Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 22

Lykillinn
ekki einu sinni að mér að ung-
frú Clementine myndi þekkja
hana aftur.
— Ekki það?
Ég varð svo ráðviltur að ég
fékk tár í augun. — Hvað held-
urðu eiginlega um mig? sagði
ég æstur. — Heldurðu að ég sé
svo fyrirlitlegur að ég...
— Ég veit ekki hverju ég
á að trúa, sagði hún með hljóm-
lausri rödd.
— En Alice, það hefði ekki
breytt neinu, þeir höfðu Polly
á valdi sínu.
— En við hefðum haft Lenny
Montez. Við höfðum tækifæri
til þess. Við hefðum haft yfir-
höndina og getað leitað til lög-
reglunnar um hjálp.
— Hverju ertu eiginlega að
drótta að mér? Að ég hafi s_krif-
að undir dauðadóm dóttur
minnar.
— Ég hefi ekki sagt það, það
gerðir þú sjálfur.
Ég starði undrandi á andlit
hennar, sem annars var svo milt
og ljúft, það var nú orðið inni-
iokað og hörkulegt. — Þú ert
sannarlega miskunnarlaus.
sagði ég og ég var allt í einu
orðinn svo hás, að ég kom varla
upp orði.
— Þú vildir ekki meðaumk-
un, sagði hún kuldalega.
Tuttugu mínútur liðu án þess
við segðum nokkurt orð, tutt-
ugu hræðilegustu mínútur, sem
ég hafði lifað fram að þessu.
Ekkert af því sem fyrir hafði
komið var eins voðalegt og
þessar tuttugu mínútur, sem ég
sat þarna, ákærður og sekur
fundinn um glæpsamlegt at-
hæfi og dæmdi sjálfan mig fyr-
ir morðið á barninu mínu.
Alice skildi hvernig mér leið,
en hún gerði ekkert til að létta
mér byrðina. Hún varð mildari
á svipinn, • en hún sagði ekki
að hún hefði verið óréttlát, hún
þagði. En þegar tuttugu mínút-
ur voru liðnar, rauf hún þögn-
ina. — Ég hefi verið að hugsa
um lykilinn og ég h'eld að ég
viti hver hefir tekið hann. Það
hlýtur að vera Polly. Hún sá
þegar ég lagði hann á vask-
borðið og vildi skoða hann,
vegna þess að henni fannst
þetta skrítinn lykill. Ég sagði
henni að þetta væri lykill að
skrítnum skáp, þar sem fólk
geymdi dýrmætustu hluti sína.
Mjög fallega og fína hluti eins
og fallegustu brúðuna hennar.
Það hlýtur að hafa snert hug-
myndaflug hennar. Og hún var
ein í eldhúsinu, rétt áður en
við fórum út. Það getur verið
að hún hafi stungið honum í
kápuvasann.
—• Þá eru þau kannski búin
að finna hann núna, sagði ég
óttasleginn. — Ó guð minn góð-
ur, Alice, hugsaðu þér ef þau
hafa fundið lykilinn ...
— Það er alls ekki víst að
þau hafi gert það, sagði Alice.
Polly hefir ábyggilega gleymt
honum og það er engin ástæða
til að ætla að þau leiti á henni.
Rödd hennar titraði og hún var
orðin náföl .
Rétt í því var hringt bjöll-
unni við eldhúsdyrnar. Við
stóðum bæði upp og störðum
hvort á annað í nokkrar sek-
úndur. Svo fór ég til að opna.
Það er að segja að ég opnaði
dyrnar, en maðurinn, sem stóð
fyrir utan hrinti upp hurðinni
með svo miklum krafti að ég
kastaðist langt inn á gólf og
var nærri búinn að missa jafn-
vægið. Svo óð hann inn og lok-
aði dyrunum að baki sér.
Þetta var stór og ruddalegur
maður, einna líkastur fjöl-
bragðaglímumanni. Hann stóð
þarna gleiður og glápti illilega á
okkur. Ég heyrði að Alice tók
andann á lofti fyrir aftan mig.
— Hver eruð þér? spurði ég.
— Og hvert er erindi yðar?
— Ég heiti Shlakmann, Hans
Shlakmann. Við töluðum sam-
an í morgun, munið þér ekki
eftir því.
— Jú. ég man það, sagði ég
og ræskti mig, svo röddin sviki
mig ekki. — Ég man að það var
faðir yðar, sem...
— Einmitt, já, það var hann
gamli minn, sem féll á brautar-
teinana.
— Því trúi ég ekki, þá stæð-
uð þér ekki þarna glottandi,
sagði Alice.
— Heyrið þið í henni! sagði
Shlakmann og benti á Alice
með þumalfingrinum. — Eins
og ég ætti að fara að grenja
yfir honum, þeim fjandans
svikara!
— Og nú, sagði hann og ein-
blíndi á mig, — fáið þér mér
lykilinn ...
Áður en ég gat svarað hon-
um, fann ég að Alice lagði
höndina á öxl mína.
