Vikan - 28.10.1971, Síða 50

reglunnar, þar eð við erum
hvítir. Við ætlum að skilja bif-
hjólin eftir við landamærin og
fara yfir þau fótgangandi. Þá
eigum við aðra eins leið eftir til
Beira, en þaðan ætlum við að
reyna að komast sjóleiðis. Ferð-
in frá landamærunum til Beira
getur orðið erfið, þar eð yfir-
völdin í Mósambik eru ródes-
ísku stjórninni mjög vinsamleg.
Svo rekur allt í einu að því,
sem við helst vildum forðast.
Rauð og hvít ljós sjást fram-
undan á veginum. Eftirlitsstöð!
Við höfðum áður komið okkur
saman um, hvað gera skyldi
undir þeim kringumstæðum.
Við hemlum báðir. Mark
stekkur af. Lee losar töskuna
hans af sínu hjóli.
— Good luck! hrópa ég til
Marks og hann tekur upp tösk-
una og hverfur út í landslagið.
Lögreglumennirnir gefa okkur
stanzmerki. Einn þeirra kemur
til okkar og heilsar að her-
mannasið. Jafnskjótt og hann
hefur gengið úr skugga um að
við erum hvítir, sleppir hann
okkur framhjá.
— Have a nice trip! Good
night!
Við stönsum í tæplega kíló-
meters fjarlægð frá eftirlits-
stöðinni. Fljótlega kemur Mark
hlaupandi. Hann stekkur upp
á hjólið á bakvið mig og við
þjótum aftur af stað.
Eftir nokkurra tíma akstur
fer sverta næturinnar að grána
og svo verður allt í einu bjart,
það tekur aldrei langa stund
svo nærri miðjarðarlínu. Þá er
komið að öðrum þætti flótta-
áætlunar okkar. Það væri
hreint brjálæði að aka nær
landamærunum með negra fyr-
ir aftan sig. Við stönsum.
Við verðum sammála um að
landamærin hljóti að vera mjög
nærri nú. Við ökum út af veg-
inum. Jörðin er grýtt og óslétt,
svo að okkur miðar illa. Sólin
mjakast upp fyrir sjóndeildar-
hring. Og eftir stundarfjórðung
bilar bifhjólið mitt — það hef-
ur ekki þolað alla þessi hnykki
og hoss. Við Mark setjumst
báðir fyrir aftan Lee. Það er
þröngt um okkur, en það verð-
ur að hafa það.
Það gengur líka — en aðeins
um stund. Þá er bifhjóli Lees
einnig nóg boðið. Við stígum
af því, teygjum úr löppunum
og leggjum svo af stað fótgang-
andi til landamæranna. Landið
þarna er grýtt og eyðimerkur-
kennt. Við göngum dágóða
í næsta blaði hleypum við af stokk-
unum nýjung, sem áreiðanlega verð-
ur vinsæl meðal allra húsmæðra. Við
birtum smátt og smátt heila mat-
reiðslubók. Húsmæður geta safnað
úrvals uppskriftum í fallega möppu,
sem Vikan hefur látið útbúa og kost-
ar aðeins 100 krónur. 1 næsta blaði
prentum við átta litprentaðar upp-
skriftir, en síðan koma fjórar í öðru
hverju blaði. Uppskriftirnar eru mjög
vel flokkaðar í súpur, fiskrétti, kjöt-
rétti og svo framvegis. Það verður
mikill kostur við MATREIÐSLUBÖK
VIKUNNAR, að húsmæður verða fljót-
ar að finna þá rétti, sem þær ætla að
nota hverju sinni.
Við skýrum nánar frá þessari
skemmtilegu nýjung í næsta blaði.
Hér er á ferðinni einstakt tækifæri fyr-
ir húsmæður. Þær geta eignast smátt
og smátt fallega og aðgengilega mat-
reiðslubók - fyrir aðeins hundrað
krónur.
/ nœstu
stund, en setjumst síðan í laut
og fáum okkur að borða af
nestinu.
Við erum með lítinn áttavita,
og getum því haldið nokkurn-
veginn réttri stefnu. Við erum
sveittir af sólinni og erfiðinu og
förum úr öllum þyngri klæð-
um. Þegar við höfum gengið
lengi lengi förum við að spyrja
hver annan hvort við séum nú
ekki þegar komnir inn í Mó-
sambik. En það er sjálfsagt of,
gott til að geta verið satt.
Enda líður ekki á löngu áð-
ur en við fóum úr tþví skorið að
við erum ennþá á ródesísku
landi. Við erum á leið upp
brattan hól, þegar við allt í einu
heyrum raddir handan hans.
Við hlaupum í skjól við klett
tíu metra frá, köstum okkur þar
flötum. Ekkert skeður.
Lee missir um síðir þolin-
mæðina.
— Fjandinn, segir hann. —
Hvaða mannskapur getur verið
þarna hinumegin?
— Stilltu þig! hvæsir Mark.
— Slakaðu!
En forvitni Lees er vakin.
Hann lyftir höfðinu varlega og
gægist upp fyrir klettinn.
— Nothing! hvíslar hann. —
Ég fer!
Við Lee horfumst í augu,
ypptum svo öxlum. Lee er þeg-
ar byrjaður að mjaka sér upp
klettinn. Ég gægist upp fyrir
og sé að Lee hefur lagst á mag-
ann og mjakar sér nú síðustu
metrana upp á hólinn.
Hann lyftir höfðinu, gægist
upp fyrir hólinn en dregur sig
svo í snatri tilbaka. Kemur
þjótandi til okkar hálfboginn.
— Fuck it! Það er landa-
mæralögregla! Þrír með riffla
og vélbyssur og guð veit hvað!
En það versta eru þó þrír gríð-
arstórir hundvargar, sem líta
út fyrir að vera lífshættulegir.
Við ákveðum að hörfa.
Það er þá sem við heyrum
hundgána í fyrsta sinn ...
Og nú stöndum við sem sagt,
'Mark og ég, frammi fyrir
landamæralögreglunni og risið
er ekki ýkja hátt á okkur. Ég
segi hvað ég heiti. Er orðinn
leiður á djobbinu í Ródesíu,
segi ég. Mark gefur upp nafnið,
sem stendur í falska vegabréf-
inu hans. Lögregluforinginn
þuklar okkur frá hvirfli til
ilja. Hann brosir undarlegá er
hann skipar mönnum sínum að
stinga föggum okkar aftur nið-
ur í töskurnar.
Framhald í nœsta blaði.
50 VIKAN 43. TBL.