Vikan - 08.01.1970, Page 48

Húsicf med
iárnlilicfunum
—• Vertu ekki hrædd, Carol,
sagði hann. — Það gerðist ekk-
ert. Þetta var óhapp. Ég gekk um
húsið í gærkveldi, reykti síð-
ustu pípuna og var svo annars
hugar, að mér skrikaði fótur og
andlitið skall beint á neðsta
stigaþrepið. Um hvað heldurðu,
að ég hafi verið að hugsa?
Hann tók mig í fang sér.
— Fyrirgefðu mér, Carol, hélt
hann áfram. — En mig kenndi
svo til í þessu, að ég gat eigin-
lega ekkert sofið í nótt fyrir
kvölum. Vegna sársaukans gat ég
ekki hugsað mér að ...
Hann hefði átt að vita, hve
heitt ég óskaði þess, að hann
hefði meitt sig ofurlítið meira,
svo að hann væri úr leik að
minnsta kosti i bili. En ég hafði
þó góðu heilli fengið frest í eina
nótt, og ekki bar að vanþakka
það.
Klukkan tólf komu Tim og
Roberts, og þá fylltist húsið aft-
ur af hinu venjulega lífi og starfi.
Það var næstum eins og allt væri
orðið eðlilegt aftur. Allt í einu
kom mér í hug undankomuleið,
sem var svo einföld og sjálfsögð,
að ég trúði næstum, að hún
mundi heppnast. Ef ég gæti af-
borið að dveljast hér þar til á
miðvikudag, þá mundi ég geta
farið fyrir fullt og allt um leið og
ég fengi fríið mitt. Um kvöldið
mundi ég síðan senda lögregluna
i staðinn fyrir mig. Einnig var ef
til vill mögulegt, að ég segði upp
starfi mínu á einhverri tilbúinni
forsendu og færi að svo búnu.
Síðar tók ég að hugleiða betur
hugmyndir mínar og reyna að
sannprófa þær. Hugsanlegt væri,
að Rees mundi koma með þá
uppástungu. að ég frestaði frídegi
mínum af einhverjum orsökum
og yrði heima. Og hvaða ástæðu
gat ég fundið upp til að hætta,
eftir að ég hafði svona greinilega
látið í ljós ást mína á húsbónd-
anum? '
Tim bankaði á dyrnar hjá mér
og kom inn til að segja mér frá
því, sem borið hafði fyrir hann
um helgina. Ég horfði á hann, á
ljósblá, greindarleg og saklaus
48 VIKAN 2-tbl-
augu hans og viðkvæmnislegan
munninn. Hins vegar hlustaði ég
aðeins á það, sem hann sagði með
öðru eyranu:
— Þetta hérna er rósakvarts-
steinn, sagði hann íbygginn og
hátíðlegur á svip. — Þú mátt
eiga hann. Ég fann hann sjálfur
03 Tony sagði, að það væri mjög
sjaldgæft að finna svona stein.
Við sáum lík'i slys á leiðinni
heim. Þeir drógu bíl upp úr gili.
Það var fullt af mönnum að
gera við símastaurana, sem
brotnuðu. Síminn okkar hlýtur
að hafa verið bilaður í gær. Ro-
berts sagði það.
Ég skynjaði áhugalaust, að
þarna væri skýring fengin á því,
að enginn sónn kom í símann,
þegar ég ætlaði að hringja í gær.
En jafnframt skynjaði ég, að ég
hafði Inú gert mikilsverða og
óhugnanlega uppgötvun í sam-
bandi við Tim. Mér varð hún
ljós, þar sem ég sat og horfði í
skýr og greindarleg augu hans.
Vissulega hafði þetta hvarflað að
mér áður, en þá hafði aðeins ver-
ið um illan grun og óljóst hug-
boð að ræða. Nú var ég fullviss.
Ég rifjaði upp í huganum það
sem Rees hafði sagt mér um Tim,
þegar ég kom hingað fyrst. Ég
hugleiddi allar reglurnar, sem ég
átti að fara eftir. Ég hafði talið
víst, að þær væru nauðsynlegar
og óumflýjanlegar. En nú blasti
staðreyndin við mér í allri sinni
skelfilegu nekt. Hvernig gat
nokkur maður gert barni sínu
annað eins og þetta? Rees hafði
tekið skýrt fram, að hann kærði
sig ekki um, að Tim hefði neitt
samband við umheiminn til þess
að hann færi ekki að bera sig
saman við þá, sem heilbrigðir
væru. En nú var ég orðin sann-
færð um, að það var ekkert að
honum. Hann var alls ekkert
öðruvísi en önnur börn. Hins
vegar átti að svipta hann öllu
frelsi og eðlilegu samneyti við
annað fólk til þess að hæfileikar
hans fengju ekki að þroskast og
vaxa. Rees ætlaði að steypa hann
í ákveðið mót. Ég efaðist líka
stórlega um, að hann hefði nokk-
urn tíma orðið fyrir nokkru slysi.
Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie --10. hluti
Hann var hafður í spelkum, en
samt háfði ég orðið vitni að því,
að hann gat gengið. Mig hryllti
við þessari tilhugsun. En hver
var ástæðan? Það átti að halda
honum í fangelsi jafnt andlega
sem líkamlega. En kannski vor-
um við öll fangar hér á Bell-
wood?
Roberts! Var hann líka fangi
hér? Hann hlaut að vita, að Fara-
day var í steinhúsinu. Ég hafði
séð hann bera mat þangað öðru
hverju, en alltaf haldið að hann
væri ætlaður Rees, Roberts hlaut
líka að vita sannleikann um Tim.
En ég .gat ekki beðið hann um
hjálp. Rees hlaut að hafa eitt-
hvert tangarhald á honum,
hvernig sem því var annars varið.
— Carol. Hlustaðu á mig, sagði
Tim og togaði í handlegginn á
mér. —• Ég er búinn að fá nýjan
bát. Tony gaf mér hann. Eigum
við að sigla honum núna?
Sunnudagur í júlí á Bellwood.
Sumarið skartar sínu fegursta:
fuglasöngur, hægur andvari frá
hafinu og heiðblár himinn; sæt-
ur ilmur af grasi og rósum. Og
þarna stóð Bellwood, þetta
leyndardómsfulla hús, sem mér
þótti svo heillandi og ævintýra-
legt, þegar ég kom hingað fyrst.
Ég sat í hvíldarstól undir
bjarkargreinum og horfði á Tim
leika sér með bátana sína í tjörn-
inni. Allt var nákvæmlega eins
og það hafði verið viku áður.
Eini munurinn var sá, að nú skalf
ég í. sólskininu. Mér rann kalt
vatn milli skinns og hörunds af
lamandi ótta.
Drengurinn talaði við sjálfan
sig á meðan hann lék sér. Hann
skipti stöðugt um raddir og lék
hverja persónuna á fætur ann-
arri, eins og einmana börn gera
gjarna(n. Sólin var logheit og
baðaði okkur bæði. Ég reyndi að
einbeita huganum að Tim. Hans
vegna varð ég að reyna eftir
beztu getu að harka af mér og
láta ekki örvæntinguna ná tök-
um á mér. En ég varð að taka á
öllu sem ég átti til að forðast að
láta ekki hugann hvarfla að skóg-
arstígnum, sem lá að steinhúsinu.
Sunnudagskvöld. Og síðan
andvökunótt með ringulreið
hugsana og stöðugs nagandi ótta.
Klukkan niðri sló á hálftíma
fresti. Eg fékk ekki við tímann
ráðið. Ég gat ekki sofið og þorði
ekki að gera fleiri misheppnaðar
tilraunir til flótta.
Þegar tekið var að birta af
degi, sofnaði ég loks og mig
dreymdi draum Hann var svo
skýr og greinilegur, að engu var
líkara en að um raunveruleika
væri að ræða. Mig dreymdi, að
Eric og ég rifumst og létum í
ljós okkar innstu tilAnningar,
eins og elskendur gera í uppgjöri.
Þegar ég vaknaði dauðskamm-
aðist ég mín fyrir það, sem ég
hafði sagt við hann og hugsaði
Eric þegjapdi þörfina fyrir það,
sem hann hafði sagt við mig.
Ég gat ekki með nokkru móti
gleymt draumnum. Hann vék
ekki úr huga mínum eitt andar-
tak. Ég var enn tæpast vöknuð.
Ég var í rauninni enn á milli
svefns og vöku og óskaði þess, að
ég hefði beðið Eric fyrirgefning-
ar á því sem ég sagði við hann,
áður en ég vaknaði. Á sama and-
artaki var ég allt í einu glað-
vöknuð og spratt fram úr rúm-
inu. Að biðja hann um fyrirgefn-
ingu! Það var ráðið Það var
lausnin úr minni óhugnanlegu
aðstöðu, svo undarlega sem það
hljómaði. í undirmeðvitundinni
hafði ég fengið snjalla hugmynd,
sem ég hefði aldrei getað fengið
í vöku vegna öi’væntingar minn-
ar og hins nagandi ótta.
Tim var enn sofandi, þegar ég
kom niður. Ég fann ilm af kaffi,
sem benti til þess, að Roberts
væri kominn á fætur og væri í
eldhúsinu.
— Ég skal ekki trufla, sagði
ég og brosti vingjarnlega til hans.
— En ég vildi gjarnan fá lánað-
an síma, svo að ég geti talað í
góðu næði, áður en Tim vaknar.
— Gjörið svo vel, sagði hann
og kinkaði kolli í áttina að sím-
anum í eldhúsinu. — Eða
kannski vill ungfrú Brewster
heldur tala ein inni í bókaher-
berginu. Þar er betra næði.
— Nei, það er ágætt að tala
hér, það er að segja, ef yður er