Vikan - 29.07.1971, Blaðsíða 46

Góðir bílar
tryggja
skemmtilegt
ferðalag.
Bílaleigan
r
4
SKÚLATUNI 4 SÍMI15808 (10937)
jafnmikið og áður.
Hún hitti Evu Granland og
Eva var elskuleg og ágæt en
þær voru þó aðeins kunningj-
konur ennþá Hana langaði til
að hitta Kristínu aftur og það
ennþá meira en nokkru sinni
fyrr. En það hafði ekki gengið
svo vel, þegar þær hittust síð-
ast — hún gat ekki hugsað sér
að leita aftur á náðir hennar.
Og það gerðist aldrei neitt.
Hún var úti í garðinum eitt
sumarkvöldið. Loftið var milt
og hlýtt og Yngvi var að vinna.
Að hún skildi þurfa að vera
svona einmana alltaf! En....
Svo heyrði hún skyldilega að
síminn hringdi og varð sér þess
meðvitandi, að hann hafði
hringt lengi. Hún hljóp inn.
— Anna? Kristín var í sím-
anum. ■— Var ég að ónáða? Eg
lét hringja svo lengi.
Hjarta Önnu sleppti úr slagi.
Hana, sem hafði einmitt lang-
að svo til að tala við Kristínu
— Nei, alls ekki, sagði hún
móð. — Eg var í garðinum og
heyrði ekki í símanum fyrr en
núna.
Smáþögn.
— Anna, sagði Kristín svo
óðamála. — Eg ætla að halda
boð á föstudaginn. Gætir þú
.... gætuð þið Yngvi komið?
Mér þætti vænt um það.
Vænt um? Þegar ekkert gerð
ist nokkru sinni? Veizla, dans,
skemmtun! Anna varð hrifin
og hana langaði til að öskra
já, en hún hafði naumast opn-
að munninn fyrr en hún lok-
aði honum aftur. Hvers vegna
hringdi Kristín? Vildi hún sjá
hana aftur? Voru þetta ekki
ein svikin enn?
— Ég veit, hvað þú heldur,
sagði Kristín eftir stutta þögn.
— En við verðum víst að æfa
okkur nokkrum sinnum, áður
en við getum talað saman eins
og fyrr Anna. Heldurðu það
ekki? Og.... og ég sakna þín
svo mikið.
Og ég þín! langaði Önnu til
að svara, en hún gat ekki stun-
ið orðunum upp.
— Ég vil ekki að neitt breyt-
ist, sagði hún svo. — Við höf-
um alltaf verið vinkonur.
— Ætlarðu þá að koma?
— Já, sagði Anna. — Ég
kem.
Ég er í nýja einbýlishúsa-
hverfinu, sagði Kristín. — Á
Vesturgötu tólf. Nei, nei, ég
keypti mér ekki hús þar! Ég
fékk leigt og mér líður vel
hérna. Mikið verð ég fegin, ef
þú kemur Anna. Og Yngvi auð-
vitað líka. Þú.. . .
— Ég verð fegin að sjá þig
aftur. Hún hvíslaði þessum orð
um, því að nú fann hún, að
þær voru að verða vinkonur
aftur. Því varð ekki neitað.
Vináttan varð aðeins að þrosk-
ast og þróast en það yrði samt
gott að skemmta sér aftur! Hún
söng af gleði allt kvöldið.
En Yngvi neitaði. Hann var
þreyttur og mæddur eftirþræt-
una við Filipsson, sem hann
hafði neyðst til að reka.
— Ég held, að ég treysti mér
bara ekki, sagði hann og strauk
þreytulega yfir ennið á sér. —
Ég er þreyttur, Anna og mér
þykir þetta leitt, en þræturnar
hafa tekið of langan tíma og
við höfum dregizt aftur úr. Ég
hef nóg að gera hérna heima.
Hann reyndi að hlæja, en
Anna vildi ekki taka neinu
gamni.
— Þá það, sagði hún kulda-
lega. — Ég ætla samt.
Hann blóðroðnaði, svo leit
hann undan og tók kvöldblað-
ið.
— Þú ræður því.
