Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 31

MEÐ TVÆR
HENDUR TÖMAR
Fyndist þér óeðlilegt
að konan þín
tæki sér
elskhuga?
Hvað er langt síðan, að þú tjáðir henni ást þína?
Hvenær leiztu á hana, — almennilega?
Þú manst það ekki? Þú ættir að skammast þín;
I dag, þegar ungar eiginkonur eyöa meiri tíma
og peningum fyrir útlit sitt, fá þær oftast
vafasama gullhamra að launum.
TNNOXA Living peach er gert fyrir konur,
sem þurfa helzt aldrei að segja til um aldur sinn.
Hrífandi konur, sem gera sér far um að halda
athygli eiginmanna sinna — og allra hinna
sem kunna að meta fallegt útlit vel snyrtrar konu.
INNOXA
Eykur yndisþokkann.

Framhald. af bls. 12.
land. Það var ekki fyrr en
nokkrum árum eftir stríðið, að
tímarnir höfðu batnað svo, að
hægt var að hugsa um þann
möguleika að snúa aftur heim.
Gömul og gráhærð hjón, sem
stóðu hvort öðru svo nærri, að
frúin grét, þegar hún var skil-
in frá manni sínum og komið
fyrir í kvennabúðum, sneru
aftur til Dijon. Þau fengu ofur-
litla fjárupphæð sem styrk frá
ríkinu, en að öðru leyti var
ekkert að byrja með. Þau stóðu
með tvær hendur tómar. Hús-
in voru horfin, göturnar horfn-
ar — staðurinn var að byrja að
fá á sig nýjan svip, en þann
svip þekktu gömlu hjónin ekki.
Þau hörfuðu frá og héldu norð-
ur á bóginn og höfnuðu loks í
litlum bæ, Carly, skammt frá
Boulogne. Allt hafði svo gott
sem verið jafnað við jörðu þar
í stríðinu, en endurbyggingin
var í fullum gangi, svo að
handverksmaður var velkom-
inn og fékk nóg að starfa. Þau
fengu tvær litlar kytrur í Car-
ley. Enn þá gátu þær naum-
ast kallast herbergi, en mað-
urinn smíðaði og múraði og
þegar hann ók snemma á mánu
dagsmorgnum til Boulogne á
reiðhjólinu sínu hélt konan
hans vinnunni áfram. Hann
svaf gjarna á vinnustað sínum
á sumrin, þar sem þetta var
löng leið að aka hvert kvöld.
Konan hans tók einnig til við
áð sauma aftur, en í Dijonhafði
hún haft litla saumastofu.
Á laugardögum kom maður
hennar heim þreyttur og föl-
ur.
Ekkert bréf? var ævin-
lega hið fyrsta sem hann spurði
um.
Nei, ekkert bréf hafði bor-
izt.
Á sunnudögum settust þau
niður við bréfaskriftir. Um allt
Frakkland spurðust þau fyrir
um barn sitt. Víða voru þau
hvött og styrkt í voninni. Á
hverjum degi gerðist það
kraftaverk, að fólk hittist aftur
eftir óáran stríðsins. Hvískyldu
þau ekki hafa heppnina með
sér?
Herbergin þeirra tvö voru fá-
brotin og fátækleg, en hrein
■''oru þau að minnsta kosti og
höfðu tekið miklum brevting-
um frá því er þau fluttu í þau.
í öðru var stórt rúm, þar var
einnig borð og nokkrir stólar,
skápur og saumavél. Ekkert af
þessu var það sama sem þau
höfðu átt í Dijon. Hitt herberg-
ið stóð autt. Það var fóðrað
ljósbláu veggfóðri með rauðu
rósamynstri.
— Nú er hún tuttugu ára,
sagði konan. — Hún getur á-
reiðanlega fengið skrifstofu-
vinnu og þá getur orðið fínt
hjá henni með tímanum.
Hún kinkaði kolli í áttina til
tóma herbergisins og hélt á-
fram:
Hún er orðin svo stór
núna, að hún þarf að hafa sitt
eigið herbergi.
— Herbergið hennar skal
verða búið húsgögnum eftir
tvo mánuðf lofaði maðurinn.
Ég sá einmitt fallegan skáp
með spegli í fornsölu í gær.
Með spegli, át konan upp
eftir honum og varð dreymin
á svip. Stúlkur hafa gaman
af að líta í spegil og hún skal
eiga þann bezta.
Já, með spegli, endurtók
maðurinn. — Kannski ég spyrji
um verðið næstnæst.
— Og ég á saumapeninga.
Hún stóð á fætur og opnaði
litla hirzlu á gamaldags sauma
vélinni sinni og tók öskju upp
úr henni.
— Sjáðu. Þetta ætti að
minnsta kosti að nægja fyrir
speglinum.
Síðan skrifuðu þau aftur bréf
og dreifðu þeim um allt landið
og vonuðu það bezta.
— Nokkuð nýtt, spurði mað-
urinn næsta laugardag.
Að þessu sinni svaraði hún:
Já, hún býr í Montpellier
hjá madame Villefrance... .
Þau skrifuðu ekki meira. Það
var svo margt, sem þurfti að
rannsaka og svo mörg forms-
atriðin sem þurfti að koma í
kring. Auk þess hafði dóttir
þeirra verið löglega ættleidd.
Nei, þau urðu að fara sjálf til
Montpellier. Það var löng og
dýr ferð yfir þvert Frakkland.
Þau urðu að vera heila nótt í
París og hírðust alla nóttina
í klefa á þriðja farrými, af því
að þau höfðu ekki efni á að
vera í svefnklefa.
Það var bjart veður og ferskt
loft, er þau gengu frá járn-
brautarstöðinni. Þau hröðuðu
sér eins og lúin bein þeirra
leyfðu.
■—- En hvað hér er fallegt,
sagði konan.
Stóra húsið var umlukt
trjám, og umhverfis það var
hár múrveggur. Það mátti rétt
naumlega greina þak þess milli
trjákrónanna.
Já, svaraði maðurinn.
Hér var allt svo framandi.
30. TBL. VIKAN 31