Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 19

Ted þautsvo upp
á þilfar, en
mágur hans gekk
hægt á eftir honum
hálfringlaSur
og kom upp nógu
snemma til að
sjá hann koma niður
stigann ásamt
ungum kvenmanni
með litla handtösku..
farþegar höfðu aldrei tekið eft-
ir.
— Ég skil luktina eftir hjá
þér, sagði stýrimaðurinn og
batt hana fasta, — og svo verð-
um við uppi á þiljum mestalla
nóttina — við leggjum af stað
klukkan tvö.
Hann fór síðan út úr lúkarn-
um og skiparinn á eftir, en
reyndi samt kurteislega að
hleypa honum á undan, fór síð-
an í káetuna til þess að fá sér
tveggja eða þriggja tíma svefn.
— Það verður uppistand
heima, Ted, sagði skiparinn ó-
rólegur, er hann skreið í koj-
una sína. — Hún Lovísa er vís
til að skamma mig fyrir að
leyfa þér að vera í trúkki við
svona stelpu. Við vorum að tala
um þig um daginn og hún sagði
að ef þú yrðir orðinn giftur eft-
ir fimm ár, þá væri það alveg
nógu fljótt.
— Lofum Loo að skipta sér
af því, sem henni kemur við,
sagði stýrimaðurinn hvasst. —
Henni þýðir ekkert að vera að
nöldra við mig. Hún er ekki
mín kona, svo er guði fyrir að
þakka.
Svo bylti hann sér og stein-
sofnaði, en vaknaði hress og
kátur þremur klukkustundum
seinna, til þess að hefja það,
sem hann hélt í einfeldni sinni
að yrði skemmtilegasta ferð
hans á ævinni.
Arabella seig smámsaman
niður með útfallinu, og vindur-
inn var svo óverulegur, að hún
tafðist við hverja háa vöru-
skemmu á leiðinni. En móts við
Greenwich hvessti samt ofur-
lítið, og skömmu síðar kom
ungfrú Harris, dálítið föl í
framan og úfin á hár, hægt og
bítandi upp á þilfarið.
— Hvar er spegillinn? sagði
hún, þegar Ted flýtti sér að
bjóða henni góðan daginn. —
Hvernig er hárið á mér?
— Allt í bylgjum, sagði ungi
maðurinn bálskotni, — allt i
krullum og frunsum. Komdu
niður í káetu, þar er spegill.
Ungfrú Harris kinkaði ofur-
lítið kolli til skiparans, þar sem
hann sat við stýrið, elti svo
stýrimanninn niður og rak upp
ofurlítið hneysklunaróp, þegar
hún sá sjálfa sig í speglinum,
veifaði til bálskotins Teds að
fara upp á þilfar, meðan hún
lagaði á sér hárið.
Við morgunverðinn varð ein-
hver árekstur út af því, sem
stýrimaðurinn kallaði gamal-
dags þröngsýni skiparans. Hann
hafði ákveðið, að skiparinn
skyldi stýra meðan hann sjálf-
ur og ungfrú Harris borðuðu,
en kaffið var ekki fyrr komið
á borðið en skiparinn kallaði á
hann og fékk honum stýrið, en
fór sjálfur niður í hlutverk
gestgjafans. Stýrimaðurinn
maldaði í móinn.
— Þetta er ekki viðeigandi,
sagði skiparinn. Hún og ég
borðum saman og þú svo á
eftir. Hún er undir minni
vernd.
blíðlega, og svo heyrðist hlátur
Ungfrú Harris samþykkti
og orðaskvaldur upp til stýri-
mannsins, sem sat við stýrið
hneykslaður. Loksins fór hann
niður í kalda kaffið og hálf
volgu síldina og flýtti sér svo
upp, eftir að hafa étið í snar-
kasti og kom þá að skiparanum,
sem var að segja úrvalsævin-
týri sín þakklátum áheyranda,
sem hékk á hverju orði hans.
Þetta kæruleysi, sem þau
sýndu tilfinningum hans, ætl-
aði alveg að gera hann vitlaus-
an og nú varð hann í fyrsta sinn
á ævinni fyrir barðinu á af-
brýðissemi af versta tagi. Það
var í hans augum alveg greini-
legt, að stúlkan var orðin bál-
skotin í skiparanum, og hann
braut heilann í ákafa við að
reyna að finna ástæðuna til
þess.
Til þess að minna mág sinn
á hans eigin afstöðu, kom hann
nokkrum sinnum að, eins og
meðal annarra orða, nafni konu
hans. Það varð varla sagt, að
rkiparinn hlustaði á hann, en
hann klappaði bara stúlkunni
föðurlega á kinnina og gæddi
henni á sögu frá barnæsku
stýrimannsins, sem hinn síðar-
nefndi hafði eytt drjúgum hluta
ævi sinnar til að afsanna. Og
enn mótmælti hann henni
kröftuglega, og ungfrú Harris
bætti sem snöggvast að hlæja
og ávítaði hann fyrir að vera
að mótmæla sögunni. Þegar
máltíðinni var lokið, var yfir
honum einhver ólundarleg
deyfð, og þegar parið kom upp
á þilfar, gleymdi hann alveg
sjálfum sér og fór að hrósa ung-
frú Harris fyrir matarlystina
hennar.
—. Skammast máttu þín,
sagði skiparinn í ströngum tón.
— Það er gott, að þú skulir
vita, hvað skömm er, sagði
stýrimaðurinn.
— Ef þú getur ekki hagað
þér almennilega, ættirðu held-
ur að fara frammá, þangað til
sKapið í þér batnað, hélt skip-
arinn áfram.
— Með mestu ánægju, svar-
aði hinn. — Ég vildi bara óska,
Framhald á bls. 34.
19. TBL. VIKAN 19