Vikan - 29.03.1972, Side 16

ÚLFKONAN
FRÁ
JOSSEUN
Ég leit í sömu áttina og
hann og sá þá sjón, sem geröi
mig steinhissa.
Einmitt á sama blettinum
þaðan sem úlfa-
hópurinn hafði horfið
inn í skóginn fyrir nokkrum
mínútum, kom há og
grannvaxin stúlka út úr
skóginum...
ÖRSTUTT FRAMHALDSSAGA EFTIR ARLTON EDDIE - FYRSTI HLUTI
—• Listin er löng en ævin stutt — og ég
er orðinn glorsoltinn eins og úlfurinn í
sögunni. Ef þú ætlar að húka lengur
hérna í myrkrinu uppi á brekkunni, ætti
ég að reyna að ná mér í tjald, eða eitt-
hvað, svo að við getum setzt hér að fyrir
fullt og allt.
Ég hefði getað sparað mér þessi ónot,
því að þau íéllu á eyru, sem voru dauf —
að minnsta kosti í bili, Alan Grantham
gerði sér ekki einusinni það ómak að líta
í áttina til mín. Ég sá hann óljóst, þar
sem hann sat þarna í kjarrinu, kengbog-
inn yfir teiknibrettið sitt, og tók ekki eftir
neinu nema hinum dýrðlegu litum sólar-
lagsins, sem hann var að reyna að ná á
léreftið, sem fyrir framan hann var, með
taugaóstyrkum en þó fimlegum pensil-
strokum.
Svona listamannshrifning getur svo sem
verið fullgóð, og ég get sjálfur orðið nógu
hrifinn, á viðeigandi stað og stundu —
en ég er bara hræddur um, að ég sé ekki
rétt vel lagaður til að gleyma mér í hrifn-
ingu af fögru landslagi, eftir langan og
þreytandi dfig undir beru lofti. Jafnvel
landslagsmálari, sem er að brjótast áfram,
þarf einstöku sinnum að eta, og ég var
bæði hungraður og þreyttur. Við Alan
höfðum verið lagðir af stað til litlu krár-
innar, þar sem við héldum til, þegar félagi
minn hafði komið auga á keilulaga turn-
ana þrjá á fjarlægri Josselinhöllinni, sem
bar fallega við gulrauða sólarlagsbirtuna.
Það var ekki úr að aka — hann- varð að
taka upp dótið sitt aftur og gera uppkast
af þessu, tafarlaust.
Ég hafði látið þetta gott heita, í þeirri
trú, að hann ætlaði aðeins að mála nokkr-
ar lauslegar strokur. En þegar sólarlagslit-
irnir urðu sterkari, hafði Alan orðið æ
niðursokknari í verk sitt og útfært frum-
drættina æ meir — og ég hafði orðið enn
soltnari og tekið að geta mér til um, hvað
við mundum fá til kvöldverðar hjá krár-
konunni okkar. Auk þess var fimm Jcíló-
metra leið til krárinnar og forugu stíg-
arnir voru ekkert skemmtilegir að ganga
þá í myrkri.
Skapið í mér var rétt í þann veginn að
springa, þegar ég sló úr pípunni minni við
steininn, sem ég sat á og svo reis ég á
fætur.
— Ætlarðu að koma heim? öskraði ég,
svo að bergmálaði frá hæðunum þarna í
kring.
í þetta sinn lét hann svo lítið að líta við.
— Eftir mínútu, sagði hann. — Ég er
alveg að verða búinn.
— Þér er ekki alvara! sagði ég háðslega.
— En blessaður, hraðaðu ekki þessari dá-
samlegu mynd þinni of mikið, af eintómri
nærgætni við mig! Hversvegna ekki doka
í nokkrar mínútur enn? Þá geturðu skellt
á hana nokkrum stjörnum og einu tungli
og kallað hana svo ,,Næturljóð“.
Vinur minn stöðvaði allt frekara glens
af minni hálfu, með því að þerra af
spjaldinu sinu og penslunum og stinga
hvorutveggja í málverkakassann sinn.
Eftir nokkrar sekúndur var hann kominn
til mín á mjóa stíginn og hélt á votu
málverkinu í hendinni.
— Þú telur ekki eftir töfina þegar þú
sérð þessa mynd, sagði hann hlæjandi og
sjálfsöruggur og hóf myndina á loft handa
mér að skoða.
—i Ég vil heldur hrósa klessunum þín-
um við dagsbirtu, sagði ég stuttaralega. —
Ég er hvorki köttur né ugla, og sé þvi
ekki vel í myrkri — og það minnir mig
reyndar á hitt, að við þurfum á allri
okkar sjón að halda, til þess að rata aftur
til Josselin. Nóttin verður áreiðanlega
dimm eins og kýrvömb, þegar þetta bless-
aða sólarlag þitt er horfið fyrir fullt og
allt. Okkur væri betra að bregða fyrir
okkur löppinni, svo að hún frú Boussac
fari ekki að senda út hjálparsveit af
hræðslu við, að við höfum lent í klónum
á Ankou, dauðaguðirtum, sem er almennt
i talinn vera á ferli um hæðirnar og skóg-
ana á næturþeli.
— Eða láta mannætuhópinn éta okkur,
sagði Alan og kinkaði kolli brosandi.
Mér fannst þetta orð hálf-óhugnanlegt,
enda hafði ég aldrei heyrt það fyrr. Ég
spurði Alan. hvað það þýddi, en hann