Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 4

Reyníff LIMMITS súkkulaði- og
megrunarkexið strax í dag
Fæst nú aftur í öllum apótekum
Afar bragðgott
Heildsölubirgðir:
G. ÖLAFSSON, Aðalstræti 4
— Ég er ekki nærri búin með söguna, herra dómari!
P0STURINN
Ekki hundrað
prósent viss
Kæri Póstur!
Ég les alltaf Vikuna og þakka
margt gott efni.
Nú vil ég leita ráða hjá þér, því
að margir hafa fengið mjög góð
svör hjá þér.
Þannig er mál með vexti að ég
er hrifin af strák, sem er einu
ári eldri en ég, ég er fimmtán
ára. Hann var með annarri stelpu
á föstu, en hann hitti mig miklu
oftar en hana og var með mér
yfirleitt í partíum. Ég held að
hann sé hrifinn af mér, en er
ekki hundrað prósent viss. Kæri
Póstur, segðu mér hvað ég á að
gera. Á ég að hætta að hugsa
um hann, eða hvað?
Hvernig er skriftin, og hvað
lestu úr henni?
Hvernig eiga fiskarnir og stein-
geitin saman, en krabbinn og
Ijónið?
Ein ástfangin.
v-—)
Ef þig langar til að halda við
hann er ástæðulaust að hætta
því. En ef þú vilt síður að hann
sé með hinni líka, skaltu bara
setja honum kosti: að hann
hætti við aðra hvora. Skriftin er
heldur falleg og bendir til að
þú sért iðin og varkár.
Fiskur og steingeit eru fremur
ólíkrar náttúru og skilja hvort
annað varla til fulls, en hafa þó
að ýmsu leyti áþekk sjónarmið.
Krabbinn og Ijónið eru gerólík
og eiga sjaldan vel saman.
Vísan á
fangelsisveggnum
I fróðlegri og athyglisverðri
grein í „Vikunni" frá 17. febr.
sl., þar sem dvalargestur í fanga-
húsinu við Skólavörðustíg lýsir
dvöl sinni þar og viðhorfum,
segist honum m. a. svo frá:
Á veggnum hjá ein-
um fanganum er skrifuð vísa
eftir óþekktan fanga. Ég ætla
að skrifa hana hér:
Á himinstraumum er ég alinn
ölduhljóm og vatnanið
moldarbarna vonir við.
Hálfur brunninn, hálfur kalinn,
heildarlöngun falinn.
Yzt á lífsins eyðisöndum,
angurmæddur í tímans hyl.
Hrakinn fram að furðuströndum,
forlaganna gegnum spil.
Allt það sem ég óska vil,
einn í hjarta mínu dyl,
þar til upp að Ijóssins ströndum
líð ég burtu glaður.
Ég er aðeins ófullkominn mað-
ur . . ."
Þegar ég las þessa frásögn og
tilvitnun greinarhöfundar, kann-
aðist ég óðara við Ijóðið — eða
„vísuna", sem hann nefnir svo
— og hef reyndar kunnað það
frá því ég var barn. Þannig er
nefnilega mál með vexti, að
höfundur þess, sem látinn er
fyrir nærfellt fjórum áratugum,
var allþekkt skáld á sinni tíð, —
og mun víst örugglega aldrei
hafa verið fangi í húsinu við
Skólavörðustíg, enda þótt það
skipti reyndar engu máli til eða
frá.
Höfundur þessa smáljóðs er
skáldið Sveinbjörn Björnsson,
reykvískur iðnaðarmaður, sem
lézt skömmu eftir 1930. Ljóðið
er prentað fremst í bók hans
„Ljóðmælum", sem út kom árið
1924, og skipar þar sess sem
eins konar yfirskrift alls inni-
halds bókarinnar. — En sökum
þess að íbúi sá í fangahúsinu
við Skólavörðustíg, sem á sinni
tíð skrifaði Ijóðið á klefavegg-
inn, hefur ekki kunnað það að
öllu leyti rétt, þykir mér hlýða
að koma því hér á framfæri
óbrengluðu, eins og það er í
„Ljóðmælum" Sveinbjörns. Þar
er það þannig:
Á himinstraumum er ég alinn,
ölduhljóm og vatnanið;
moldarbarna vonir við:
Hálfur brunninn, hálfur kalinn,
heildarinnar lögum falinn.
Yzt á lífsins eyðisöndum
agnar-smædd í tímans hyl;
hrakinn fram að furðuströndum
forlaganna gegnum spil.
Allt það sem ég óska' og vil
einn í hjarta mínu' ég dyl,
þar til upp að Ijóssins löndum
líð ég burtu glaður. —
Ég er aðeins ófullkominn maður.
Eins og sjá má, kemst meining
skáldsins hér betur til skila, og
í þeim tilgangi einum þykir mér
við hæfi að gera þessa leiðrétt-
ingu. Þetta kastar engri rýrð á
grein fangans; hann fór aðeins
eftir því sem hann sá skrifað á
veggfnn. Ég endurtek, að sú
grein var hin athyglisverðasta.
Elias Mar.

4 VIKAN 19. TBL.