Vikan - 22.07.1971, Side 12

Smásaga úr Reykjavíkurlífinu
eftir örn H. Bjarnason
Hún var mjög vel stæð, það bar öllum saman um, átti
verzlun við Laugaveginn og stóra ibúð vestur í bæ og
Pétur var staðráðinn að krækja í þessa konu. Heildsal-
an hafði gengið illa hjá honum undanfarið og hann varð
að komast yfir peninga, mikla peninga og það fljótt.
Hjónabandið var svo sem ekki það lifsform, sem hann
taldi fullkomnast hér á jörðu, en endur fyrir löngu hafði
hann komið sér niður á þá kenningu, að peningar hefðu
góð áhrif á sálina og nú var málum þannig háttað, að
hamr sá enga aðra leið til þess að afla þeirra.
Það voru nokkrir mánuðir síðan Pétur hafði kynnzt
þessari konu og i kvöld ætluðu þau út að borða saman.
Hann var að hafa fataskipti og móðir hans elti hann um
alla íbúð og týndi upp spjarirnar jafnharðan og hann
fleygði þeim frá sér, óhreinir sokkar hér, nærföt þar,
handklæði uppi á bókaskáp og svo þurrkaði hún bað-
herbergisgólfið og hreinsaði skeggkústinn og rakvélina.
Svona hafði hún stjanað undir honum í fjörutíu ár og
stundum var engu líkara en hún hefði nautn af þvi,
nautn af að bogra í gegnum lífið fyrir drenginn sinn.
„Ertu búinn að talta meðalið þitt?“ kallaði hún og
hann sótji fjögur þúsund krónur og lét í veskið sitt. Þetta
var aleigan. Helzt hefði hann viljað hafa það meira, því
að í kvöld ætlaði hann að biðja konunnar og hann vissi,
að miklir peningar samankomnir í einu veski myndu
verka vel á hana. Konur settu þess háttar i samband við
karlmannlega ýtni og dágóða náttúru og almenn hygg-
indi.
„Meðalið þitt, ertu búinn að taka það?“ kallaði móðir
hans og hann fór í jakkann sinn.
„Já,“ sagði hann, en það var ekki satt. Hann hafði tek-
ið þessar töflur æ sjaldnar undanfarið, raunar þvert of-
an í ráðleggingar læknisins, einfaldlega vegna þess, að
honum fannst það hlálegt, að hann ekki nema fertugur
maðurinn og alls enginn ístruhlunkur, skyldi vera veill
fyrir hjarta.
„Ætlarðu út með henni?" sagði móðir hans og hún
lagaði vasaklútinn í brjóstvasanum og leit ibyggin á
hann.
„Já, við Stella ætlum i Grillið saman.“
„Það er pen kqna, hún Stella,“ sagði hún og lijálpaði
12 VIKAN 29.TBL
Hann opnaði tvær bjórdósir og hellti í glös
handa þeim og hann kyssti hana og fór
með höndina npp undir pilsið og það var enginn
divan þarna inni og hann hallaði henni
upp að skrifborðinu....
honum i gula úlsterfrakkann, „og erfði hún ekki verzlun
eftir manninn sinn sáluga?“ Hann anzaði henni ekki, en
hringdi í leigubil.
Þegar bíllinn var kominn fylgdi hún honum út á tröpp-
ur og á leiðinni fjarlægði hún kusk, sem hún þóttist sjá
á frakkanum. Þetta var eins konar þögul athöfn, sem
táknaði að hún væri móðir hans og hann sonur hennar.
Stella átti heima á Melunum og leigubillinn fór Suð-
urlandsbrautina og upp Lönguhlíð og vestur Hring-
brautina. Á leiðinni þreifaði Pétur i vasa sinn eftir pillu-
glasinu. Það var gott að vita af því þarna, en hann fékk
sér enga töflu, enda var það svo, að i hvert skipti, sem
hann tók þetta hjartameðal, fannst honum hann eldast
um mörg ár og í kvöld mátti hann ekki við sliku. Hann
þurfti að vera í góðu formi, svo hann gæti hrifið Stellu
með sér út í þetta dæmalausa ævintýri. Raunar var hann
bjartsýnn, því að siðast þegar þau hittust hafði hún sagzt
elska hann og hún hafði talað mikið um börnin sín tvö,
hvað það væri slæmt fyrir þau að eiga engan pabba og
hún svona mikið að heiman og gæti ekki sinnt þeim
sem skyldi.
„Ég elska þig líka,“ hafði hann sagt og siðan bætt því
við, að börn mættu ekki verða fyrir of einhliða áhrifum.
Það yrði að vera jafnvægi í uppeldinu, styrk hönd til
þess að vega upp á móti gælum móðurinnar. Þetta hreií
og hún sagði að hann væri skilningsrikasti maður, sem
hún hefði á ævi sinni hitt. Og þá nótt fór hann ekkert
heim til sín og um morguninn færði hún honum kaffi
í rúmið og hún sagði við krakkana, að þau skyldu kalla
hann frænda.
Bíllinn stanzaði nú fyrir utan húsið og Pétur bað bíl-
stjórann að flauta. Það var dálítil snjóföl á stéttinni og
þegar Stella kom út, fór Pétur á móti henni og leiddi
hana í bílinn. Hún var í dýrindis loðkápu og silfurlit-
uðum skóm og hún lét allan þunga sinn hvíla á honum
og honum fannst hann vera með kartöflusekk á hand-
leggnum eða stóra ferðatösku.
Þegar þau komu i Grillið, tók yfirþjónninn á móti
þeim og vísaði þeim að borði úti við austurgluggann.
Svo kom annar þjónn ungur, stimamjúkur náungi með
snjóhvitar hendur og mjótt yfirvaraskegg. Hann lyktaði