Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 18

Daman
a
prammanum
Smásaga eftir W.W. Jacobs
Skiparinn á prammanum
Arabellu sat afturí á farkosti
sínum, og studdi hægra oln-
boga á stýrissveifina. Nýlokið
var viðraeðum um daginn og
veginn við stýrimann á skon-
nortu, sem lá þarna í nokkurra
feta fjarlægð, og stýrimaðurinn
hékk hálfur út af borðstokkn-
um. Og viðræðunum var lokið
út af skoðanamun á trúmálum.
Skiparinn hafði komizt í því-
líkan hita, að honum datt í
hug, hvort hann hefði ekki
íengið trúarsetningar sjöunda-
dagsbaptistanna frá henni móð-
ur sinni, en stýrimaðurinn var
sjálfur hissa á því, af hve mikl-
um hita hann hafði varið trú-
arbrögðin Wesleymanna, en
menn af þeim trúflokki, sem
hefðu heyrt þetta, hefðu vafa-
laust glennt upp augun af
hryllingi. Og hann hafði meira
að segja bent skiparanum á
villigötur hans, með því að
kalla hann prammara, og frá
sömu stundu höfðu baptistarnir
eignast verjanda ef ekki félaga
og trúbróður.
Skiparinn var enn undir
áhrifum frá þessari trúmála-
deilu, þegar hann tók að velta
bví fyrir sér, hvað orðið væri
af stýrimanninum og mági
hans. Ljós, sem höfðu verið að
keppa við hálfrökkrið, skinu
nú björt og skiparinn gekk
þangað sem ljósrönd var yfir
þvert þilfarið, og tók upp slitið
silfurúr og sá, að klukkan var
crðin tíu.
Rétt í sama bili birtist dökk
mannvera á bakkanum og lagði
af stað niður stigann, og sterk-
byggður ungur maður, tuttugu
og tveggja ára, stökk fimlega
niður á þilfarið.
— Klukkan er tíu, Ted, sagði
skiparinn dræmt.
— Og verður ellefu eftir
klukkutíma, sagði stýrimaður-
inn rólega.
— Nóg um það, sagði skipar-
inn nokkuð hátt, er hann tók
eftir andstæðingi sínum fyrr-
verandi, sem var enn í sömu
settu stellingunum, og um leið
datt honum í hug orðtæki móð-
ur sinnar og sagði: — Segðu
ekki neitt við mig. Ég hef verið
að tala við einn Belíals son síð-
asta hálftímann.
— Prammari! sagði Belíals-
sonurinn g,remulega.
— Láttu hann eiga sig, Ted,
sagði skiparinn í meðaumkun-
artón.
— Hann var ekki að tala við
mig, sagði Ted. — En skítt með
hann, ég þarf að tala við þig
undir fjögur augu.
— Út með það þá! sagði hinn
með verndarrödd.
— Já, komdu með það! sagði
röddin frá skonnortunni, upp-
örvandi. — Ég hlusta.
Prammarinn svaraði þessu
engu. Hann gekk á undan niður
í káetu, og kveikti þar á lampa,
sem orkaði á fleira en eitt
skhningarvit, settist á kistu og
skoraði aftur á hinn að bera
upp erindi sitt.
— Já, sérðu til... það er nú
svona ... sagði stýrimaðurinn
og átti bágt með að koma upp
orðunum, — það er ung stúlka,
sem ég er að spássera með,
og...
— Soássera með! sagði skip-
arinn og greip andann á lofti.
— Aldrei hef ég nú heyrt ann-
að eins!
— Það hefirðu kannski, hefð-
irðu verið svolítið laglegri,
svaraði hinn snöggt. — Já, sem
sagt, ég er búinn að bjóða þess-
ari stúlku far með okkur!
—• Nú, það hefurðu? sagði
skiparinn hvass. — Og hvað
heldurðu, að hún Lovísa segi
um það?
— Því verður þú sjálfur að
sjá fyrir, sagði bróðir Lovísu
hress í bragði. — Ég ætla að
búa um hana frammí og þá skal
fara vel um okkur öll.
All í einu hrökk hann við.