— Er það ekki herra Montez,
sem sendi yður?? spurði hún.
Hann glápti á hana og ég sá að
æðarnar á enni hans þrútnuðu.
— Það kemur yður ekkert
við, sagði hann. — Ég hlusta
ekki á þetta kjaftæði. Komið
með lykilinn.
— Herra Montez sagði að við
fengjum frekari fyrirmæli um
miðnættið og klukkan er ekki
nema hálf níu, sagði Alice. —
Ég held að hann hafi ekki sent
vður. Vinnið þér með eða á
móti herra Montez, herra
Shlakmann?
— Ég vinn fyrir Hans Shlak;
mann, frú mín, — ég vinn að-
eins fyrir Hans Shlakmann. Og
þessi fjandans Montez skal ekki
hlunnfara mig. Þessvegna vil
ég fá lykilinn og ef þið komið
ekki strax með hann af frjáls-
um vilja ...
— Þá berjið þér okkur í
klessu, sagði Alice þreytulega.
— Ó, hve ég er orðin þreytt á
ykkur öllum saman ,— yður
með alla þessa bólgnu vöðva,
Cambosia með hnúajárnin og
þessum Montez með sína kettu;
— ég er svo þreytt á ykkur að
mér er flökurt.
Shlakmann starði á hana í
nokkrar sekúndur, en svo rak
hann upp æðisgenginn hlátur.
— Hún er þreytt á okkur, hafið
þér heyrt annað eins, sagði
hann og rak í mig hnefann, svo
ég hrökk aftur á bak. — Hún
er þreytt á okkur ...
— Ég vissi ekki að til væru
svona manngerðir eins og fcér,
hélt Alice áfram, án þess að
láta hann trufla sig. Og ekkert
ykkar lítur út fyrir að hafa
venjulega greind, því að þá
hefði ykkur verið Ijóst að við
höfum alls ekki lykilinn. Ef
hann hefði verið í okkar vörzlu,
þá hefðum við afhent hann fyr-
ir löngu síðan.
Shlakmann var hættur að
hlæja. — Ó, þér skuluð ekki
reyna að blekkja mig, þessi
lykill er milljóna virði.
—r Ekki fyrir okkur. Okkur
hefir hann aðeins valdið sorg-
um og áhyggjum. Við höfum
hann ekki.
Hún sagði honum nú alla sög-
una. — Þér getið nú sjálfur séð
hversvegna við gátum ekki lát-
ið Cambosia fá hann, sagði hún
að lokum. — Við fundum hann
ekki, svo einfalt var það. Og
þegar við komum til skólans,
til að sækja dóttur okkar, þá
voru þau búin að ræna henni.
— En peningarnir, þessi tutt-
ugu og fimm þúsund, sem þið
kröfðust? sagði hann tortrygg-
inn.
— Það var aðeins til að losna
við hann og draga tímann á
langinn. Eitthvað urðum við að
taka til bragðs. En lykillinn er
ábyggilega í kápuvasa telpunn-
ar og þér getið fengið hann. Við
höfum engan áhuga á honum.
Það eina sem skiptir okkur máli
er að vita hvar Polly er.
— Bíðið nú andartak, sagði
Shlakmann og hrukkaði ennið,
eins og hann legði hart að sér
við að hugsa. — Hvernig á ég
að vita hvort þið segið satt eða
ljúgið? Þið luguð að Angie, til
að losna við hann. Það sögðuð
þér sjálf. Þetta með krakkann
getur þá líka verið lygi.
Hann gekk ógnandi nokkur
skref í áttina til mín, en Alice
gekk á milli okkar.
— Hlustið nú á mig, herra
Shlakmann. — Við vitum það
mætavel að við höfum ekkert
að gera í hendurnar á yður. Þér
getið drepið okkur með berum
höndunum ef þér viljið það við
hafa. Það vitum við vel.
Shlakmann kipraði munninn
í óhugnanlegri grettu. — Það
er laukrétt...
— En hvaða gagn ætti yður
að vera að því, ef þau finna
lykilinn á meðan, hélt Alice
áfram, þegar hún sá morðsvip-
inn á glottandi ásjónu hans. —
Skiljið þér ekki að hver mín-
úta er dýrmæt? Og ef þér hald-
ið að við séum að ljúga, þá get-
ið þér tekið okkur með yður.
Þá vitið þér hvar við erum, er
það ekki rétt?
Hann íhugaði þetta, án þess
að líta af okkur og grimmdin
skein úr litlum grísaraugum
hans, en við stóðum grafkyrr
og biðum. Ég fann hvernig svit-
inn spratt út á mér við þessa
spennu.
— Jæja, allt í lagi, sagði
hann að lokum. — En haldið
yður saman, í hamingjunnar
bænum. Ég þoli ekki síkjaft-
andi kerlingar ...
En hvað skyldi nú ske, ef
Polly var ekki með lykilinn?
hugsaði ég, þegar við gengum
út að bíl Shlakmanns ...
Sögulok l nœsta blaði.
22 VIKAN 19. TBL.