' eldhúsið og fékk
mér glas af víni, síðan tók ég
insulínið og hellti því í vaskinn.
Flöskunni, sem insulínið var í,
stakk ég i vasann á regnkápunni
minni. Síðan Jæddist ég út úr
húsinu og gekk niður að víkinni,
þar sem báturinn var. fig leysti
vélbátinn og sleppti honum út á
ólgandi hafið. Því næst setti ég
stóran stein í árabátinn, sem
sökk um leið. Þegar ég kom heim
aftur, steinsvaf Rena, og ég sofn-
aði þungum svefni og vaknaði
ekki fyrr en seint um morgun-
inn við að Áki stóð brosandi yf-
ir mér og horfði á mig.
— Góðan daginn, yfirlæknir,
vitið þér, hvað hefur komið fvr-
ir? Við erum stödd á eyðieyju.
Þú ert Robinson.
Rena kom framan úr eldhús-
inu með kaffi.
— Hvað er að, Áki? sagði hún.
Ekkert annað en það, að
bátarnir eru horfnir, svaraði Áki.
— En Gerhard, ég hélt
byr.iaði Rena.
— Já, þeir voru farnir, þegar
ég kom niður eftir í gærkvöldi,
en þið sváfuð og ée tímdi ekki
að vekja ykkur, sagði ég óþolin-
móður. — Og þar að auki er
ekkert að óttast. Hér er nóg af
fiskimönnum, sem við getum
alltaf náð í.
— Já, það getum við hæglega,
þó að veðrið sé vont núna, sagði
Rena.
— Kæra „frænka“, við skul-
um fyrst borða kökuna þína,
sagði Áki hlæjandi. — Ef storm-
inn lægir ekki, þá verður þú
líklega að búa til kaffi úr greni-
nöglunum, sem hér er svo mik-
ið af.
Um 11 leytið, þegar Áki var
að lesa, kom Rena þjótandi inn
og sagði:
— Ég finn hvergi insulínið
hans Áka, Gerhard!
— Það hlýtur að vera þarna
frammi, Rena. Ég skal hjálpa
þér að leita — kannske við höf-
um gleymt að leggja það til hlið-
ar í gærkvöldi.
Sástu það í gærkvöldi?
— Ég man það ekki.
Ég finn það hvergi. Hvað
eigum við að gera?
— Hann kemst vel af án þess
í dag. Á morgun kemur hingað
fólk.
—- En ef enginn kemur?
—Vertu nú ekki barnaleg,
Rena. Auðvitað verður okkur
hjálpað.
— Við verðum að segja hon-
um þetta, hvíslaði hún.
Við gerðum það, og hann ef-
aðist ekki um, að einhver kæmi
til hjálpar eins og ég sagði.
Allan daginn og næstu nótt
geisaði stormurinn, og ég reyndi
árangurslaust að vinna. Á nótt-
unni lá ég undir martröð. Ég
vaknaði og kallaði á Áka. Rena
hreyfði sig ekki.
'■— Hvað er að, frændi? spurði
drengurinn undrandi.
Hvernig líður þér, Áki?
Áeætlega, frændi. Er ekk-
ert að þér?
Nei nei, mig var að dreyma
einhverjs vitleysu. Fyrirgefðu,
að ég skyldi ónáða þig, góði
minn.
Átti ég að drepa systurson
minn? Mér kom ekki dúr á auga
þá nótt.
Morguninn eftir kveiktum við
bál, en enginn sá það. Ég reyndi
að hugga þau með því, að vind-
urinn væri að skipta um átt, svo
að veðrið væri að batna. Áki tók
þessu með mesta jafnaðargeði,
en Rena horfði kvíðafull á hann.
þegar hún hélt. að enginn tæki
eftir því.
Alla næstu nótt æddi ég fram
og aftur um ströndina, og ég, sem
hafði aldrei beðizt fyrir áður,
bað guð að hjálpa okkur —
hjálpa okkur öllum þremur.
Örmagna úr þreytu fór ég aft-
ur heim. Rena lá í rúminu. Hún
var með galopin augun, en virt-
ist ekki sjá mig. Ég beygði mig
yfir hana.
— Rena, Rena, vertu góð við
mi<\ f guðs bænum.
Eg kyssti hana á kinnina. Hún
var köld, og augun þurr. Að
lokum stundi hún þungan og
hvíslaði:
Hvers vegna ferðu ekki að
hátta, Gerhard? Þú vekur Áka.
Ég hlýddi. En tveim tímum
síðar vaknaði ég við að hún reif
í öxlina á mér.
— Vaknaðu, sagði hún í ör-
væntingu sinni, -—• ég get ekki
vakið Áka.
Ég opnaði augun. Sólin skein
inn um gluggana, og storminn
hafði lægt. Hvað var hún að
segja?
— Áki vaknar ekki. Skilur þú
það ekki? Ég ætla að synda í
land og sækja insúlínið. Reyndu
að láta hann lifa þangað til ég
kem!
— Ertu að missa vitið, Rena!
Vatnið er svo kalt eftir rigning-
una. Þetta er hrein lífshætta!
hrópaði ég.
En hún anzaði mér ekki. Ég
sá, að hún var í baðfötum, og
áður en ég gat stöðvað hana, var
hún þotin niður að ströndinni
og út í vatnið. Ég óð á eftir henni
og þreif í handlegginn á henni.
— Þú mátt ekki fara, Rena,
sagði ég stynjandi.
— Ég verð, svaraði hún ró-
lega, — ég fann flöskuna í regn-
kápuvasa þínum
Ég sleppti henni, og hún fór af
stað og tók stór sundtök. Ég
mátti standa þarna og ef til vill
horfa á hana drukkna. Hvers
vegna hafði ég ekki lært að
synda? Ég sá, að hún fjarlægð-
ist óðum. Við og við hvarf hún
undir bylgjurnar, og mér fannst
líða margir tímar áður en hún
kom upp aftur. Eg hafði syndg-
að — en ég vók út hegninguna
á þessum örfáu mínútum! Þá
gerðist kraftaverkið. Þarna kom
bátur, og hún var dregin upp í
hann. Það var alveg eins og eitt-
hvað brysti innan í mér, og ég
fór að hlæja upphátt.
Ég vil helzt ekki minnast á
— Þetta er fyrsti brúðkaupsdagurinn
okkar, og ég er með gjöf handa þér!
40 VIKAN 2- «*•