Vikan - 29.03.1972, Qupperneq 50

bæði í útvarpi og sjónvarpi.
Auk þess var hún birt í fleiri
blöðum en Miami Herald.
Barbara Mackle hafði nú leg-
ið næstum sextíu klukkustund-
ir í kistunni. Það er erfitt að
ímynda sér hvílíkt ógnarálag
sá tími hefur verið henni, and-
lega sem líkamlega.
„Stundum fannst mér ég vera
að ^afna, jafnvel þótt viftan
væri á. Ég hugsaði: Hvernig
fer ef eitthvert smádýr festist í
loftrásinni? Eða ef það fer að
snjóa? Myndi snjórinn hindra
loftið að koma inn?
Ég fann til sárra verkja í
mjöðmunum. Mig tók í þær í
hvert skipti og ég skipti um
stellingu. Vegna þess hve kvef-
uð ég var varð ég að anda gegn-
um munninn. En ég gat aldrei
fundið að ég væri með hitq..
Þrátt fyrir kuldann og bleyt-
una í kistunni hugsaði ég mik-
ið um kalt og tært vatn. Ég sá
fyrir mér stóra könnu með
vatni og hvernig ég myndi
hlæja og smjatta á vatninu og
svelgja það stórum.
En mest af öllu langaði mig
til að geta hreyft mig. Ég spark-
aði og barði með hnefunum upp
í lokið og í hvert skipti hrundu
droparnir yfir mig. En þannig
fékk ég að minnsta kosti svo-
litla útrás.
Að öllu eðlilegu hefði ég átt
að vera svöng. En það var ég
ekki. Ég borðaði þrjá eða fjóra
munnbita af epli, en meira varð
það ekki. Ég vildi ekki heldur
borða of mikið. Enda var ekki
„salerni" í kistunni.
Nokkrum sinnum lá við að ég
gæfi upp alla von. Þá hugsaði
ég sem svo að frá sjónarmiði
mannræningja væri öruggast
að drepa þá, sem þeir rændu.
Og ég hafði meira að segja séð
þau, sem rændu mér, og gat
því gefið lýsingu á þeim ..
FBI uppgötvaði að George
Deacon var heimilisfastur í hús-
vagnabúðum í Miami. Fjórir
bílar og tvær þyrlur voru send-
ar þangað.
Deacon hafði um sumarið
flutt þangað inn með konu sinni
Dorothy og tveimur litlum
sonum sínum. Vikuna fyrir
hafði Dorothy farið til Kali-
forníu með drengina.
Ambert Bischoff, sjötíu og
þriggja ára gamall eftirlauna-
maður, sagði FBI-mönnunum
að hann hefði séð George Dea-
con síðdegis á miðvikudag, dag-
inn eftir að Barböru var rænt.
— Deacon hafði rakað af sér
skeggið, sagði Bischoff, — svo
að ég þekkti hann naumast aft-
ur. Hann sagðist hafa gert það
af því að hann ætlaði að vera
erlendis næsta hálfa árið. í
Jórdaníu.
Meðan FBI var enn að yfir-
heyra starfsmenn og gesti á
staðnum kom pósturinn. Hann
kom með jólakort til Georges
Deacons frá konu hans í Kali-
forníu. Hún skrifaði að ferðin
hefði gengið vel og að börnin
væru við beztu heilsu. Svo kom
undarleg eftirskrift: „Enginn
hefur komið hingað og spurt
ennþá (sextánda desember). Ég
skal hlusta á útvarpsfréttirnar
og lesa blöðin. Gangi þér vel.
Farðu varlega og stattu þig og
LÁTTU EKKI HELVÍTIN ÞAU
ARNA NÁ í ÞIG. Ég veit eng-
an nema þig, sem komið gæti
þessu í kring.“
Robert Mackle fékk einnig
bréf. Hann opnaði það í viður-
vist FBI. En í umslaginu var
ekki eitt einasta skrifað orð.
Hinsvegar var þar svarthvít
mynd af Barböru. Það var nær-
mynd af andliti hennar. Hún
var með augun opin og augn-
hvítan endurvarpaði bjarman-
um af flassblossanum. Hún
brosti veikt, svo að sá í hvítar,
jafnar tennurnar. Undir höku
hennar var spjald með orðinu
,,Rænt“.
f umslaginu var líka fjórtán
karata guilhringur með hvítum
steini og tveimur litlum dem-
öntum. Schroder rétti Robert
Mackle hringinn og spurði:
— Hafið þér séð hann fyrr?
— Já, Barbara á hann.
— Eruð þér viss um það?
— Ég keypti hann handa
henni sjálfur.
Klukkan stundarfjórðung yf-
ir fimm síðdegis hringdi sím-
inn í kaþólsku Epiphany-kirkj-
unni í Miami. Faðir Joseph Bi-
ain tók undir. Karlmannsrödd
sagði: — Ég vil tala við prest.
Faðir Biain sagði til sín og
maðurinn hélt áfram: '— Lofið
þér að segja engum það, sem ég
nú segi yður?
— Já, ég lofa því.
— Það er ég sem rændi Bar-
böru Mackle. Ég er með fyrir-
mæli til Roberts Mackles.
