Vikan - 22.07.1971, Side 19

Candice (Candice Bergen). Robert (Yves Montand). Catherine (Annie Girardot).
„LIFÐU LÍFINU“ er saga þriggja persóna. Líf þeirra er samtvinnað á örlagaríkan hátt — hinn eilífi
þríhgrningur .. . Það er MAÐURINN, sem leitar hvíldarlaust að spennu sem gefur lífi hans gildi — gerir
það þess vert að lifa. Hann leitar í starfi sínu og meðal kvennanna, sem verða á vegi hans. KONAN,
sem finnur að hjónaband hennar er að leysast upp, — sem kann að elska, en ekki að lifa lífinu.
STÚLKAN, sem elskar manninn, en ást þeirra knýr þau til að gera úttekt á sjálfum sér og hvoru fyrir sig.
Sagan er snilldarlega sögð og hefur verið kvikmynduð og hlaut þá frönsku kvikmyndaverðlaunin, sem
bezta mynd ársins. Kvikmyndin verður sýnd í Tónabiói innari tíðar. Með aðalhlutverkin fara Yves
Montand, Candice Bergen og Annie Giardot.
hafði alltaf farið svo rólega.
Lucie var ekki hjálpleg. Henni
var ekki liðugt um málbeinið
venjulega og nú var hún syfjuð
í þokkabót, tautaði æ ofan í æ
að ég hefði ekki ætlað að koma
heim fyrr en á mánudag. En
loksins, eftir að ég hafði þrum-
að yfir henni, gaf hún þær upp-
lýsingar að konan mín hefði að-
eins farið út að verzla með
Jacqueline vinkonu sinni. í
fyrstu trúði ég henni ekki. Mér
fannst þetta hlyti að vera ein-
hver neyðarlygi. Lucie vissi
ekki einu sinni hvenær von
væri á húsmóður hennar.
Hvernig mátti það vera? Lucie
vissi alltaf um slíka hluti, ef
ske kynni að ég hringdi heim.
Að lokum varð ég rólegri og
tók orð Lucie trúanleg. Það var
aðeins saklaus verzlunarferð,
sem kom í veg fyrir að ég hitti
konuna mína strax, eins og ég
þráði hana og þurfti á henni að
halda.
Þegar Lucie sá að ég var bú-
inn að ná mér, varð hún líka
róleg og glaðleg. Hún spurði
mig hvort ég vildi ekki eitt-
hvað að borða, eitthvað að
drekka? Ég lét hana stjana við
mig.
Meðan hún var á stjái fór ég
að íhuga þessa einkennilegu
taugaveiklun mína, hræðslu og
samvizkubit. Hvað kom til? Og
hversvegna varð stúlkan svona
bjálfaleg þegar ég kom heim?
Ég greip tímarit og fór að fletta
því, án þess að sjá hvað stóð í
því, en þegar ég kom að kross-
gátunni varð ég hissa.
Þegar Lucie kom inn í stof-
una aftur sagði ég:
— Segðu mér eitt, Lucie, ert
þú dugleg að ráða krossgátur?
— Ó, nei, herra. Það er frúin.
— Hvenær byrjaði hún á
þessu?
— Ég veit það ekki Ég held
hún hafi alltaf gert þetta.
Ég fleygði frá mér tímarit-
inu, mjög þungbúinn. Ég fól
andlitið í höndum mér. Hvað
hafði ég gert Catherine, þessari
greindu, ljúfu og ástríku Cath-
erine, sem var svo lifandi og
áhugasöm, lét sig varða allt sem
anda dró. Að hugsa sér að hún
skyldi sóa tímanum í svo auð-
virðilega dægrastyttingu. Höfðu
áhyggjur hennar af mér, sem
alltaf var á ferðinni frá einu
heimshorni til annars, gert
henni þetta? Voru það áhyggjur
af starfi mínu og þeim hættum
sem voru því samfara, eða vissi
hún að fjórða hver ferð mín
átti aðeins skylt við óróa blóðs-
ins og karlmannlegar ástríður?
Það var ómögulegt að vita. En
mér fór að verða ljóst að á ein-
hvern hátt hafði þessi þeyting-
ur á mér smátt og smátt útilok-
að hana frá því sem hún áður
hafði áhuga á. Sambúðin við
mig hafði á einhvern hátt lokað
hana inni, eins og í skel. Allt
sem eftir var af lífinu var von
hennar og trúin á því að ég
væri ennþá eiginmaður hennar,
jafn ákafur og trúr eins og ég
hafði hugsað mér að vera fyrir
tíu árum síðan. Það var ekki
svo undarlegt að stúlkan væri
viðutan og áhyggjufull yfir því
að ég hafði snúið heim fyrr en
búizt var við; hún hefði sent
skeyti út um allt, til að segja
konunni minni að ástvinur
hennar væri kominn heim, svo
hún gæti komið til að taka á
móti mér, ef hún hefði eygt
nokkurn möguleika á því.
Þannig var ég búinn að koma
öllu fyrir, að jafnvel stúlkan
var svo skelkuð, eins og hún
hefði gert eitthvað af sér. Því-
líkt ástand!
Framhald í næsta blaði.
29.TBL. VIKAN 19