Vikan - 08.01.1970, Síða 49

sama. Þér viljið kannski vera í
næði ofurlitla stund, áður en hin-
ir vakna?
—- Nei, alls ekki.
Hann tók blað á borðinu, sett-
ist og grúfði sig niður í það. Ég
valdi númer Erics Allenbys og
bað þess heitt, að Eric væri enn
ekki farinn út að huga að segl-
bátnum sínum, en það gerði hann
víst snemma á hverjum morgni.
Þegar ég heyrði, að það var
einmitt hann sem svaraði, varð
ég svo fegin, að mig langaði í
svip að segja honum allt af létta.
Ég var hikandi fyrst í stað, en
loks tókst mér að segja það sem
ég ætlaði mér.
•—• O, ég er svo glöð að ég
skyldi ná í þig. 'Ég hef beðið og
beðið kvöld eftir kvöld og vonað
að þú mundir hringja, en ég skil
mætavel, að þú hafir ekki haft
minnstu löngun til þess. En nú
get ég ekki afborið þetta lengur.
Ég varð að hringja til þín og
biðja þig að fyrirgefa mér.
Ég gat ekki séð Roberts, en
vonaði, að mér hefði tekizt að
leika hlutverk mitt vel og eðli-
lega.
— Fyrirgefa hvað? Ég skil
ekki hvað þú ert að fara....
Sem betur fer talaði hann svo
lágt, að Roberts hefur áreiðan-
lega ekki heyrt það. Og allt ann-
að heimilisfólk var jú enn í fasta-
svefni.
Vertu nú ekki svona stolt-
ur, hélt ég áfram. — Veittu mér
nú tækifæri til að bæta fyrir brot
mitt og taka mig á eftirleiðis. Ég
hegðaði mér óskynsamlega. Ég
var ranglát í þinn garð og mig
tekur það sárt. Ég veit ekki eig-
inlega hvað kom yfir mig ...
Roberts gekk út að dyrunum,
sem lágu út í eldhúsgarðinn, en
ég vonaði, að hann heyrði enn,
hvað ég sagði.
Eric reyndi að hlæja, en vissi
ekki hvaðan á hann stóð veðrið.
—• Ég veit ekki hætishót hvað
þú ert að tala um. Þú hlýtur að
rugla mér saman við einhvern
annan. Eða kannski ertu ekki
vöknuð almennilega ennþá. Ég
ætlaði að hringja til þín á morg-
un ...
— Góði Eric! Ég get ekki beð-
ið þangað til á miðvikudaginn.
Geturðu ekki komið hingað strax
í dag? Nei, þú þarft ekki að
koma alla leið upp að húsinu.
En ef þú stanzar við hliðið um
tíuleytið, þá gæti ég talað við
þig í fáeinar mínútur ... Eric?
— Eg skal koma, fyrst þú bið-
ur mig þess enda þótt ég botni
hvorki upp né niður í því, hvað
þetta á að þýða.
Hann var hættur að hlæja og
orðinn alvarlegur.
— Carol! Hvað er eiginlega á
seyði?
Ég svaraði honum ekki, heldur
lék hlutverk mitt af hinum
prýðilegasta virðuleik.
— Þakka þér kærlega fyrir,
sagði ég. — Þú veizt ekki hvað
þetta er mér mikilvægt. Þú kem-
ur þá klukkan tíu. Þetta tekur
enga stund. Eg skal ekki tefja
þig nema í örfáar mínútur.
Eg gekk út til Roberts, sem sat
í stól úti í eldhúsgarðinum og var
enn að lesa blaðið sitt.
— Þér hafið ef til vill heyrt
símtalið og skilið, hvað ég var
að biðja um? Ég vona, að það
skaði ekki, þótt ég tali við hann
í fáeinar mínútur við hliðið? Ég
get ekki verið óvinur neins í
langan tíma. Mér er það ómögu-
legt. Ég verð að sættast við hann,
jafnvel þótt okkur hafi sinnazt
út af smámunum.
— Já, auðvitað verðið þér að
sættast við hann. Það skil ég
ósköp vel.
Ég sneri mér undan og tók að
fitla við rósablað.
— É’g vona, að þér skiljið líka,
að ég ..
Ég blóðroðnaði og það var síð-
ur en svo nein uppgerð. Ég logaði
öll af ótta og taugaæsingi.
— É'g vona, að þér skiljið líka,
að ég vil helzt ekki að herra
Morgan fái neitt að vita um þetta.
Já, ungfrú Brewster, svar-
aði hann. Að sjálfsögðu.
Rödd hans og viðbrögð öll voru
sem sjálfkrafa, en samt var ég
þess fullviss, að mér mundi tak-
ast að hitta Eric klukkan tíu um
morguninn. Ég var létt í spori,
þegar ég gekk upp stigann til að