Vikan - 02.04.1970, Side 15

Opinber bygging í Glen Ellen. Þar varS Jack svo ástfanginn af Charmain, að hann yfirgaf konu og böm og hóf
nýtt líf, sem hann bjóst við að mundi færa honum hina fullkomnu hamingju.
daga. Hann þekkti engan af
starfsrnönnum þess, og gerði
sér litlar vonir um að þeir
tækju hana. En hið ótrúlega
gerðist. í stað handritsins,
sem hann bjóst við að fá end-
ursent, fékk hann þunnt um-
slag með ávísun upp á 2000
dollara.
Tvö þúsund dollarar fvrir
mánaðar vinnu. Jack hafði
alltaf haldið því fram, að góð-
ar bókmenntir væru arðvæn-
legar. Hann hafði sagt, að
hann ætlaði að skrifa eins og
honum sýndist og honumu
yrði ekki skotaskuld úr því
að sannfæra ritstjórana um
ágæti framleiðslu sinnar. Tvö
þúsund dollara — nægilega
upphæð til að borga allar
skuldir hans og hjálpa vinum
hans að auki. Hann fann, að
Alelnn um borð i „The Spray“ skrif-
aði Jack London um 1500 orð af „Úlf
Larsen" á hverjum morgni.
hann hafði unnið mikinn sig-
ur.
Jack hafði ekki sett bókina
„Þegar náttúran kallar‘“ með
á lýstann til „MacMillans“
yfir þær bækur, sem hann
ætlaði að skrifa, af þeirri ein-
földu ástæðu, að hann hafði
ekki haft hugmynd um, að
liann mundi ákrifa hana.
Hann sendi handritið til
Brett, sem 5. marz 1002 svar-
aði honum með því að segja,
að honum líkaði ekki nafnið
á bókinni. „Mér líkar sagan
ágætlega, þó að ég sé hálf-
hræddur um, að hún beri of
mikinn raunsæisblæ til þess
að hún falli hinum tilfinn-
ingasjúka lesendahópi okkar
í geð.“ Brett bauð honum
tvö þúsund dollara fyrir full
útgáfuréttindi, í staðinn fyr-
ir að semja um ágóðahluta og
fresta útgáfunni í eitt eða
tvö ár.
Jack hafði þegar notað
2000 dollarana frá „Saturday
Evening Post“. Þeir 150 doll-
arar sem hann fékk á mán-
uði frá Brett nægðu ekki
handa fjölskyldunni til að
lifa af. Agóðahlutinn hafði al-
drei gefið honum svo mikla
peninga í aðra hönd, og auk
þess gat hann ekki beðið eft-
ir því. Peningar í reiðufé
greiddir strax gáfu honum
tækifæri til að nota peninga.
Og núna hafði hann einmitt
augastað á litlum, snotrum
bát, sem hét „The Spray“.
Ilann gekk að skilmálunum
og seldi öll réttindi að einni
af beztu bókum sínum og
þeirri bók, sem átti eftir að
verða vinsælli en nokkur önn-
ur og seljast einna mest.
í bátnum var rúmgóð ká-
eta, þar sem tveir gátu sofið
og hægt var að búa til mat
þar. Jack London keypti
þennan bát, af því að hann
hafði í hyggju að skrifa sjó-
mannasögu, og taldi heppi-
legast að komast á sjóinn áð-
ur — til þess að rifja upp þá
einu og sönnu tilfinningu,
sem fylgdi því að vera á sjó.
Það voru nú liðin níu ár, síð-
an hann hafði farið af „Sophie
Jack London, þcgar hann skrifaöl
sfna frægu sögu „Úlfur Larson".
Sutherland“ og hann var al-
veg orðinn afvanur sjónum.
„Það verður næstum alveg
rétt lýsing á þeim atburð-
um, sem komu fyrir á sjö
mánaða siglingu, sem ég fór
einu sinni sem sjómaður. Því
oftar sem ég hugsa um það
sem gerðist í þessari ferð, því
undarlegra finnst mér það
allt,“ skrifaði hann útgefanda
sínum.
Brett svaraði:
„Eg geri mér miklar vonir
um sjóferðasögu yðar. Það
eru svo fáar slíkar sögur til,
og engin sem er nokkurs virði.
svo að góð saga ætti að geta
náð mikilli útbreiðslu.“
Með þessi hvatningarorð í
eyrum, bjó Jack London „The
Spray“ út með vistum og
ábreiðum og fór í viku ferð
um flóann og leitaði uppi þá
króka og kima, sem liann
hafði farið um sem ostruræn-
ingi og sem starfsmaður land-
helgisgæzlunnar. Þegar vikan
var liðin, kom hann heim aft-
ur, settist við skriíborðið og
skrifaði fyrsta kaflann af „Úlf
Framhald á bls. 45
14. tbL VIKAN 15