Vikan - 08.01.1970, Page 44
ekki liturinn á spilinu sem TRÚ-
BROT ætlar að leggja á borðið
— þá er hljómsveitin Trúbrot ef
til vill úr sögunni innan tíðar.
Það væri mikill skaði.
ó.vald.
Palladómar
Framhald af bls. 25
könnuði málamiðlunarinnar
og reiknimeistara samkomu-
lagsins nauðsynlega tillits-
semi. Hins vegar er Emil svo
laginn að levsa þraut deilna
og samninga, að skapsmunir
lians batna við þann vanda,
sem margan ergir. Þá lætur
liann málefni ráða, en hon-
um dettur aldrei í hug að
leita sátta fyrir sjálfan sig
að fyrra bragði. Þess vegna
er liann misskilinn og ekki
það átrúnaðargoð heimtu-
frekra kjósenda, sem vænta
mætti af jafn opinskáum
manni og viljasterkum. —
Hann nýtur álits fremur en
vinsælda og er hvorki bæn-
heitur né hjartahlýr. Þó mun
Emil vinur þeim, sem taka
því, og drengur góður, ef
liann veit einhvern standa
höllum fæti. Þess eru dæmi,
að hann gerist hýr i bragði
og skemmtilegur í viðmóti,
og bregður þá gjarnan fyrir
sig hugkvæmri glettni — sér
í lagi, ef öl er á könnu.
Málalengingar liafa jafnan
verið Emil Jónssyni hégómi
og mótlæti. Hann lætur slík-
ar umræður löngum fram-
hjá sér fara eins og fjallið
goluþytinn, en ihugar af-
stöðu sína og fyrirætlanir
þungur á brún og fráneyg-
ur og kann því illa, ef til
hans er talað í því skyni að
inna liann eftir hlutdeild i
lítilmótlegum formsatriðum
atkvæðagreiðslunnar. Séu
hugðarefni Emils á dagskrá,
munar hins vegar um hann,
svo að tíðindum sætir. Þá
reiknar hann í huganum bet
ur en aðrir á vél, greinir
kjarna frá bismi, brýtur við-
fangsefnin til mergjar og
sækir og ver málefni sin af
íþrótt \ntsmuna og þekking-
ar. Emil Jónsson er fulltrúi
rökhyggjunnar og úrræð-
anna. Hann flíkar naumast
róttækni sinni í orði og hef-
ur gerzt varfærinn með ár-
unum, en telst eigi að siður
ákveðinn og sannfærður
jafnaðarmaður. Skoðunum
sínum gleymir hann engan
veginn i samstarfi við and-
stæðinga á liðandi stund og
lætur eftirminnilega skerast
í odda, ef honum býður svo
við að horfa. Yelferðarríki
jafnaðarstefnunnar er hon-
um ásetningur, og hann fyi’-
irlitur sýndarmennsku tæki-
færissinnanna svo afdráttar-
laust, að nærri stappar hatri.
Hann situr ekki í rikisstjórn
til þess að límast við ráð-
herrastól eins og strákurinn
á hross séra Eiríks i Vogs-
ósum. Þess vegna kemur
hann fram ýmsu því, sem
öðrum brosleitari og tungu-
mýkri mistekst. lAndstæðing-
ar, sem eiga skipti við Emil
Jónsson, vita á liverju er von,
ef honum mislíkar eða
hlöskrar. Þeim stendur heyg-
ur af þessum lágvaxna en
knálega manni, sem mundar
vopn sín af festu og karl-
mennsku, ef hann tekur þau
ofan af þili. Hann beitir
raunar ekki atgeiri Gunnars,
en öxi Kolskeggs leikur í
liendi honum, ef á hann
rennur vígamóður. Samlík-
ingin skal þó færð til frið-
samlegra þjóðhátta nútím-
ans á landi hér: Aðrir sjóða
járnið í heitari og bjartari
eldi, en sleggjan og steðjinn
ráða úrslitum, þegar Emil
.Tónsson hamrar i smiðjunni.
Lúpus.
Fyrsta konan mín
systir Farúks
Framhald af bls. 11
eldri systrum mínum tveimur.
Hún þoldi ekki að hleypa nein-
um framfyTÍr sig. Að lokum var
svo komið að hún reiddist ef ég
talaði við einhvern úr fjöl-
skyldunni ó persnesku, þá fannst
henni framhjá sér gengið.
1944 byrjuðum við að rífast.
Samkomulagið hríðversnaði, og
þar kom að hvorugt okkar þoldi
við. Um síðir skrapp Fosía til
Kaíró að heilsa upp á brójður
sinn og ákvað þá einfaldlega að
koma ekki heim aftur. Það fór
bezt á því. Sjahnas dóttir okkar
var þá nýkomin í skóla í Sviss,
og hugsaði ég sem svo að það
gerði að verkum að hún tæki sér
ekki skilnað okkar foreldranna
mjög nærri.
Margt hefur verið skrifað um
Fosíu af lítilli sanngirni, og það
þykir mér leitt. Það kann að
vera að hún hafi erfitt skap og
því ekki verið auðvelt að um-
gangast hana, en einu má ekki
gleyma: hún kvaldist stöðugt yf-
ir að geta ekki fætt mér son,
hvað hún vissi að allir ætluðust
til af henni fjrrst og fremst. Það
var því ekki nema von að hún
ákvæði að yfirgefa mig að lok-
um.
Tíu árum eftir brúðkaupið tvö-
falda í Kaíró og Teheran hafði
ég enn ekki eignast erfingja.
