Vikan - 29.01.1970, Side 24

að finna lítið hús í Princeton, þar
sem hún gat fengið leigt fyrst um
sinn. Þeir útveguðu henni einnig
fastan lækni og hjálpuðu henni
að fá amerískt ökuskírteini og
enn fremur hlupu þeir undir
bagga með henni, svo að hún
gæti eignast grænan Dodge-bíl,
sem stendur fyrir utan húsið.
Þeir útveguðu henni bankareikn-
ing, ávísanahefti og ýmiss konar
lánakort.
—• Slíkt þekkjum við ekki í
Rússlandi. Þar er aðeins hægt að
kaupa gegn staðgreiðslu. Ef mað-
hafa hlaupist svona á brott, verð-
ur hún þögul og niðurdregin.
— Ég mun aldrei geta snúið
aftur heim. Það væri sama og að
fremja sjálfsmorð. Og það mundi
vera ennþá verra fyrir börnin
mín.
Síðan bætir hún við eftir
nokkra þögn:
— Þeir sem gagnrýna mig,
gleyma aðstæðunum í sínu eigin
landi. Hversu margir ungir
Bandaríkjamenn, 19 og 24 ára,
búa enn heima hjá foreldrum
sínum? Hversu margir eru ekki
ÞnnniG iiiir suETinnn nú
Hún er orðin ein af fjöldanum og
engum dettur í hug, að hún sé dóttir
Stalins.
Svetlana — hún mun aldrei
snúa aftur til heimalands
síns.
4
Þetta er teikningin eftir
hinn átta ára gamla Marco,
sem kvaðst vilja giftast
Svetlönu.
Einn af hinum mörgu ungu
vinum, sem Svetlana hefur
eignazt í Bandaríkjunum,
Christopher Cushman.
ur á ekki peninga, verður maður
að bíða með að eignast hluti,
þangað til maður á fyrir þeim.
í desember í fyrra hjálpuðu
vinirnir henni að finna og kaupa
húsið, sem hún býr nú í. Það
kostaði 60 þúsund dollara.
Mig langaði til að eignast
þetta hús, strax og ég sá það. Það
minnti mig svo mikið á heimili
mitt í Zhukovka, þar sem börnin
mín búa nú. Ég hef að vísu ekki
þörf fyrir svo stórt húsnæði; gæti
sem hægast látið mér nægja tvö
herbergi. En mér geðjaðist vel að
þessu húsi, og það stóð autt svo
að ég lét slag standa.
Það er enn mjög tómlegt í hús-
inu, og þégar Svetlana er að því
spurð, hve mikið af eignum sín-
um hún hafi getað tekið með sér
frá Sovétríkjunum, svarar hún:
Frá heimili mínu í Moskvu?
Látum okkur sjá .. . Þennan poka
hérna, en í honum flutti ég ösku
mannsins míns sáluga, Brijesh
Singhs, frá Moskvu til Kalakank-
ar í Indlandi.. . eitt handklæði..
eina sápuskál. .. sumarfrakkann
minn . . .
En engar ljósmyndir.
— Þegar ég lagði af stað, datt
mér ekki í hug, að ég mundi
ekki snúa heim aftur. Ég fór
þessa sorgarferð til Indlands í
ákveðnum erindagerðum sam-
kvæmt ósk mannsins míns sál-
uga. Mér bauð ekki í grun, að ég
mundi ekki sjá börnin mín fram-
ar. Það var ekki fyrr en ég var
komin til Indlands, að ég tók
ákvörðunina. Maður gerir allt
sem maður getur til þess að sætta
sig við aðstæðurnar í heimalandi
sínu og aðlagast þeim. En skyndi-
lega einn góðan veðurdag hefur
maður fengið nóg. Þetta er til-
finning sem grípur mann mjög
óvænt og allt í einu. Þetta er
ekki fyrirfram ákveðin og skipu-
lögð ráðagerð.
En nú hefur hún yfirgefið börn
sín. Þegar hún er að því spurð,
hvernig hún afberi söknuðinn og
hverjum augum hún líti gagn-
rýni gamalla vina sinna fyrir að
sjálfir giftir á þeim aldri? Ég
giftist til dæmis í fyrsta sinn,
þegar ég var 18 ára...
Einu myndirnar, sem Svetlana
á af börnum sínum, eru klipptar
úr blöðum. Yfir skrifborðinu
hangir stór blaðamynd af Kathie,
sem nú er 19 ára og stundar nám
í efnafræði við háskólann í
Moskvu.
SAKNAR BARNABARNANNA
Á skrifborðinu stendur inn-
römmuð blaðamynd af syni
hennar, Jósep, sem er 24 ára, og
konu hans, Helene. Jósep lauk
læknanámi síðastliðið sumar.
— Ég hef aðeins fengið eitt
bréf frá syni mínum. Það var
hálfan annan mánuð á leiðinni.
Síðar, eða nánar tiltekið fjórum
dögum eftir að ég fluttist inn í
þetta hús, fékk ég nýárskort.
Sjálf skrifa ég ekki börnum mín-
um bréf. Ég vil ekki eiga á hættu
að þau ler.di í vandræðum mín
vegna. En auðvitað sakna ég
þeirra. Um daginn heyrði ég
mann nokkurn segja: „Hvaða
ánægju hefur maður af börnum
sínum, begar þau eru vaxin úr
grasi og farin að búa sjálf?“ É'g
svaraði um hæl: „En þá nýtur
maður barnabarnanna." Hversu
mjög vildi ég ekki hafa þau hérna
í kringum mig!
Og litlu síðar heldur hún
áfram:
— En ég er glöð á meðan ég
veit, að börnunum mínum líður
vel, og ég hef ekki áhyggjur af
þeim svo lengi sem ég veit að þau
hafa ekki breytt fyrri lifnaðar-
háttum sínum. Þau eru saman og
það er mikilvægast.
Svetlana hefur átt annríkt við
að ljúka við aðra bók sina, „Að-
eins eitt ár“, en hún kom út fyr-
ir síðustu jól. Þegar hún er að
því spurð, hvort bókin fjalli um
fyrsta ár hennar hér í Banda-
ríkjunum og starf hennar sem
rithöfundur í Princeton, svarar
hún:
— Nei. Bók min segir frá ár-
inu, sem hófst 10. desember 1966,
Framhald á bls. 45
24 VIKAN 5- tbl-