Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 19

■ ,
hlið og njóta ástar okkar. En
kraftaverkið skeður alltaf, nótt-
in færir okkur hina uppruna-
legu viðkvæmni, hlýju og ást-
ríður. En þessi rifrildi eru ótta-
leg. Þá rennur upp fyrir mér
að þessi maður, með gneistandi
augu og orrustuöskur, sem ger-
ir svo mikla lukku, þegar hann
lýsir hörmungum vígvallanna
og allri þeirri slátrun, er eigin-
maðurinn minn, en samt ókunn-
ur maður, sem ég raunar veit
engin deili á. En jafnvel á þessu
sviði get ég ekki brugðist hon-
um. Robert er eins og hann
hefur alltaf verið og ég er það
sem ég er orðin.
Og hann er kominn heim.
Hann kyssti mig þrisvar,
fyrstu tvo kossana innilega. En
nú er hann kominn að sjón-
varpinu, ánægður og ákafur á
svipinn, eins og hann er alltaf,
þegar hann horfir á þáttinn sinn
sem við eigum nú að horfa á
í sameiningu. Þá er ég ekki
lengur eiginkonan hans, heldur
áhorfandi og hann býzt við því,
að minnsta held ég að hann
ætlist til þess að ég sé eins
ánægð með það sem hann hefur
fram að færa, eins og hann
sjálfur og reyndar áhorfendur
um alian heim virðast vera. Eg
er ein, eða að minnsta kosti í
einhverjum einmanalegum
minnihiuta, sem hefi viðbjóð á
ofbeldisverkum styrjalda, þrátt
fyrir listavel gerðar myndir og
framúrskarandi texta. Ég lít í
kringum mig, virði fyrir mér
heimili okkar, notalegt og frið-
sælt og mér mjög dýrmætt.
Hrollvekjandi mótstaða er það
sem maðurinn minn dáir svo
mjög; dans hans við dauðann,
daðrið við ofbeldið og síðasta
samband hans við þá dauða-
dæmdu. Hann er ánægður yfir
því að litsjónvarpið er orðið að
veruleika. Tækið okkar er
fyrsta flokks.
í Japan, í SuSur-Ameriku, í
Bandaríkjunum, um állan heim,
tekur ofbeldið á sig sorglega
mynd, táknrœnt fyrir baráttuna
milli manna. Hér er það kyn-
þáttahatrið og ofbéldið, sem er
því samfara; alltaf annar aðil-
inn að reyna að undiroka hinn.
Meðal állra manna, hvort sem
hörund þeirra er gult, svart eða
hvítt, verður ofbeldið ofan á,
þegar barizt er um jafnrétti og
völd. Og þó þráir mannkynið
frið; eru ekki allir að bíða eftir
frelsi?
Ég viðurkenni að ég lokaði
augunum fyrir mestum hluta
þáttarins. Ég hafði séð þetta allt
áður; barsmíðina, þegar verið
var að berja innfædda til hlýðni
við ný stjórnvöld og sýna þeim
virðingu, blóðið, sem allsstaðar
flýtur, innyfli, sem velta út úr
sundurskornum líkömum og ég
heyri magnþrungna rödd hans,
sem hann alltaf hefur fullt vald
á. Ég heyri að hann er mikill
hæfileikamaður á sínu sviði. En
hann velur sér alltaf verkefni,
sem mig langar ekki til að vita
um eða horfa á, þá hlið mann-
leera hegðunar, sem ég hefi
viðbjóð á. Mér finnst ekki rétt
að hampa ofbeldinu. En hann
er mörgum ljósárum í burtu frá
mínum kvenlegu skoðunum
Hann dáist mest að þessum at-
riðum, sem hann tekur „á staðn-
um“! Hann er alveg kaldur í
eldlínunni. En þar sem hann
skrifar texta sína eftir á, læð-
ist það stundum að mér, hvort
hann sé raunverulega svona
kaldur í eldlínunni.
Hann segir það sem ég býzt
við: — Jæja?
— Jæja hvað? Ég veit að ég
er ónotaleg, en eitthvað við
þennan þátt hefur snert ein-
hverja leynilega þrjózkutaug í
mér og mér líkaði alls ekki
þátturinn, þótt ég hefði tæp-
lega séð hann.
— Jæja, hvað? segir hann ó-
ánægður.
— Jæja hvað og hvað er
hvað, — ég veit það ekki Ro-
bert. Hvað ertu að reyna að
sanna með þessu?
— Hvað? Hvað það er sem
ég er að reyna að sanna?
Framháld á bls. 34.
30. TBL. VIKAN 19