EINN MEÐ MORÐINGJA
Árið 1949 fannst mér ósköp
lítið skemmtilegt. Fyrst var það
skilnaðurinn. Síðan voru jarð-
neskar leifar föður míns, sem
fluttar höfðu verið frá Suður-
Afríku, þar sem hann hafði dá-
ið, jarðsettar í minningarhofi úr
svörtum marmara, er honum
hafði verið reist. Athöfnin var
hátíðleg, en dapurleg og mjög
þreytandi. Að lokum kom svo
fyrsta banatilræðið, sem mér var
sýnt; það hættulegasta af þeim
öllum af því að það kom mjög
óvænt og var framkvæmt af
miklu snarræði.
Þetta gerðist 4. febrúar 1949,
þegar ég kom til háskólans okk-
ar í tilefni fimmtán ára afmælis
hans.
Klæddur viðhafnareinkennis-
búningi var ég á leið upp
stóru þrepin þegar ég heyrði
skammbyssuskot og kenndi ákafs
sársauka í öxlinni. Tveimur
skotum var hleypt af í viðbót,
og lömdu þau mig um koll. Önn-
ur þessara kúlna særði mig á
kinn, hin í hnakkann. Í3g var
stöðugt með fulla meðvitund og
veitti því athygli á þeim fáu
sekúndum, sem liðu frá því að
fyrsta skotinu var hleypt af og
því síðasta, þá höfðu öil þau
hundruð manna, borgaralegra og
úr hernum, sem verið höfðu um-
hverfis, horfíð eins og jörðín
hefði gleypt þá.
Svo sá ég óvin minn. Við vor-
um nú tveir einir, og hann kom
í áttina til mín, en fór sér að
engu óðslega. Hann átti þrjár
kúlur eftir í byssunni og ætlaði
ekki að láta þær fara til ónýtis.
Mér blæddi og sársaukinn var
mikill, en ég var harðákveðinn
í að láta ekki slátra mér eins og
skepnu. Ég velti mér niður
tröppurnar og reyndi að fara í
króka. Það bjargaði lífi mínu.
Ein kúlan missti marks og önn-
ur plægði rák í höfuðleðrið.
Ein kúla var eftir. Maðurinn
var nú aðeins tvo metra frá mér
og beindi að mér byssunni.
Ósjálfrátt taldi ég upp að þrem-
ur eins og ég hyggðist skjóta
samtímis honum. Um leið og ég
taldi þriá þeytti ég mér út á
hlið, morðinginn hleypti af — en
byssan klikkaði.
Varðmaður kom og greip
morðingjann. Hann reyndist vera
ljósmyndari að atvinnu, meðlim-
ur kommúnistaflokksins og hafði
fengið fyrirmæli um að drepa
mig.
Eftir slíka undi'aheppni er
naumast hægt að efast um ná-
lægð Guðs.
FYRSTI FUNDUR OKKAR
SORAJU
Þrátt fyrir allt varð ég að
hugsa um ríkiserfðirnar, og eftir
eins árs einsemd færði ég málið
í tal við móður mína og systur.
Þær ferðuðust mikið og ég bað
þær að leita ungrar konu er gæti
orðið eiginkona mín.
Sjams systir mín var sú sem
fann hana..
í september 1950 kom Sjams
heim úr langri ferð til Evrópu,
og móðir mín hélt henni veizlu.
Skyndilega kom ég auga á
unga konu, rúmlega tvítuga, sem
sat við hlið systur minnar. Hún
var mjög hlédræg. Við vorum
kynnt; hún hét Soraja Esfandí-
ary. Ég hreifst undireins af feg-
urð hennar.
Við töluðumst við lítið eitt.
Hún bjó í Sviss, móðir hennar
var þýzk og hún talaði reiprenn-
andi frönsku, þýzku og ensku og
persnesku með erlendum áherzl-
um. Hún ætlaði fljótlega aftur
til Evrópu.
Þegar veizlunni var lokið og
við móðir mín buðum hvort öðru
góða nótt, sagði móðir min allt í
einu:
— Soraja yrði þér frábær eig-
inkona!
Þá fyrst skildi ég að Soraju
hafði verið boðið til írans til
þess eins að við gætum sést. Dag-
inn eftir bauð ég henni til hádeg-
isverðar. Við sáumst á hverjum
degi. Soraja fór ekki aftur til
Evrópu. Þess í stað trúlofuðumst
við í október.
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 21
bændunum hefur alltaf verið í lófa
lagið að rækta meira en þeir gefa
upp„ hér er. svo afskekkt, þeir
skera hampinn, áður en eftirlits-
mennirni rkoma. Þér sáuð gamla
manninn í þorpinu, hann reykti
hamp.
— Eigið þér við að þetta vaxi
hér?
Hann slá. — Já, við húsvegginn,
milli matjurtanna bak við húsin.
— Hvernig Ittur þessi jurt út?
— Hávaxin, gráleit jurt. Eitrið er
í blómunum. Þau eru brúnleit.
— Það vex eitthvað því líkt und-
ir sólrósunum.
— Það verður horfið, þegar eft-
irlitsmennirnir koma. Eigum við að
aka af stað. Hann opnaði bílhurð-
ina.
— Þér sögðust ætla að sýna mér
Dar Ibrahim á heimleiðinni, sagði
ég. — Ef við höfu mtíma, hefði ég
gaman af að heimsækja frænku
mína í dag.
Um fjögurleytið ókum við inn í
þorpið Sal"q. Hamid stöðvaði bíl-
44 VIKAN 2-tbl-