Stýrimaðurinn á skonnortunni
var tekinn að gefa frá sér ein-
hver kvensemisblístur.
— Hún er að koma, sagði
iiann. — Ég bað hann að bíða
þarna uppi.
Ted þaut svo upp á þilfar, en
mágur hans gekk hægt á eftir
honum, hálfringlaður, og kom
upp nógu snemma til þess að
sjá hann koma niður stigann,
ásamt ungum kvenmanni með
litla handtösku.
— Þetta er mágur minn,
Gibbs skipstjóri, sagði Ted og
kynnti þá nýkomnu. — Snöfur-
legasti maður á prömmunum
hérna á ánni.
Stúlkan rétti fram hanzka-
klædda hönd, hristi hönd skip-
arans vingjarnlega og leit for-
vitin kring um sig.
— Þetta er svo nærri vatn-
inu, Ted, sagði hún hálfhrædd.
Skiparinn hóstaði. — Við
tökum nú ekki farþega, svona
venjulega, sagði hann vand-
ræðalegur. — Við höfum lítil
þægindi uppá að bjóða.
— Það gerir ekkert til, sagði
stúlkan vingjarnlega. — Ég
skal ekki vera heimtufrek.
Hún sneri sér undan og elti
síðan stýrimanninn niður í ká-
etuna og dáðist að öllum útbún-
aðinum, sem þar var, til að
spara rúmið. Skúffurnar voru
undir koju skiparans, og vöktu
sérstaka athygli hennar, og eig-
andi kojunnar varð ólundarleg-
ur á svipinn, þegar hann sá
hana reyna að hrista upp í rúm-
inu. Hann gekk niður til henn-
ar, í vandræðum með sjálfan
sig.
— Ég var bara að reyna að
hrista svolítið upp í rúminu,
sagði ungfrú Harris og roðnaði.
— Já, það sá ég, svaraði skip-
arinn snöggur í bragði.
Hann reyndi að herða sig upp
í að segja henni, að hann gæti
ekki tekið hana með sér, en
kom bara ekki upp öðru en of-
urlitlum hósta, sem ekkert varð
af ráðið.
— Ég skal sjá um matinn,
sagði stýrimaðurinn allt í einu,
— en þú setur þig niður og tal-
ar við hana Lucy á meðan.
Gestinum til heiðurs lagði
hann ofurlítinn dúk á borðið
eg bar svo fram kalt nautaket,
súrkrydd og hitt og þetta, svo
að ungfrú Harris datt helzt í
hug dúfur, sem koma upp úr
hattinum hjá galdramanni.
Gibbs skipari sætti sig við
þetta, sem óumflýjanlegt var,
át mat sinn þegjandi og lofaði
þeim að gefa hvort öðru auga.
— Við verðum að búa um
þig frammí, Lucy, sagði stýri-
maðurinn, þegar snæðingi var
lokið.
Ungfrú Harris hrökk við. —
Hvar er það?
— f hinum endanum á bátn-
um, svaraði stýrimaðurinn, og
stakk einhverjum rúmfötum
undir arminn. — Þú gætir kom-
ið með lukt, John.
Skiparinn, sem var orðinn
altiliegri, eftir tvö glös af bjór,
gerði svo, og elti þau áleiðis til
lúkarins. Þefur af austri, tjöru,
málningu og öðrum heilsusam-
legum sótthreinsunarefnum
gaus út þegar hlerinn var tek-
inn frá. Skiparinn dinglaði
luktinni og var næstum farinn
að brosa.
— Þarna get ég ekki sofið,
sagði stúlkan einbeitt. — Ég
dey alveg úr hræðslu.
— O, þú venst því, sagði Ted
hughreystandi og hjálpaði
henni niður stigann. — Það er
þurrt og viðkunnanlegt hérna.
Hann lagði arminn utan um
hana og þrýsti hönd hennar og
þegar ungfrú Harris hafði feng-
ið þennan siðferðilega stuðning
samþykkti hún ekki einasta að
verða þarna, heldur fann hún
ýmislegt sem lúkarinn hafði
fram yfir káetuna, sem aðrir
18 VIKAN 19. TBL.