Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 36

Hennar keisaralega
tign
Framhald af bls. 20.
veiðivörðurinn er saklaus, hvers
vegna er hann þá horfinn, eins
og hann hafi sokkið í jörð?
— Yðar Hátign. . . . Fabbri
hallaði sköllóttu höfðinu undir
flatt og brosti. í slíku tilfelli
hefði ég sjálfur gert það sama.
Það er ekki gaman að láta
blanda sér í slík mál.
— Hm . . . það getur verið. —
Þér segið að erkihertoginn hafi
ennþá samband við þessa stúlku?
— Já, svo sannarlega, Yðar
Hátign. Eftir því sem menn mín-
ir segja, hittast þau daglega... .
Franz Jósef starði tómlega
fram fyrir sig. Jóhann Salvator
hafði þá haft að ■ engu skipanir
hans. Keisarinn var eiginlega
frekar móðgaður en reiður.
— Þetta er nóg, barón, sagði
hann. — Þakka yður fyrir.
Svo kallaði keisarinn á Hohen-
lohe, yfirhirðmeistarann, og bað
hann um að sjá um allan undir-
búning viðvíkjandi trúlofuninni
um hvítasunnuna, og bað hann
um að sjá til þess að erkihertog-
inn hætti að hitta þessa ballett-
stúlku....
Milly varð mjög undrandi,
þegar lögfræðingur háaðalsins,
mjög þekktur maður, með arn-
arnef og glæsilegur í klæðaburði,
kom akandi í skrautkerru, til að
heimsækja hana.
— Má ég tala við yður andar-
tak, fröken Stubel? Það er við-
víkjandi alvarlegu málefni.
— Gjörið svo vel að fá yður
sæti, herra lögfræðingur.
— Takk. . . . Hann var ekki
með vífilengjur. — Náðuga ung-
frú, sagði hann, — ég hef ekki
leyfi til að geta nafns þess sem
sendi mig. En ég geri ráð fyrir
að þér skiljið að það er alvöru-
mál, þegar ég ber fram tilboð
mitt.
— Tilboð? Milly var undrandi.
— Já, einmitt, sagði hann með
valdmannslegri rödd, — þér
hafið með fádæma snarræði
bjargað lífi manns af keisarafjöl-
skyldunni. Ég var beðinn um að
biðja yður að þiggja hundrað
þúsund gyllini sem þakklætis-
vott.
Milly hélt að henni hefði mis-
heyrzt. — Hundrað þúsund gyll-
ini? En það nær ekki nokkurri
átt!
— Engan veginn, góða ung-
frú. Að vísu verð ég að játa að
það fylgja nokkur skilyrði.
Skjólstæðingur minn óskar eftir
skriflegri yfirlýsingu frá yður,
þess efnis, að þér látið af öllu
samneyti við vissan meðlim
keisar af j ölskyldunnar.
Það var eins og hann hefði
slegið hana utan undir. Hún
varð eldrauð, og hún var alger-
lega mállaus um stund. En að
lokum gat hún stunið upp:
36 VIKAN 20- tbI-
— Nei! — Þvílíkur viðbjóð-
ur... .
— Andartak, ungfrú Stubel!
— Þetta er aðeins tillaga. Skjól-
stæðingur minn hefur önnur ráð
í hendi sér, þegar um slíkt er að
ræða, svo þér skuluð ekki segja
nei, að óyfirlögðu ráði....
En Milly stökk upp af stóln-
um. — Ég þarf ekki að hugsa
mig um. Það getur verið að þetta
umtalaða samband eigi eftir að
slitna, en þá verða það örlögin,
sem taka í taumana. Peningar
ráða þar engu um, og því síður
hótanir!
Landauer lögfræðingur stóð
hægt upp, setti einglyrnið fyrir
augað og virti Milly fyrir sér
með miklum áhuga. — Þetta er
heilmikil ræða, ungfrú, sagði
hann brosandi. — Það er alltaf
nokkuð athyglisvert að ákalla
örlögin. En segjum svo að örlög-
in hækkuðu tilboðið, úr hundrað
þúsund upp í tvö hundruð þús-
und gyllini, — gæti þá ekki ver-
ið um samkomulag að ræða?
Milly sneri sér undan.
— Viljið þér gjöra svo vel að
fara, herra lögfræðingur, sagði
hún með erfiðismunum. — Það
verður ekkert samkomulag um
þetta. Yður skjátlast hvað mig
snertir.
Það leit út fyrir að lögfræð-
ingurinn skildi það líka.
— Þetta er leiðinlegt. Hann
lyfti brúnum og lét einglyrnið
detta. — Þá verð ég að biðja yð-
ur að láta sem þetta samtal hafi
aldrei átt sér stað.... Vérið þér
sælar, ungfrú Stubel.
