Vikan - 23.09.1971, Blaðsíða 12

A
GIUM
Ég veit, að allir nágrann-
arnir álíta, að við séum af-
skigtasöm, en í rauninni erum
við það ekki. Forvitin kannski,
en það er ekki annað en mann-
legt að hafa áhuga á því, sem
gerist í kringum mann. Ég
viðurkenni, að konan mín
leggur það í vana sinn að
horfa út um gluggann, en það
er af því að hún hefur svo
gaman af að horfa á náttúr-
una í garðinum. Ég fullvissa yður um, að í hvert skipti, sem
hún gægist út um gluggann gerist eitthvað, en það er ekki
henni að kenna.
Mér finnst það ekki réttlátt, að allir nágrannarnir skyldu
koma fram við okkur eins og þeir hafa gert á síðustu árum.
Það byrjaði með Hargreaves-málinu í lok styrjaldarinnar.
Við höfðum búið í húsinu okkar í nokkur ár, og ég held, að
allt nágrennið hafi fyrst borið virðingu fyrir okkur, enda
þótt við værum ekki sérlega vinsæl.
Hargreaves-hjónin voru næstu nágrannar okkar. Þeim
geðjaðist ekki að okkur og ég verð að viðurkenna, að andúð-
in var jöfn á báða bóga. Þau gerðu allt sem þau gátu til
þess að breiða út illgirnislegt tal um okkur og þar sem þau
hjón voru þess konar manneskjur, sem eiga auðvelt með að
ávinna sér hylli annarra, var lygin tekin sem góð og gild
vara. Hann og illgjarna konan hans sögðu hverjum sem hafa
vildi í nágrenninu, að konan mín eyddi öllum deginum í að
horfa út um gluggann og blanda sér í einkamál annarra.
Og þegar hún af einhverjum ástæðum gat ekki horft út um
gluggann, sagði sagan að hún fengi manninn sinn til þess
að standa við gluggann, svo að ekkert færi framhjá þeim.
Ég var sakaður um að nota kíki til þess að horfa inn í íbúðir
nágrannanna. Þetta var alvarleg ásökun. Til allrar hamingju
vissi konan mín um kikinn. Ég hafði fundið hann í gömlu
dóti og einu skiptin sem ég tók hann fram var, þegar ég
þurfti að stilla hann.
Ég talaði aldrei við herra Hargreaves, ekki einu sinni
þegar ég leit yfir grindverkið og hann sá mig greinilega.
Hann virti mig ekki viðlits. Við höfðum áreiðanlega hvor-
ugur minnstu löngun til að
hefja vináttu okkar í milli.
,Þau voru sífellt 'að rifast. Og
þau drukku bæði. Við sáum
það á öllum tómu flöskunum,
sem komu út úr húsinu þeírra.
Það þarf ekki að efast um frá-
sögn konu minnar, því að ég sá
þetta sjálfur með eigin augrun.
Hann var einhvers konar
bókhaldari í bænum, en eftir
því, sem leið á stríðið, varð
ljóst, að hann stundaði svartamarkaðsbrask. Það bar við af
og til, að hann kom með tugi eggja eftir eina helgi, og
kílómetramælirinn á bílnum hans sýndi, að . hann fékk
benzínmiða einhvers staðar frá. Og í sambandi við konuna
hans, þá var ekki minnsti vafi á því, að hún var vægast
sagt ómerkileg. Ekki þar fyrir að hann væri neitt betri, —
þvert á móti var hann miklu verri en nokkur gat ímyndað
sér.
f byrjun stríðsins var ekki nokkur leið að sofa á næturn-
ar fyrir loftárásum. Samt heyrðist rifrildið í þeim út um
opna gluggana. Og auðvitað drukku þau á milli. Þau höfðu
eitthvert hið sóðalegasta orðbragð, sem ég hef heyrt og oft
sökuðu þau hvort annað um ótryggð í hjónabandinu. Við
vissum að sjálfsögðu ekkert um það, en maður þurfti ekki
annað en horfa framan í þau til þess að sannfærast um, að
þau sögðu satt.
Það kom okkur siður en svo á óvart, þegar hún pakkaði
saman dóti sínu og yfirgaf hann. Það var fáeinum vikum
eftir að sprengjan féll á annan enda götu okkar. Hún byrjaði
að rífast í honum og reyna að fá hann til þess að byggja
loftvarnarbyrgi. Þá vorkenndi ég honum hér um bil, því að
hún skammaðist og nauðaði óskaplega. Hann útvegaði þegar
í stað efnivið til framkvæmdarinnar. Venjulegt fólk gat
ekki fengið slíkan varning og þetta sýndi ljóslega, að hann
hafði góð sambönd. Hið eina, sem hann gat ekki fengið,
var vinnukraftur. Hann hóf þess vegna sjálfur byggingu
loftvarnarbyrgisins. Ég held, að hann hafi verið feginn að
geta verið að dunda við það í garðinum, bara til'að losna
við rausið í konunni sinni. Hann vann við byrgið um hverja
Framhald á hls. 36.
SMÁSAGA EFTIR FRED ALLEN
Klukkan var nákvæmlega
þrettán mínútur yfir hálftólf. Eg
gekk að
glugganum til að lagfæra glugga-
tjöldin og þá sá ég það...