Hann sagði ekki fleira og
þau ræddust heldur lítið við
næstu dagana. Anna fann
stundum til þeirrar þrár að
þrýsta sér að honum og segja:
Eg skil. Eg veit, að þú ert
þreyttur og að ég er ekki állt-
af eins og ég ætti að vera. Við
förum ekkert til Málmeyjar,
við bíðum, þangað til að þú
mátt vera að því að fara og
þá förum við saman, þú og
ég.
En hún gerði það ekki. Hún
beit á jaxl og þagði og hélt
fast við sitt. Ef Yngvi vildi
vinna sig í hel. þá hann um
það. En þá varð hann líka að
sætta sig við það, að hún
skemmti sér ein.
— Vantar þig ekki peninga?
spurði Yngvi kuldalega. þeg-
ar hann sá hana láta niður í
töskurnar.
-— Eg er með ávísanahefið
mitt.
Það líka. hún átti ekki eigin
penin^a lengur: ekkert. sem
hún vann fvrir siálf. Bara pen-
inga. sem maðurinn hennar gaf
henni. F.ins mikið og hún vildi
að vfsu. þvf að hann var ekki
smásmuguiegur. En það var
samt ekki skemmtilegt. Hún
varð bara enn styttri í spuna.
Hún gekk t.einrétt, til stöðv-
arinnar með töskuna í henH-
im»i. Það var gott að komast
í biirtii. hlátt áfram dásamlegt!
Fólk. skemmtilegt. fólk. ekki
leiðinitanúkar. sem aðeins
hugsuðu um vinnuna! Hún
keypti sér farseðil og beið á
járnbrautarstöðinni. Það voru
aðeins tveir aðrir farþegar frá
Steinbrú og hún þekkti hvor-
ugan. Þá fengi hún að sitja í
friði og ró og þyrfti engan að
tala við. Hún varð að halda á-
fram að hugsa um það, sem
henni hafði dottið í hug.
Ef Kristján kæmi nú? Ef
Kristín hefði nú boðið honum
líka? En hún gæti ekki hafa
gert það, því að hún var alls
ekki þannig. Svo sagði fólk nú
alltaf: maðurinn minn fyrrver-
andi er bezti vinur minn —
það stóð í öllum blöðunum —
en Kristján var ekki vinur
hennar og1 yrði það aldrei.
Hann var eins og hann var.
En hún fékk fiðring um sig
alla, þegar hún hugsaði um
hann.
Hún kom snemma heim til
Kristínar og Kristín opnaði
sjálf fyrir henni og ljómaði,
þegar hún sá hana.
— Mikið er ég fegin að sjá
þig, Anna!
— Ég er líka fegin að sjá
þig-
Þær föðmuðust og nú var
ekki lengur neitt, sem skildi
þær að. Þær voru aftur vin-
konur og fundu það báðar.
— Komdu og hjálpaðu mér
við að búa til kjúklingasalatið,
sagði Kristín. — Stefán sker
niður agúrkuna, en mér veitir
ekki af aðstoð samt.
Stefán! Hún hafði ekki séð
drenginn frá því að hún rak
hann frá sér um kvöldið á-
samt Kristínu. Það var ótrú-
lega erfitt, en Anna þvingaði
sig til að líta í augu drengsins.
Börn gleymdu fljótt! En Stefán
hafði engu gleymt!
— Heyrðu, sagði hann hugs-
andi. — Þú öskraðir að mér.
— Stefán. . . . sagði Kristín,
en Anna greip fram í fyrir
henni.
— Já, sagði hún. — Það var
illa gert og mig langar til að
biðja þig um að fyrirgefa mér.
Ég skal aldrei gera það aftur.
— Allt í lagi, sagði Stefán
og hélt áfram að skera niður
agúrku. — Þá máttu sofa í
rúminu mínu.
— Nu-ú, sagði Anna undr-
andi og Kristín hló.
— Ég bjó um þig inni hjá
Stefáni, sagði hún. Hann
getur sofið hjá mér og þetta
herbergi hans er mest út af
fyrir sig. Ég held, að það verði
heldur fjörugt í kvöld.
Anna hugsaði: á ég að spyrja,
hvort Kristján komi? En hún
Framhald á bls. 50.
Þér sparíð með jáskríít
VIKAM
SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
46 VIKAN 30. TBL