Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 25

hóva og aðrir strangtrúaðir gera
hér á landi og í^nágrannalönd-
unum, en aftur á móti er varla
hægt að segja að hér ríki meira
en almennur trúmálaáhugi um
þessar mundir. Þykir ekki fjarri
lagi að halda, að forvitni hafi
ráðið mestu um þá miklú
kirkjusókn er um ræðir. Hversu
mikið veit hinn almenni borg-
ari raunverulega um Jesús
Krist og kenningar hans? Um
kirkjuna i heild? Um hana er
ekki kennt í skólum, þar er enn
viðhaldið kennslu í Biblíusög-
um og til þess ætlast að lærð-
ar séu utanbókar dæmisögur og
setningar, en raunveruleg trú-
aibragðafræðsla fyrirfinnst
varla nokkursstaðar. Og hversu
mörg fermingarbarna gera sér
grein fyrir hvað þau eru að
staðfesta?
Frelsi byggist á því að geta
valið og hafnað, en varla er
hægt að tala um trúfrelsi þar
það til rokkóperunnar umtöl-
uðu. Þetta fólk — ungt og gam-
alt — gerði (og gerir) kröfur
til kirkjunnar um að hún
„praktíseri það sem hún pré-
dikar'1 og fer fram á að hún
prediki á því máli sem það
skilur; krafa sem raunar er
alls ekki ný af nálinni.
Eins og kunnugt er, var tón-
listin á nefndum samkomum
nær eingöngu popptónlist og
var haft eftir nokkrum prest-
um, að þeir teldu ekki nema
sjálfsagt að færa slíka tónlist
inn í kirkjurnar, yrði það til
að laða unga fólkið að þeim.
Meðal þeirra var biskupinn yf-
ii íslandi sem fyrir nokkrum
mánuðum lét svo um mælt, að
„hjónaband kirkju og nútím-
ans" gæti ekki lokið nema á
einn veg: með skilnaði. Margir
klerkanna eru og hinir sömu
og fordæmdu „poppmessurnar"
svoköliuðu. er haldnar voru
Við sólarupprás var guðsþjónusta og prédikaði biskupinn, herra Sigur-
björn Einarsson. Þá voru rúmlega 400 manns eftir og af þeim fóru 300
til altaris.
Umræðuhópar störfuðu af og til alla nóttina og sýnir þessi mynd einn slíkan. Það er séra Jón Bjarman, fangelsisprestur sem hér stjórnar umræð-
um um fangelsismál.
sem aðeins einni „skoðun", ef
leyfilegt er að nota það orð um
kenninguna, er haldið að þeim
er eiga að njóta frelsisins.
Því er almenn vitneskja um
Krist og kirkju hans varla mik-
il en það varnaði því ekki, að
fólkið sem kom á vöku skipti-
nema i Langholtskirkju kom
með leitandi, jákvæðu og jafn-
framt gagra'ýnu hugarfari. Það
efast i trú sinni og hugsar fyrst
og fremst um Jesú Krist sem
nwn7i — og má ef til vill rekja
veturinn 1969, þá einnig á veg-
um skiptinema.
Því hefur verið haldið fram
nokkuð stöðugt síðan, að þær
tilraunir KAUS hafi ekki verið
lil neins, en eins og sr. Sigurð-
ur Haukur Guðjónsson, sókn-
arprestur í Langholtspresta-
kalli, sagði við undirritaðan á
vökunni um páskana: ,,Hefði
þetta verið hægt fyrir þremur
árum?"
Svarið er vafalaust nei og
jafnvel þótt ýmislegt hafi mátt
að „poppmessunum" finna, er
enginn vafi á að þær voru að
hluta sá grundvöllur sem trú-
rnálaáhuginn hérlendis byggir
á i dag. Tökum sem dæmi Salt-
víkurhátíðina um hvítasunn-
una í, fyrra: Þar flutti hljóm-
s\ eitin Trúbrot hluta úr verki
sínu ....lifun" og æskulýðs-
iulltrúi þjóðkirkjunnar lagði
út af texta þeirra, sem varpar
fram nokkrum ákveðnum
spurningum og athugasemdir
um. lífið og tilveruna. Hefði
æskulýðsfulltrúi — eða nokkur
annar prestur, gert það tveim-
ur árum áður? Svarið er enn
nær örugglega neikvætt. Auð-
vitað er því ekki haldið fram
hér, aó „poppmessurnar" hafi
verið beint upphaf þeirrar trú-
arvakningar sem nú virðist eiga
sér stað hér, en sá frakki blær
sem þær höfðu yfir sér ruddi
tvímæialaust veginn.
En burtséð frá „poppmessun-
um“ og því hlutverki sem þær
Framhald á bls. 45
19. TBL. VIKAN 25