Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 45

Renault 12.
Enginn kaupir Renault
eingöngu til þess að sýnast
....þó fallegur sé
Fyrir islenzkar Stærri hjól
aSstæSur Sterkara rafkerfi
sérstaklega Hliðarpanna á undirvagni
Öryggi 60 hestafla vél
Skemmtilegir framhjóladrif
aksturshæfileikar 4 girar alsamhæfðir
Þægindi gólfskipting
sjálfstæð fjöðrun (gormur) á
hverju hjóli,
tveggja hraða rúðuþurrkur
fótstigin rúðusprauta
ný gerð af baksýnisspegli
jafnt fyrir nótt sem dag.
Öskubakkar í afturhurðum o.fl.
Þessi atriði hér að ofan eru 12, þau hefði
verið hægt áð hafa 24, jafnvel onn fleiri.'
Þess gerist ekki þörf, eftir áratuga reynslu
af Renault. Leitið frekari upplýsinga.
RFMAIIIT
nLiMnULi
KRISTINN
GUÐNASON
KLAPPARSTÍG 25-27,
SÍMI 22675
inu, og þá hugsa ég með mér:
„Er þetta ekki vonlaust?" En
það er ekki nokkur ástæða til
að setjast að auðum höndum.
Maður verður að hugsa jákvætt.
Við erum að reyna að koma fólki
upp úr þessari lægð — reyna að
fá það til að hlæja og slappa af.
Það tekur sinn tíma að verða
tekinn alvarlega (eins og sagan
sýnir) en við vinnum að því.
☆
Rauöa herbergið
Framhald af bls. 29.
hringstiganum og tvö stutt og ólöguleg læri, sem stigu niður þrep eftir
þrep. Líkaminn var gildvaxinn og samanrekinn. Andlitið var stjarft og
tryllingslegt og fölhvítt. Augun lítil og blá, munnurinn stór og græðgis-
legur. Hárið líktist visnu grasi og stóð í allar áttir. Þegar þessi mannvera,
sem líktist helzt dverg, hoppaði niður á gólfið, sá Lori, að hún kreppti
aðra höndina um stóran hníf.
,,Nei, nei!" stundi Lori upp. ,,Nei, Georgía, ég er vinur þinn."
Við að heyra þessi orð nam konan staðar. Hún var barnalega forvitin
að sjá og leit út fyrir að vilja segja eitthvað en ekki geta komið því út
úr sér. Lori sá, að henni mundi ekki gefast tími til að flýja undan
henni upp í kúpulinn, — og hvaða hættur gátu ekki líka beðið henn-
ar þar?
„Georgía," sagði Lori stillilega, „ég ætla ekki að gera þér neitt illt,
elskan. Leggðu hnífinn frá þér. Ég get sagt þér margar skemmtilegar
sögur. Leggðu hnífinn frá þér. Ég ætla ekki að gera þér neitt mein."
Georgía líktist ketti, reiðubúnum til að stökkva. Hún var sterklega
vaxin. Lori gekk aftur á bak að dragkistunni og náði taki á litla meitlinum,
sem lá þar milli klæðanna, og svo færði hún sig hægt að dyrunum.
„Þú ert ágæris stúlka, Georgía " tókst henni að stama fram. „Við
skulum rabba dálítið saman. Ég á margt fallegt, sem ég ætla að gefa
þér. En þá verðurðu að leggja frá þér hnífinn."
Fingur Lori fitluðu nú við litla kúlupennann í hurðarlömunum meðan
hún horfði stöðugt mót gegnsmjúgandi augunum og hnífnum, sem stöð-
ugt var á lofti.
„Georgía stattu þarna kyrr!"- stundi Lori upp Hurðin gaf eftir
og Lori rauk út, en í sömu svipan stökk Georgía að henni. Það glamp-
aði á hnífinn, og Lori heyrði fótatak bak við sig. Hún rauk í flasið á
Aline og féll um koll. Aline rak upp hljóð, og er Lori vatt sér við, sá hún
Georgíu standa álúta yfir Aline, sem lá og engdist í gólfinu með stóra
hnífinn genginn é hol.
Allt hringsnerist fyrir augum Lori, en svo sá hún fjórðu manneskjuna
á svölunum. Það var Frank. Hann mændi á Aline, og það gerði Georgía
líka. Skyndilega spratt Frank fram og greip í Georgíu og rykkti henni
til. Hið venjulega brcs var horfið af vörum hans, og hann horfði sljóum
augum á Aline. En í einni svipan greip hann um Georgíu sterkum hönd-
um og slöngvaði henni yfir handriðið.
Lori heyrði dynkinn og eitt lítið óp. Hún sat í hnipri í myrkrinu og
mátti sig ekki hræra. En þegar hún sá Frank koma móti sér, lyfti hún
litlum meitlinum gegn honum. Hann snérist á hæli og skokkaði niður
stigann. Lori fann til flökurleika og fann, að ómegin var að svífa á sig
og reyndi ekki að standa gegn því.
Þegar hún kom til sjálfrar sín á ný, varð hún stirð af kulda og aum í
öllum kroppnum. Þegar hún sá Aline liggja í gólfinu með hnífinn [
kviðnum, heltók hræðslan nana á ný. Ekki gat hún vænt hjálpar frá
Jim, því hann var bersýnilega einhversstaðar úti, — ef hann var á lífi.
Henni varð nú hugsað til Peggyar, og hún hljóp niður og gegnum
eldhúsið og lamdi á dyr Peggyar. En engu var svarað. Hún kallaði þá
upp, og nú svaraði Peggy og spurði, hvað gegni á. Hún sagði, að Aline
hefði læst sig inni og Jim farið til bæjarins eftir lögreglu og lækni.
„Æ, Lori," bætti hún við, „geturðu ekki tekið þessa hurð af hjörun-
um?"
„Reyndu að draga boltana úr, eins og Frank er vanur að gera," svar-
aði Lori.
Eftir nokkrar tilraunir tókst Peggy þetta, og Lori lagðist með öllum
þunga sínum á hurðina, sem féll fljótlega inn. Stúlkurnar tvær föðmuð-
ust feginsamlega.
„Sagðirðu, að Aline væri dáin?" spurði Peggy.
„Já, — Georgía drap hana."
„Georgía. Þig hlýtur að hafa verið að dreyma. Georgía hefur verið
dáin í tuttugu ár."
Lori sökk niður f stól og reyndi að skýra Peggy frá þeim ósköpum,
sem hún hafði verið vitni að síðustu stundirnar. Peggy greip nú til ráðs
að læsa öllum dyrum og setja húsgögn fyrir þær. Og, hún tók fram
stóran kjöthamar og báð Lori að endurtaka sögu sína.
„Nú verðum við hér, þangað til Jim kemur laftur," sagði Peggy.
20. tbi. VIKAN 45