Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 47

ÖRSTUTT SAGA EFTIR
BERKELY MATHER
EFTIRSKRIFT
Hann leit á úrið sitt. Enn voru sjö
mínútur eftir og hann var næstum
kominn.........
Þegar þau komu út á flugvöll-
inn, fór Chrylla aftur að vatna
músum. Bræðin logaði í brjósti
Clive, en hann reyndi að bæla
hana niður. Hann lagði bílnum
á bílastæðinu, sneri sér síðan að
henni og sagði með upgerðar
þolinmæði:
— Hlustaðu nú á: Móðir þín
bauð þér til mánaðardvalar í
Róm. Þú sagðist gjarnan vilja
feu-a, síðan varst þú skyndilega
orðin afhuga því. Á þetta nú
allt saman að enda með tárum
og volæði? Geturðu ekki ákveðið
þig?
— Ég bæði vil og vil ekki
fara, snökti hún.
Hann hallaði sér aftur á bak í
framsætinu og horfði upp í loft-
ið, eins og fakír, sem lengi hef-
ur legið á naglabretti.
— Þú ferð, sagði hann skyndi-
lega og beit saamn vörunum.
Að svo mæltu sneri hann sér
við og opnaði afturhurðina fyr-
ir burðarmanninum.
Tvær ferðatöskur og ein hand-
taska, sagði hann. — Leið A24 til
Rómaborgar.
— Hvar er skartgripaskrínið?
spurði hún.
— í stóru töskunni. Ég lét það
þar sjálfur. Ef þú hefur það hjá
þér, þá týnir þú því, eins og
þegar þú fórst til Mílanó.
Hann rétti henni vegabréfið.
— Farðu og fáðu það stimplað.
Ég skal sjá um farangurinn á
meðan.
Hann leit við, þegar hann var
kominn að hverfidyrunum í af-
greiðslunni.
Hún stóð enn við bílinn og
þerraði augun með samanvöndl-
uðum vasaklút. Samtímis rótaði
hún í handtöskunni, meðan
burðarmaðurinn tók töskurnar út
úr farangursgeymslunni.
Hann varð óttasleginn, þegar
hann leit spegilmynd sína í gler-
hurðinni. Við honum blasti und-
arlega harðneskjulegt og reiði-
legt andlit.
Hann reyndi að herða sig upp
og kveikti sér í vindlingi, en
reykurinn var beiskur og
brenndi hann í þurran hálsinn.
Hann kramdi vindlinginn undir
hælnum og fór í biðröðina við
miðalúguna. Að því búnu svip-
aðist hann um eftir burðarman-
inum. Hann fékk ferðatöskurn-
ar vegnar og merktar og sá þær
hverfa á flutningsvagninn. Þeg-
ar farþegarnir voru kallaðir út
í hátalaranum í síðasta sinn,
stóðu þau hlið við hlið við dyrn-
ar að braut 9.
Hann rétti henni farseðilinn.
— Þetta er allt í lagi, sagði
hann. — Hér eru kvittanir fyrir
farangrinum. Þú sækir bará
töskurnar hjá tollinum þarna
niðri. Misstu nú ekki af þeim.
Hann bjóst við að hún færi
enn einu sinni að vatna músum,
en létti, þegar hann sá, að svo
var ekki. Hún þagði andartak,
og það var eins og hún væri að
búa sig undir að segja eitthvað.
En hún stundi aðeins og andvarp-
aði og slóst síðan í för með hin-
um farþegunum. Þeir streymdu
að strætisvagninum, sem átti að
aka þeim til flugvélarinnar. Hann
var kominn hálfa leið að barn-
um, þegar hún kallaði til hans.
Hann sneri sér snöggt við og
var auðsjáanlega bæði óþolin-
móður og æstur:
— Hvað er nú að? Ætlarðu að
missa af vélinni?
Án þess að segja eitt einasta
orð, stakk hún bréfi í hönd hans,
en hljóp síðan umsvifalaust til
strætisvagnsins. Hann stakk
bréfinu í vasa sinn og settist við
barinn.
Þegar hann hafði setið þar
drykklanga stund, gekk hann að
bílnum sínum, settist inn í hann
og beið, þar til flugvélin brun-
aði af stað. Þá setti hann bíl sinn
í gang og ók hægt í burtu.
Klukkan var stundarfjórðung
yfir eitt. Það var nákvæmlega
klukkutími, þar til hún springi,
það er að segja, ef hún virkaði,
og það hlaut hún að gera. Hann
yppti öxlum óþolinmóður. Auð-
vitað hlaut hún að virka. Hvers
vegn skyldi svissneska vekjara-
klukkan, tundurþráðurinn og
sjö pundin af sprengiefninu ekki
virka? Vélin mundi splundrast
og brotin dreifast yfir tuttugu
ferkílómetra einhversstaðar í
Haute-Savoie. Sérfræðingarnir
fengju nóg að gera næstu tutt-
ugu árin við að rannsaka þetta
dularfulla slys!
Hann velti fyrir sér, hvernig
fréttin mundi berast. Hann von-
aði, að hún mundi berast honum
til eyrna í stórum hópi manna,
svo að sem flestir gætu orðið
vitni að viðbrögðum hans. Hann
mundi hrópa upp yfir sig, verða
náfölur í framan og þjóta í sím-
ann til þess að spyrja hvort
nokkur hefði komizt lífs af.
Hann hlaut að geta leikið
þennan þátt eins og alla hina,
ekki sízt þar sem launin voru
fimmtán þúsund pund frá líf-
tryggingarfélaginu — og Ella.
Hann leit á úrið sitt. Enn voru
sjö mínútur eftir og hann var
næstum kominn til Winchester.
Hann hlaut að hafa ekið hratt
— allt of hratt. Hann langaði
ekki til þess að koma of fljótt
til Longlands, og hann vildi
gjarnan vera rólegur og eðlileg-
ur, þegar þangað kæmi. Hann
tók fótinn af bensíngjöfinni, ók
til hliðar og stanzaði undir tré.
Nú voru þrjár mínútur eftir.
Hann fór ofan í vasa sinn eftir
vindlingum, en rakst þá á bréf-
ið, sem hún hafði afhent hon-
um.
Hann leit á utanáskriftina: Að-
eins eitt orð, párað í flýti: Clive.
Hann fór að velta fyrir sér, hvað
stæði í bréfinu. Sennilega þetta
sama og venjulega: ,,Getum við
ekki byrjað aftur upp á nýtt?
Eigum við ekki að gera eina til-
raun enn og sjá til hvort hjóna-
bandið verður ekki betra?“ Og
síðan allt þetta gamla, sem hann
kunni næstum utanað. En nú var
það of seint.
Ein mínúta. Átti hann að
brenna bréfið, án þess að opna
það? Nei, hann ætlaði að líta á
hennar síðasta neyðaróp. Hann
reif upp umslagið. Bréfið var
örstutt:
— Ég hef reynt árangurslaust.
Ég hef gert mitt bezta allt til
hins síðasta. En nú er þolinmæði
mín á þrotum. Ég kem ekki aft-
ur. Ég kveð þig og óska Ellu
gæfu og gengis í sambúðinni við
þig. Chrylla.“
Og síðan renndi hann augun-
um yfir eftirskriftina:
— Ég tek ekki með mér það,
sem þú hefur gefið mér. Ég setti
skartgripaskfrínið i aftursætið á
bílnum þínum.
Sprengingin varð íkama mund
og hann ætlaði að fleygja sér út
úr bifreiðinni
☆
2.tbi. VIKAN 47