Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 21

túlkaði þetta allt fyrir mér,
gekk miðillinn upp að altarinu
og beygði sig áfram. Stór,
svart-gul slanga hlykkjaðizt
upp arma hans og utan um
líkama hans. Miðillinn var í
dásvefni og slangan hreyfði
höfuðið í takt við hreyfingar
hans. Svo tók hann tvö kerti
og setti þau á berar axlir sín-
ar. Þau loguðu skært, en ég
var dauðhrædd um að þau
myndu velta um koll eða
kveikja í pappírsræmunum.
Slangan var líka á sífelldu iði.
Kertin voru ekki fest á nokk-
urn hátt, en samt stóðu þau,
þótt maðurinn hristi hárið frá
andlitinu og slangan hreyfði
sig.
Þetta var ekki sjónvilla. Eg
ast. Hann kom til mín og fór
að tala. Hann talaði mjög hægt
og skýrt og ég skildi hvert ein-
asta orð:
— Ég er Nijke, sagði hann á
góðri sænsku. - Ég er Nijke
og ég bið þig að skila kveðju
til Birgitte og segja henni að
hún sé barnið mitt, ég leiði
hana og vernda ennþá, ég bið
að heilsa!
Hann talaði sænsku.
HANN VISSI EKKI EINU
SINNI AÐ SVÍÞJÓÐ VAR TIL
Fylgdarmaður minn skildi
ekki eitt einasta orð og hvísl-
aði að mér að nú væri miðill-
inn að segja eitthvað sem hann
ekki skildi, það væri líklega
einhver gömul indíánamál-
lýzka, en hann gæti ekki túlk-
Astrid Gilmark í
Brasilíu.
lokaði augunum og opnaði þau
svo aftur — ég sá það sama,
slönguna, pappírsræmurnar og
kertin. Svo lagði maðurinn
kertin lárétt á axlirnar og vax-
ið draup á slönguna, sem hring-
aði sig um mitti hans og var
þar kyrr. Ég velti því fyrir mér
hvort slangan fyndi alls ekki
fyrir vaxinu. Hann talaði mál
sem ég skildi ekki. Þegar hann
sagði eitthvað á portúgölsku
túlkaði fylgdarmaður minn.
Svo gekk hann fast að altar-
inu og lagði armana á það.
Slangan hvarf. Hann rétti
úr sér, hristi höfuðið svo
fjaðraskúfurinn datt af hon-
um, en kertin voru ennþá lá-
rétt á öxlum hans. Ein af kon-
unum setti á hann nýjanfjaðra-
skúf og mér fannst hann breyt-
að það. Ég þaggaði niður í
honum.
— Hann er að tala mitt mál,
sagði ég. — Verið hljóð!
Miðillinn sagði ekki meira
við mig. Ég var rugluð ogundr-
andi yfir þessu sem sýndi mér
á svo skýlausan hátt sannleik-
ann um annað líf. Ég gat varla
sofið um nóttina og næsta dag
fékk ég fylgdarmann minn til
að leita uppi Portúgalann, sem
hafði verið miðill um kvöldið.
Eftir töluverða leit höfðum
við upp á honum. Hann var
verkamaður og mjög undrandi
yfir því að ég skyldi vilja ná
tali af honum. Hann vissi ekki
einu sinni að til væri lítið land
sem heitir Svíþjóð. Því síður
kunni hann orð í sænsku. Þeg-
ar ég spurði hann um slönguna,
í Rio er það algengt að
fólk komi saman á
miðilsfundum.
Þarna er lýsandi kross yfir
fólkinu sem leitar
sambands við þá sem
horfnir eru.
Það er alveg sérstaklega
mikill áhugi á þessum
málum i
Suður-Ameríku.
sagðist hann hata slöngur og
orma og gæti ekki komið ná-
lægt þeim. Hann vissi ekkert
hvað skeði, þegar hann væri í
dásvefni. Honum fannst það
svo sjálfsagt að hann væri mið-
ill fyrir „andana“, en hann gat
ekki skilið hversvegna ég hefði
áhuga á að tala við sig, hon-
um fannst það hreinlega fynd-
ið.
FYRIRBOÐI
Mig langaði til að vita hvort
hann hefði verið látinn vita
fyrirfram um heimsókn mína.
Þegar ég bað hann að hafa
eftir nafn mitt, gat hann það
varla. Astrid liggur ekki vel
á tungu Portúgala. Ég hafði
líka tekið eftir því að fylgdar-
maður minn hikaði alltaf við
að kalla mig fornafni. En ég
hafði heyrt miðilinn talahreina
sænsku og nefna nafn mitt,
þegar hann talaði við mig í dá-
svefni.
Ég fór líka með hinum am-
erísku gestgjöfum mínum á op-
inbera „macumba", þar sem
öllum er heimill aðgangur.
Fólkið kom og fór, eins og við
kaþólska messu. Við fengum
okkur sæti þar sem við gátum
fylgzt með því sem fram fór,
séð þá sem gengu í hring og
sungu um Jesus Christos með
hefðbundnu hljómfalli. Ég
fann með sjáfri mér einhvern
fyrirboða, var viss um að eitt-
hvað myndi ske. Mig langaði
til að fara í hringinn, en ég
sat kyrr, þar sem ég var að-
eins áhorfandi.
Skyndilega tók ein konan
sig út úr hringnum, kom til
mín og sagði: — Þú átt að
vera í miðjunni. Það var sá
staður sem var ætlaður miðl-
unum og ekkert af þessu fólki
gat vitað að ég hefði miðils-
hæfileika. Ég var leidd af hin-
um syngjandi skara að altar-
inu, þar sem tíu, tólf manns
sátu kringum borð á bæn. Ég
var látin skrifa nafnið mitt á
blað og þeir sem sátu kring-
um borðið lögðu hendur sínar
á það. Svo var myndaður
hringur af fólki í kringum mig
og allir hneigðu sig fyrir mér.
Konan, sem hafði leitt mig,
sagði: — Starf þitt verður
blessað að handan og við mun-
um biðja fyrir þér.
Ég var tekin í þeirra hóp.
Starf mitt, það er að koma
á sambandi við jarðneskt líf
og það líf sem er eftir dauð-
ann. Það er reyndar enginn
dauði til, aðeins breyting á til-
verustigum. Ég hefi aldrei ef-
azt um þetta, og síðan ég kom
frá Rio, er ég ennþá vissari um
að ég hafi á réttu að standa.
☆
30. TBL. VIKAN 21