Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 45

A GÖÐjSl
kpTUNDj
setja hundinn út, áður en
myndin byrjar, sagði hún. —
Farðu bara að hátta. £g ætla
aðeins að vita, hvort myndin
er þess virði að horfa á hana,
svo kem ég.
— Umm, sagði Yngvi og
andvarpaði. — Viltu ekki, að
ég fari út með hundinn?
— Nei, nei. Ég hef gott af
að anda að mér fersku lofti.
Hún fór út með hvolpinn og
setti hann á gangstíginn. Það
var svo kyrrlátt og hljótt í
Steinbrú á vorkvöldum. Hún
sá ljós í gluggunum á sumum
húsanna, en hún heyrði næst-
um ekkert hljóð, ekki einu
sinni lestardruninn. Langt,
langt undan ý’lfraði hundur,
ekkert annað.
Hér er fallegt, hugsaði hún.
Hér er hreint og engin meng-
un, sem eyðileggur í manni
lungun. Ég þarf ekki að óttast
það hér, að ég gangi alein
um göturnar og hér eru allir
elskulegir og indælir. Ef þeir
væru bara ekki svona hvers-
dagslegir. En samt... . Nei,
reyndu nú að átta þig, Anna.
Svona nú. Silkimjúk gerðu það,
sem þú fórst út til að gera!
Svo fer ég að horfa á sjón-
varpið og hætti að hugsa.
— Líttu á bréfamöppurnar,
sagði Yngvi nokkrum dögum
seinna og sýndi henni skjala-
skáp á skrifstofunni. — Þá
færðu fljótlega yfirsýn yfir það
sem við gerum og hvers konar
viðskipti við höfum. Hérna eru
útistandandi viðskipti — þarna
þau frá því í fyrra og þarna
pantanir. s»m við erum ekki
farnir að afgreiða ennþá. Skil-
urðu það?
— Ekki alveg sagði Anna
og fann sér til skelfingar, að
hjarta hennar sló hratt. Hún
fann til spennings yfir hinu
nýja og óvenjulega. — En ég
get lært það, ef ég fæ tíma til
þess.
— Það held ég nú líka, sagði
Yngvi og hló við —É'g fer fram
á verkstæðið, en þú sækir mig,
ef það er eitthvað.
— Umm, sagði Anna. Settist
niður og fór að líta í möppurn-
ar.
Það var gott að vera farin að
vinna. Það var gott að sitja
við skrifborð aftur, þó að hús-
gagnaverkstæði Ekanders
minnti jafnlítið á tízkublað og
hugsast gat. Það var samt
vinna, sem hægt var að laga
sig að og venjast.
Ekki, hugsaði Anna með
sjálfri sér og skammaðist sín
fyrir um leið, ekki eins og hús-
verkin, sem alltaf komu þeim
á óvart, sem ekki voru vanar
slíkum verkum. Og það konu,
sem gat ekki hugsað sér að líta
á hús og hoimili eins og það
alheilagasta! Hún hrukkaði nef
ið og leit á bréfin.
— Sæl, sagði einhver ígætt-
inni. Það var Steinn maður
Maríu. — Það er skemmtilegt
að sjá þig hérna.
— Mér líður eins og fiskin-
um í sjónum, svaraði Anna og
hló við. — Það er vel gert af
Maríu að hugsa um hvolpinn
minn á meðan.
— Hún gerir það fúslega og
svo hefur hún gott af að hugsa
um eitthvað annað en sjálfa
sig. Hún er dálítið þreytt á
mömmunum bæði minni og
sinni. Þær eru alltaf að hringja
og spyrja, hvað hún sé að gera,
en María getur ekki bitið frá
sér. Hún bara vinnur helmingi
meira. En það var nú ekki það,
sem ég vildi — hvar er Yngvi
annars?
—■ Hann sagðist ætla út á
verkstæðið, en það var fyrir
löngu.
— Hann er þar ekki. En við
þurfum að ná í hann núna.
