Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 18

Framhaldssaga eftir H. Sheffield
Annar kafli
CATHERINE
Alltaí þegar hann er fjarver-
andi, já, um leið og hann fer,
verð ég dauð og dofin. Það er
eins og ég sé leikfang, sem er
lagt niður í öskju, þangað til
Róbert minn kemur heim aftur
til að láta vel að mér. Reyndar
er það sannleikanum samkvæm-
ara.'þótt erfitt sé kyngja því,
að það er rétt eins og hann
snerti rafmagnsrofa til að afmá
mig, fleygi mér út í yztu myrk-
ur, þangað til hann kemur heim.
Ég get ekki andað þessu út úr
mér við nokkra manneskju aðra
en Jacqueline. Ég gerði það í
dag, þegar við vorum á búðar-
rápi og horfðum á tízkufatnað í
einum búðarglugganum. Ég
lifnaði svolitið við, en það var
aðeins vegna þess að mér datt
í hug hvort Róbert myndi líka
þessi kjóll fyrir mig, eða hvort
honum fyndist hann ef til vill
nokkuð „unglegur" handa mér.
Ég er auðvitað sjálfri mér lík,
ég er ekki sama unga stúlkan,
sem kvænist honum fyrir löngu
síðan. Ég er trú eiginkona hans,
ennþá ástfangin, þótt ég sé far-
in að eldast, reiðubúin til að
lifa friðsælu lífi, lifa í friði, —
en ég veit að hann er alltaf
eirðarlaus, enda er hann á stöð-
ugum þeytingi til vígvalla um
allan heim. Mig langar til að
láta hann finna frið. En ég skil
hann að nokkru leyti- ég 'Veit
að hann þráir ró, en starf hans
heldur honum 'í stöðugri
spennu. En drottinn minn, hve
margt við gætum átt saman!
Margt skemmtilegt. Ég man hve
mikla ánægju hann hafði af því
þegar við lásum Sartre saman!
Og hve við vorum bæði hrygg
þegar Camus dó. Og hvað var
það sem hann sagði, þegar við
fórum saman til Chartres í
fyrsta sinn? En sá tími er lið-
inn, það er nútíminn sem gildir
og ég verð að taka því sem að
höndum ber. Það eru stöðugar
breytingar og stundum finnst
mér sem ég sé á einhverri ei-
lífri stigmyllu.
Jæja, hann er nú kominn
aftur. Ég get ekki’lýst þessum
degi — vikunni, ég var undr-
andi þegar ég kom úr búðar-
rápinu og sá að hann var kom-
inn heim. Það var eins og að
uppgötva nýja stjörrtu að sjá
hann sitja þarna í rólegheitum,
lesandi í blaði, þegar ég kom
heim. Og hve Lucie varð glöð,
guð blessi hana, það var eins og
hún hefði unnið stóra vinning-
inn í happdrætti.
Það er nú reyndar ósköp
kjánalegt að gera svona mikið
veður út af því að fá eigin-
manninn heim. Þegar ég. tala
við Jacqueline um þessa miklu
aðdáun mína á Robert, þá get
ég alltaf lesið meðaumkun úr
augum hennar. Ég veit að ein-
hversstaðar á leiðinni hefi ég
farið villt; ég ætti ekki að elta
hann svona, treysta eingöngu á
hann til að lifa og njóta gleð-
innar. Hann er lasergeislinn, ég
er eitthvað miklu minna. Ég
hélt að lífsþróttur minn væri
töluverður, en það er ekkert,
samanborið við þá orku sem í
honum býr; áhugamál mín ó-
sköp smávægileg á móti allri
þeirri dýpt og hæð, sem hann
ber með sér. Við erum eins og
lygn á og Niagara. Auðvitað
kaus ég hann, hinn mikla anda,
og finn mína smæð. Það hefði
verið barnalegt að halda fram
mínum vesælu sjónarmiðum í
sambúð við hann og kjánalegt
að rembast við að halda í hið
svokallaða „andlega frelsi“, sem
EinhversstaSar á
leiSinni hef ég viilzt,
ég ætti ekki
aSvera honumsvona
háS aS öllu leyti.
Hann er lasergeislinn,
ég er eitthvaS
miklu minna....
ég hafði áður en ég kynntist
honum.
En samt hafa öskur hans ekki
drekkt veikri rödd minni, frek-
ar sameinað hana sinni eigin.
En stundum finnst mér ég vera
orðin að örlítilli sprænu, sem
þornar upp hvað af hverju. En
hvað get ég gert? Ég sameinað-
ist honum. Það getur verið að í
mér sé einhver varalind, sem
gæti gætt mig lífi einu sinni
ennþá, en er það ekki tilgangs-
laust, meðan Robert er annars
vegar? Þessa spurningu legg ég
stöðugt fyrir sjálfa mig. Ætti
ég að reyna? Þori ég því? í
hvert sinn sem ég freistast til
að reyna, þá kemur hann heim
og ég er á floti einu sinni enn-
þá, borin áfram af lífsorku
hans, djúpri, innilegri tilfinn-
ingu, viðkvæmni hans og ást.
Þá er það mér nóg. Meira en
nóg, það er algleymi. En þó er
þetta óraunverulegt algleymi,
rétt eins og ég væri malandi
köttur. Við tölum ekki lengur
saman að ráði. Við skiptumst
ekki á skoðunum, það er ekk-
ert lengur, sem minnir á það
sem við áttum saman fyrst. Við
tölum um heimilisvandamálin,
flugáætlanir hans og þau vand-
ræði sem alltaf eru að ske í
klippingarherberginu í vinnu-
stofu hans. Ég segi honum frá
óánægju minni með nýja hús-
vörðinn, lélegri þjónustu við
J vftuna. Er þetta hjónaband?
Ánægja? Dulmál ástarinnar?
En þegar við komum í rúmið,
hefur hann engu gleymt, það er
eins og það hefur alltaf verið.
Stundum rífumst við, jafnvel
stirðna ég upp og finn dauða-
kulda leggjast yfir mig. Þá
hu'gsa ég hvort við eigum nokk-
urn tíma eftir að liggja hlið við
18 VIKAN 30. TBL.