Manninum var greiniiega
mjög umhugað að ljúka símtal-
inu af sem allra fyrst. Hann bað
föður Biain segja Robert
Mackle að hafa peningana til
tals aftur. Hann sagði að Bar-
böru liði sæmilega. Hann minnt-
ist á öndunartæki og rafhlöðu,
en sagðist ekki geta ábyrgzt að
rafhlaðan entist lengur en sól-
arhring í viðbót. Hann bað
prestinn segja Mackle að „við
trúðum honum þegar hann
sagði að fyrirsát lögreglunnar
hefði ekki verið honum að
kenna.“ Að lokum sagðist hann
ætla að hringja aftur klukkan
ellefu um kvöldið.
Tilkynningin var send áfram
til Roberts Mackles. FBI setti
þegar hlerunartæki í samband
við síma kirkjunnar.
Mackle-fjölskyldan var sár-
fegin. Foreldrar Barböru þótt-
ust nú sjá að enn væri von um
að dóttur þeirra yrði bjargað.
Peningarnir voru til taks —
hálf milljón dollarar í tuttugu
dollara seðlum. Þeir voru tald-
ir að nýju og settir í ferðatösk-
una.
Og aftur var löng bið fyrir
höndum.
Charies Gullion heyrði frétt-
irnar í bílútvarpinu á heim-
ieiðinni á fimmtudagskvöldið.
Þulurinn sagði frá eltingaleik
iögreglumannanna við grun-
samlegt fólk, skotunum sem
þeir hleyptu af, lausnargjaldinu
sem fundist hafði í ferðatösku
og Volvonum með skráningar-
númeri frá Massachusetts.
— Getur það virkilega verið
sami bíllinn? hugsaði hann.
Kvöldið áður hafði Gullion,
sem var málari, stanzað við
verzlun ekki langt frá heimilí
sínu. Þar hafði hann séð Volvo
með húsvagn aftan í, sem lagt
hafði verið. í fylgd með mann-
inum við stýrið var smávaxin
stúlka. Maðurinn hafði viljað
selja húsvagninn og fór fram á
fimmtíu eða sextíu dollara fyrir
hann. Guliion bauð þrjátíu og
fimm og maðurinn hafði tekið
því boði umsvifalaust. Volvó-
inn var með númeri frá Massa-
chusetts, og skoðunarvottorðið
á húsvagninum var gefið út á
George Deacon.
Nú leitaði Gullion í húsvagn-
inum. f honum voru brjár kist-
ur fullar af bókum, segulbands-
tæki, búningur fyrir sportkaf-
ara og sitthvað fleira. f einu
horninu voru nokkur dagsgöm-
ud blöð frá Atlanta. Aðalfréttin
á forsíðunum var brottnám
Barböru Mackle.
Gullion fann líka búnt af
gömlum sendibréfum. Þau voru
stíluð á fanga í fangelsinu í
Tracy, Kaliforníu. Nafn hans
var Gary Steven Krist. Þar voru
fleiri bréf, dagsett ári seinna,
skrifuð George Deacon í Massa-
chusetts. Þar var getið um
nokkra lögreglumenn, sem
spurt hefðu eftir Deacon. Öll
voru bréfin frá Alaska.
Um tíuleytið um kvöldið
hringdi Gullion til FBI. Tíu
mínútum síðar stóðu tveir FBI-
menn við dyrnar hjá honum.
í spjaldskrá FBI í Washing-
ton var í snatri leitað að fingra-
förum Gary Stevens Krists og
syndaregistri hans. Hann var
fæddur tuttugasta og níunda
apríl 1945 í Aberdeen í Wash-
ington-ríki. Krist var eftirlýst-
ur frá því að hann strauk 1966
úr fangelsi í Kaliforníu. Þótt
hann væri aðeins tuttugu og
þriggja ára hafði honum á sjö
ára tímabili auðnast að vera
handtekinn að minnsta kosti
sjö sinnum fyrir bílþjófnaði og
einu sinni fyrir innbrot. Hann
hafði strokið úr fangelsi þrisv-
ar sinnum. Fingraför Gary
Stevens Krists reyndust þau
sömu og Georges Deacons. Þeir
voru sem sagt einn og sami
maðurinn.
Þegar klukkuna vantaði tutt-
ugu og fimm mínútur í ellefu
um kvöldið hringdi síminn í
prestssetrinu við kaþólsku
kirkjuna í Coral Gables, þar
sem fjölskyldan Mackle átti
kirkjusókn. Faðir John Mulachy
tók undir. Það var hann, sem
daginn áður hafði svarað í sím-
ann þegar ræninginn hringdi.
Síðan þá hafði hann aldrei far-
ið langt frá símanum.
Karlmannsrödd sagði: — Það
var ég, sem hringdi fyrir
skömmu í mjög mikilvægum
erindagerðum. Þér munið senni-
lega...
— Já, sagði faðir Mulachy.
Hann hafði þekkt rödd ræn-
ingjans þegar í stað.
f NÆSTU VIKU:
Eftir áttatíu og fjögurra
klukkustunda vist í jörðu niðri
sér Barbara Mackle aftur dags-
Ijósið.
maður, hvernig er þetta hœgt?
50 VIKAN 13. TBL.