Hann opnaði dyrnar. Fyrir
framan stóð móðir Millyar, ná-
föl. Hann sagði hæversklega: —
Pardon, madame, og gekk fram-
hjá henni niður stigann.
Móðirin var þungstíg, þegar
hún gekk inn til Millyar....
Á sama tíma og þetta skeði,
kom hraðlestin frá París til Vín-
ar. Yfirhirðsiðameistarinn hafði
ekki staðið fyrir fjölmenni við
móttöku prinsessunnar. Það var
látið heita svo að Pia María
kæmi við í Vín á leið til Buka-
rest, þar esm hún ætlaði að
heimsækja frænku sína.
En í rauninni var dvöl henanr
í Vín ætluð til þess að hún gæti
kynnzt betur tilvonandi eigin-
manni sínum, Jóhanni Salvator.
Hún hafði aðeins einu sinni séð
hann. Það voru aðeins fimm vik-
ur til hvítasunnu, og þá átti að
opinbera trúlofun þeirra.
Jóhann Salvator beið líka á
brautarpallinum, klæddur borg-
aralegum fötum. í fylgd með
honum voru aðeins greifafrú
Wenkendorf, gömul hirðfrú og
mikil skrafskjóða, og tveir há-
tíðlegir herrar frá hirðinni.
Hann var í vondu skapi. Allar
tilraunir hans til að fyrirbyggja
þessa heimsókn, höfðu mistek-
izt. Keisarinn neitaði jafnvel að
tala við hann.
En þrátt fyrir allt. . . Jóhann
Salvator skaut fram sterklegri
hökunni . . . skal hann ekki
þvinga mig, sá gamli skarfur....
Ég læt einskis ófreistað, hugs-
aði hann.
Þá steig Pia María út úr við-
hafnarvagninum.
Hún var töfrandi fögur, — há
og grönn, með gullinn hörunds-
lit og stór, en drembileg augu.
Hún var örugg i fasi og sveif
þangið sem Jóhann Salvator
stóð. Hann hneigði sig og kyssti
á hönd hennar.
— Mon cher Jean, það er mik-
il ánægja að hitta yður. Hún tal-
aði frönsku, hátt og snjallt, eins
og hún væri að skipa fyrir.
Jóhann Salvator brosti og
bauð henni arminn. — Eg þakka
kærlega, Pia María. . . .
Á leiðinni til Imperial hótels-
ins talaði Wenkendorf greifafrú
stanzlaust við hana. Fjórir vagn-
ar fylgdu á eftir, með farangur
prinsessunnar, 128 töskur.
Jóahnn Salvator kvaddi hana
í anddyri hótelsins. Hann átti að
mæta aftur hjá henni klukkan 2,
þá áttu þau að matast saman í
íbúð prinsessunnar, tvö ein....
Móðir Millyar var mjög föl og
augu hennar brunnu með glóð,
sem dóttirin var hrædd við. Hún
var gjörbreytt. Milly hafði aldr-
ei séð hana svona.
— Tvö hundruð þúsund gyll-
ini gátu ekki fengið þig til að
losa þig við þennan Habsburgar-
strák, hvæsti hún milli tann-
anna. — Þá hafa orð móður
þinnar líklega lítið að segja? Og
þú sem varst búin að lofa mér
að sjá þig um hönd!
Milly skalf og nötraði. — Ég
elska hann, mamma.........
— Það er ekkert svar! Ég spýr
þig nú í alvöru hvort þú ætlir
að hætta við hann. Mín vegna,
ég óska þess. Ég er móðir þín.
Milly leit framhjá henni. —
Ég get það ekki, mamma.
— En ef ég skipa þér það?
öskraði móðir hennar.
— Ekki einu sinni þá.
Aranka Stubel gekk eitt skref
fram. Nístandi augnaráð hennar
boraðist inn í augu Millyar.
Röddin var nú orðin hættulega
hvíslandi. — Athugaðu nú hvað
þú segir, Milly. Það eru aðeins
tveir möguleikar. Annað hvort
hættir þú við þennan mann, eða
þú yfirgefur heimili mitt. Og þá
ertu ekki lengur dóttir mín!
— Mamma! hrópaði Milly,
skelfingu lostin. — Þér getur
ekki verið alvara!
— Jú, svo hjálpi mér Guð,

þekktustu kexbakarar
Bretlands síSan
1830
senda reglulega
til íslands 25 tegundir
íyKy
af kexi.
M & D kexið er
óviðjafnanlegt að gæðum
og verði.
Meredith
'fHHíifeí
t- 010E8TWE
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
V. SIGURÐSSON & SNÆBJÚRNSSON HF.
Símar 13425 og 16425.