Vikan - 29.01.1970, Qupperneq 27

Þegar hann kom niður á gólfið,
stóðum við grafkyrr um stund, en
ekkert heyrðist, engin hreyfing. Ég
var hálfhissa á þeirri notakennd
sem fór um mig, þegar ég fann
fyrir nærveru frænda míns, en hann
virtist ekki hafa hug á öðru en að
fara strax á kreik og athuga að-
stæðurnar. Ég vissi hvert fara skyldi,
til að komast yfir í hina álmuna,
það er að segja ef einhverjar dyr
væru, en það fannst mér líklegast,
þótt ég hefði ekki getað fundið þær
um daginn. En Charles sýndi mér
fram á það að einhvers staðar hefðu
hundarnir geta komizt inn í kvenna-
búrsgarðinn.
— En það getur ekki verið neinn
stígur í gegnum garðinn, sagði ég.
— En að við reyndum að gá bet-
ur að því, sagði Charles ákafur.
Hann kveikti á vasaljósinu, og aft-
ur biðum við, til að heyra hvort
nokkur hefði orðið okkar var. Það
virtist allt vera í lagi. Við snerum
því við og gengum meðfram múrn-
um, og allt í einu féll Ijósið á slétt-
an flöt í múrnum, — það var greini-
lega legsteinn, og þegar við gáðum
betur að, þá sáum við að nafn var
meitlað í steininn: JAZID.
— Sjáðu, þetta er kirkjugarður,
hrópaði ég upp, — hér inni? En .
Ég þagnaði. Ljósgeislinn hafði fall-
ið á annan stein: ERNIE.
— Sérðu ekki, þetta er kirkju-
garður hundanna? HAYDEE? LA-
LOUK, það eru austurlenzkari nöfn.
— Þeir hafa þá ekki náð því að
múra hann inn hér, — Samson á ég
við. John Lethman sagði að hann
hefði dáið fyrir mánuði síðan.
Hann slökkti á lampanum, vék
Framhald á bls. 45.
5 tbi VIKAN 31