Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 9

Ný framhaldssaga
£g var nítján ára, og maður hlýtur að hafa
einhverja knýjandi ástæðu til að
snúa baki við lífinu á þeim aldri. Mínar
ástæður voru dauði og
hneykslismál - hvorttveggja í ríkum mæli.
I. KAFLI
1.
Sléttan lá flatneskjuleg og
auð, undir þungbúnum himn-
inum, daginn sem ég kom til
Belvedere. Kring um svæðið
er hár múrveggur. Fornleg
tré skýla húsinu og svo íbú-
um þess fyrir augum forvitins
fólks. Rétt handan við það
rísa sandhólarnir, með æf-
ingasvæði hersins allt um
kring. Hóstinn í vélbyssunum
er ekki viðkunnanlegur.
Hann óróar sjúklingana, en
gaddavír og viðvörunarspjöld
halda ferðafólki í hæfilegri
fjarlægð. Þetta er einmana-
legur staður. Það var satt,
sem dr. Alberts hafði sagt,
að hér gæti ég verið vel fal-
in. Þegar þunglamalega hlið-
grindin skall aftur, losnaði ég
úr heiminum — þessum
vægðarlausa, hnýsna heimi.
Ég var nítján ára og maður
hlýtur að hafa einhverja
knýjandi ástæðu til að snúa
baki við lífinu á þeim aldri.
Mínar ástæður voru dauði og
hneykslismál — hvorttveggja
í ríkum mæli. Belvedere var
ágætur staður til þess að
kveðja heiminn. Mörgum ár-
um áður, skömmu eftir fráfall
föður míns, hafði eignin — að
nafninu meðtöldu — verið af-
hent og gerð að geðveikra-
hæli af nýtízkulegasta tagi.
Og húsið var líka alveg eins
og sniðið til þess arna. Þetta
var Halensee-stofnun, en
Halensee-milljónirnar höfðu
verið hafðar álíka nafnlausar
og ég var nú. Dr. Albers var
stofnandi, forráðamaður og
yfirlæknir, allt í senn, og
hann hafði smyglað mér
þarna inn sem hjúkrunar-
nema. Ég hafði lagt niður
þetta hataða ættarnafn, sem
hafði verið klesst á síður dag-
blaðanna. í öllum löndum.
Áður en ég ákvað að leita
hælis í Belvedere, hafði ég
ferðazt til útlanda, en heim-
urinn er lítill, og endurminn-
ingar og blaðamenn sátu fyr-
ir mér, hvar sem ég kom.
Blossaljós biðu mín á flug-
völlum. blaðamenn þyrptust
að gistihúsunum. Ég hafði
engan frið: augu mömmu, ón
pabba og munnurinn á Timo.
þessi ógleymanlegi munnur
— og þlóð ... endalausir þlóð-
straumar.
—• Þetta er ekkert annað
en líkamleg ofþreyta, hafði
dr Albers sagt, þegar ég kom
loksins, eyðilögð á öllum
taugum, í lækningastofuna
hans, um það bil ári seinna,
— ekkert annað getur forðað
þér frá því að lenda ein-
hverntíma í Belvedere ... það
er að segja sem sjúklingur,
en ekki hjúkrunarkona.
Þetta var hreint ekki svo
fráleit sjúkdómsgreining, ef
haft er í huga, að hann vissi
ekki allt, enda þótt hann
sýnilega grunaði eitthvað
meira en fram hafði komið
við réttarhöldin. Þarna var
tryggur, gamall vinur, sem
hélt sig hafa vit á geðtrufl-
unum mannsins! Samt var
eitthvað að vefjast fyrir hon-
um, sem hann hafði ekki
komizt til botns í. í allra síð-
asta sinn, sem hann hafði
beðið mig að tala við sig eins-
lega (og þá hafði ég verið við
hjúkrun í Belvedere í þrjú
ár), gat ég mér þess til, að
eitthvað væri að. Og óróinn
færðist í aukana, er ég sat á
stól í skuggalegu forstofunni
hans. Pósturinn var nýkom-
inn og bréfin lágu þar á borði.
Meðan stúlkan hjálpaði mér
úr kápunni, leit ég á um-
slagið, sem efst var. Ein-
hvernveginn kannaðist ég við
rithöndina utan á því, en
hversu mjög sem ég braut
heilann, gat ég ekki komið
henni fyrir mig. En þetta
virtist nú annars ekki skipta
neinu máli, og ég gleymdi
því aftur. Við gleymum svo
oft hinu mikilvæga, rétt eins
og það skipti engu máli! Og
það var illa farið, því að hefði
ég þekkt þessa rithönd þá,
hefði líf mitt orðið allt öðrm
vísi en raun varð á.
En hvað sem því líður, þá
var ég með hugann fullan af
tilgátum um, hvað gamli
maðurinn eiginlega vildi mér.
Hann leit eitthvað einkenni-
lega á mig, rétt eins og hann
væri að ráða það við sig hvort
hann ætti að trúa mér fyrir
einhverju eða ekki. Hann var
fölur og veiklulegur. Áhyggj-
urnar höfðu markað djúpar
hrukkur í viðkvæmt andlitið.
Hann var orðinn svo breytt-
ur, að ég ætlaði varla að
þekkja hann.
— Ertu veikur?
— Nei, það er bara þetta
svefnleysi. Fáðu þér sæti,
Vera.
19. TBL. VIKAN 9