Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 41
Fæst
núna í fyrsta
sinni
úr ijósum
viði
EINKAUMBOÐ FYRIR PIRA-SYSTEM
Loksins. Loksins eftir allt tekkið: Pira-
System gefur ySur kost á aS lífga uppá
híbýli ySar. Ljósar viSartegundir eru
sem óSast aS komast í tízku. Framúr-
skarandi í barnaherbergi. SkrifborS úr
Ijósri eik. UppistöSurnar svartar eSa
Ijósgráar eftir vali. Smekklegt, nýtt,
margir uppröSunarmöguleikar.
Hvorki skrúfa
né nagli í vegg.
Ekkert annað hillukerfi
hefur þessa kosti.
Því ekki aS velja ódýrustu lausnina,
þegar hún er um leiS sú fallegasta.
LífgiS uppá skammdegisdrungann meS
Ijósum viSi. SkiptiS stofunni meS Pira-
vegg. Frístandandi. ESa upp viS vegg.
Bezta lausnin í skrifstofuna. Höfum
skápa, sem falla inní. BæSi í dökku og
Ijósu. KomiS og skoSiS úrvaliS og
möguleikana hjá okkur. Pira fæst ekki
annarsstaSar.
PIRA
Frábær lausn í
húsbóndaherbergið
Á rSLANDI
H0SODSKIP
Ármúla 5 - Sími 84415-84416
þessa tvo tíma.. sem hún var í
burtu. Áka var bjargað, og' við
fórum undir eins heim, þegar
hann gat farið Hann var alltaf
kátur, en samt var hann eitthvað
breyttur. Hann vildi strax fara
heim til sín. Skyldi hann hafa
grunað nokkuð?
Og Rena? Já, hún virtist vera
eins og áður, en frá því, að hún
kom með insúlínið inn í herberg-
ið til Áka, höfum við aldrei
horfzt í augu. Við höfum aldrei
minnzt á eyna, en hún virðist
annars vera ánægð.
Fyrir nokkrum dögum bauð ég
henni frelsi, en hún brosti að-
eins, hristi höfuðið og sagði:
— Hvers vegna, Gerhard? —
en -—■ hrópaði hún allt í einu —
hefur þú nokkuð á móti því að
ég taki að mér barn? "fr
Já, við reyktum
mariiuana
Framhald af bls. 27
kenna, að einhverju leyti, hvern-
ig komið er.
Nei, við vorum ekki stanzlaust
undir áhrifum þessa, magnið var
Htið. Hefði öllu verið rúllað upp
í sígarettur, og þessar marijuana-
sígarettur eru venjulega ca.
helmingi mjórri en venjulegar,
þá hefðu þær orðið á að gizka
30. Það hefur verið í rúman mán-
uð sem við neyttum þessa, og
þá aðeins um helgar — á tyllidög-
um, eins og maður segir.
Jú, það kom fyrir að við not-
uðum lyfið á meðan við vorum
að spila, en það er alls ekki rétt
sem ég var að heyra, að ég og
við öll, hefðum ekki getað spilað
nema að vera í „dópinu“! Nú,
þegar einhver maður reykir t.d.
eina og eina sígarettu, þá er varla
hægt að segja annað en að hann
sé að fikta. Og það er akkúrat
það sem við vorum að gera —
fikta. Marijuana er það eina
sem við höfum nokkurn tíma
reynt, og bað skal aldrei
verða annað — jafnvel þó við
ættum eftir að gera eitthvað í
þessa áttina aftur.
Fyrst þegar ég reyndi þetta,
þá gerði ég það fyrir hreina for-
vitni, og það sama er hægt að
segja um hin þrjú. Ég þóttist
vera búinn að lesa mér
nægilega mikið til, til þess að
ég væri öruggur um að þetta
hefði engin skaðleg áhrif á mig.
Og ennþá hef ég ekki rekist á
neitt sem ritað hefur verið um
þetta, og hef ég þó lesið allt sem
ég hef náð í, sem bendir til þess
að marijuana, eða kannabis yf-
irleitt, hafi skaðleg áhrif á fólk.
Og samanborið við vín er þetta
— ja, það er eiginlega ekki hægt
að bera þetta saman. Vín deyfir
mann fyrir umhverfinu, en und-
ir áhrifum marijuana verður
maður ákaflega næmur og op-
inn, og það er ástæðan fyrir því
að við notuðum þetta einu sinni
eða tvisvar á meðan við vorum
að spila. En ég er alls ekki að
mæla með þessu.“
„Hér í sumar tók einhver
brandarakalhnn upp á því að
senda nafnlaust bréf á öll blöð
og fréttastofnanir í borginni, þar
sem sagði að ung stúlka, flug-
freyja, hefði játað við yfirheyrslu
að hafa smyglað marijuana inn í
landið handa ykkur, og hafi hún
samstundis verði rekin úr starfi.