Steinn brosti ekki lengur og
hláturhrukkurnar voru horfnar
við augnakrókann.
— Hvað er að Steinn? spurði
Anna óróleg. — Hefur eitthvað
komið fyrir?
Hún hafði oft komið á verk-
stæðið og séð stóru hringsag-
irnar, sem skáru tréð eins og
heitir hnífar smjör. Ef einhver
hefði nú. . . .?
— Meiddist einhver? spurði
hún.
— Nei, nei. Það er bara hann
Filipsson. Nýi verkstjórinn.
— Já, ég kannast við hann.
Yngvi hefur talað um hann.
— Það er allt að verða vit-
laust, sagði Steinn æstur. — Ég
held, að Yngvi verði að tala
við strákana.
— Heldurðu, að hann geti
það?
— Hann Yngvi? Já, það veit
skratt.... ég á við, að það
getur hann. Það hlýða honum
allir. Hann er einstakur mað-
ur.
Anna þagði um stund. Svo
sagði hún: — Hvers vegna réði
hann Filipsson? Nú verða bara
vandræði.
— Ætli hann hafi ekki hald-
ið að hann gæti létt svolítið
undir með sér sagði Steinn og
brosti breitt. — Fyrrum hafði
Yngvi ekki um neitt að hugsa
nema vinnuna. En nú hefur
hann anað og betra.
— Jæja, sagði Anna en hana
sveið í kinnarnar.
— Og ég skil hann svo vel,
sagði Steinn, deplaði auganu
til hennar og fór.
Anna var fegin, að hann fór.
Var það virkilega ætlun
Yngva? Kannski vildi hann
vera meira hjá henni, en hún
hafði haldið....
Heyrðu! Yngvi kom inn
og truflaði hana í hugsunum
sínum. — Klukkan er að verða
tólf. Eigum við að fara í mat-
stofuna og borða? Þá þurfum
við ekki að elda og þvo upp
heima.
— Já, sagði Anna fegin. —
Við skulum gera það, en Steinn
var að leita að þér.
— Ég veit það, en við ákveð-
um það eftir matinn. Það er
ekki til neins að þræta á fast-
andi maga. Komdu nú, stelpan
mín!
Það var svo indælt og þó ein-
kennilegt að fara þangað og
borða saman. Losna við að
kaupa inn, elda mat, leggja á
borð og þvo upp diska. Bara
fá sér mat og fara með disk-
inn í hendinni að borði með
félaga sínum. Svona hafði það
verið hér fyrr og svona leið
henni bezt. Tala við aðra, líka
fólk, sem hún þekkti ekkert;
hvíla sig ögn fyrir vinnuna
seinna um daginn. Hún leit út
unda sér á Yngva.
— Veiztu hvað? sagði hún.
— Mér finnst ég vera í ævin-
týri. Eins og ég hefði ekki
hitt þig fyrr en í dag.
— Heldurðu að þú vildir
hitta mig aftur? Hann gretti
sig og lagfærði bindið.
— Yrði ég að hringja og
biðja um viðtal?
— Vitanlega! sagði hann
hlæjandi. — En ég held að við
borðum samt kvöldverð sam-
an.
Hann hló og tók um hönd
hennar og þau fléttuðu fing-
ur. Það var rétt, sem Steinn
hafði sagt. Yngvi var góður
maður. Það var eitthvað svo
indælt að finna, hvað sam-
verkamönnum hans fannst um
hann. Þá varð hún víðsýnni og
gjafmildari sjálf.
En dagarnir liðu svo ótrú-
lega fljótt. Göran kom aftur
næstum áður en hún vissi og
Anna varð að hætta. Það var
svo tómlegt að vera ein allan
daginn og hafa bara hvolpinn
að tala við. Hún fann sér til
skelfingar, hvernig gamla sorg
in og örvæntingin var að yfir-
buga hana aftur’og góða skap-
ið hvarf út í veður og vind.
Þau Yngvi voru ekki lengur
góðir vinir. Og hann vann
30. TBL. VIKAN 45