Hvað er satt í þessu?“
„Ekkert. Þessi stúlka smygl-
aði aldrei einu eða neinu inn í
landið handa olckur, og því síður
var hún rekin úr starfi fyrir það.
Ástæðan fyrir því að hún hætti
í starfinu var sú, að hún var
bara ráðin til 1. nóvember eða
eitthvað svoleiðis, og sá tími var
einmit.t útrunninn þegar þetta
bréf var samið. þannig að þessi
saga er uppspuni frá rótum.“
„Nú hafið þið verið bannaðir
fyrir fullt og allt á einum
skemmtistaðnum í borginni, og
samband vínveitingahúsa hefur
farið þess á leit við húsin að þið
verðið ekki látnir spila á meðan
þetta er í algleymingi. Hvernig
lítið þið á þetta?“
„Auðvitað er þetta slæmt, en
okkur finnst þetta eiginlega
óskiljanlegt. Við höfum ekki gert
neitt sem gengur í berhögg við
lögin, en samt erum við stimpl-
aðir sem ótíndir glæpamenn og
skúrkar, á roeðan illmennum
eins og þeim sem fleka smábörn
og þaðan af verra, er hlíft á all-
an hugsanlegan hátt af ríkis-
valdinu.
Mér finnst blaðamennska á fs-
landi skítug, en það er varla
við öðru að búast, því blöðin
verða náttúrlega að innihalda
eitthvað sem fólk vill lesa, og
æsifregnir eins og „TRÚBROT
MEÐ EITURLYF" er vitaskuld
fyrsta flokks söluvara. Og mér
fannst það nokkuð undarlegt,
svo ekki sé meira sagt, að hátt-
settur laganna vörður hér á landi
lét hafa það efir sér í blaðavið-
tali að hann „héldi“ að þetta
hefðu verið einhverjir meðlimir
úr þessari hljómsveit, sem tekn-
ir voru fyrir „eiturlyfjaneyzlu".
Það var slæmt að manngreyið
skuli ekki hafa vitað þetta fyrir
víst.“
„Dagblöðin, sum hver, slógu
því duglega upp, daginn sem þið
hélduð til Danmerkur, að lög-
reglan hafi komið að ykkur í
„eiturlyfjasvalli“ eina nóttina,
og þar með hefði sannast á ykk-
ur þessi sögusögn. Hvar voruð
þið þegar þetta skeði?“
„Við vorum allavega ekki í
neinu eituryfjasvalli, og við vor-
um nú bara hérna í Reykjavík,
heima hjá mér.
Fyrir tveimur árum kynntist
ég Bandaríkjamanni á Vellinum,
er við vorum að spila þar, og
síðan höfum við alltaf verið
góðir kunningjar. Þessa nótt, sem
lögreglan kom hér, var ég að
kveðja hann, og við sátum hér
í stofunni ásamt Rúnari og
Shady — konan mín var sofandi
inni. Og það er eins satt og að
ég er Gunnar Þórðarson, að eina
„eitrið“ sem hér var haft um
hönd í það skiptið, voru sígarett-
ur af gerðinni Salem; við sátum
hér í bróðerni og töluðum um
músik.
Klukkan hálf fimm, vinur
minn bandaríski átti að fara
heim um morguninn og því sátum
við svona lengi, þá komu inn
fimm lögregluþjónar, með að-
stoðaryfirlögregluþjóninn í
broddi fylkingar. Ég fór til dyra,
og þar er strax borið upp á mig
að ég sé þrældópaður, og hvort,
ég vildi ekki gefa þeim sýnis-
horn. Því miður varð ég að neita
því; ég átti bara ekkert sýnis-
horn handa honum!
Svo vorum við tekin fram, eitt
og eitt í einu og yfirheyrð; að-
stoðaryfirlögregluþjónninn til-
kynnti mér þegar hann kom inn
að hann gæti nú bara séð það
á mér að ég væri í dópinu, og að
þeir væru vissir um að hér
væri heilmikið eiturlyfjasukk!
Þeir fóru strax fram á það að
við kæmum með þeim á stöðina,
en þegar við samþykktum það,
féllu þeir frá því. Þá áttum við
að bíða eftir lækni, sem átti að
skera úr um það hvort við vær-
um undir áhrifum lyfja eða ekki,
en það var líka hætt við það
þegar við hreyfðum engum mót-
2. tbi. VIKAN 41