Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 26

RODDIN ER EINS
OG MÁLVERK
Hefurðu annars athugað hvað söngurinn er
mikill hluti af lífi manns? Þú ferð ekki í gröf-
ina nema það sé sungið yfir þér. Þú giftir þig
ekki nema sé sungið yfir þér. Þú ert ekki skírð-
ur nema að minnsta kosti einn sálmur sé sung-
inn. Og þegar fólk kvartar yfir óknyttum barna,
segi ég: látið þau í kór! Þá fá þau útrás.
Við brugðum okkur hér á
dögunum heim til Guðrúnar Á.
Símonar, óperusöngkonu, sem
býr að Mávahlíð 37 hér í borg
ásamt móður sinni og syni. Það
sem fyrst vekur athygli gests-
ins í ibúðinni eru fallegir,
gamlir munir og fjöldi katta,
flestir þeirra af því afbrigði
sem kennt er við Síam og skera
sig úr öðru kattakyni á sér-
kennilegu litarafti, mjög blæ-
brigðaríkri rödd og augum
bláum eins og safír. Þeir virð-
sst hér óteljandi, og sjálf neit-
ar húsmóðirin að gefa upp
heildartölu þeirra.
Guðrún Á. Símonar er ekki
einungis þekkt sem ein af okk-
ar bestu söngkonum, heldur og
sem snjall skemmtikraftur í al-
mennri merkingu orðsins og
atkvæðamikill og litríkur per-
sónuleiki. Hún hefur bæði
kunnað vel að koma fyrir sig
orði og ekki farið í launkofa
með það, sem þenni hefur legið
á hjarta. — Kettirnir vekja ó-
hjákvæmilega aðdáun okkar,
svo að við byrjum með því að
spyrja Guðrúnu, hvort hún hafi
rnikinn áhuga á dýrum yfirleitt.
Guðrún svarar því játandi. —
Ég er hrifin af öllum dýrum,
segir hún, — kettirnir eru núm-
er eitt. Þeir eru sjálfstæðir,
blíðlyndir, tignarlegir og ókúg-
anlegir.
— Ekki grimmir?
— Ekki grimmir. Ég hef al-
drei haft grimman kött. Ég veit
að þeir eru til grimmir, en þá
er um að kenna rangri meðferð.
Það veit ég af langri reynslu.
—■ Er langt síðan þú tókst
ástfósti i við þá?
— Ég hef alltaf verið mjög
hrifin af köttum, en það var
hrein tilviljun að ég fór að hafa
svona mikið af þeim. Nú er svo
komið að þeir stjórna mínu lífi.
Ég er meira bundin af þeim en
þó að ég væri gift, ég er nefni-
lega fráskilin. Þeir þurfa mikla
umhirðu, ég get ekkert farið
frá án þess að gera áður ráð-
stafanir að hugsað sé um þá.
Þetta byrjaði vestur í Ameríku.
Ég fór í söngferðalag til Kan-
ada og um hluta af Bandaríkj-
unum. í New York hitti ék vin-
konu mína Halldóru Rútsdótt-
ur, sem átti Síamskött, gull-
fallega kisu, sem Gunnar Ey-
jólfsson, ieikari, hafði gefið
henni. Þessi kisa varð formóðir
minna katta. Halldóra gaf mér
kettling, sem á sínum tíma átti
svo fallega kettlinga að þeir
urðu sýningarkettir. Þannig
kom þetta smátt og smátt. Þetta
var 1959. Svo 1962 fékk ég fress-
inn minn, sem er sænskur, og
hann fékk ég hér á Islandi hjá
fólki, sem ekki gat haft hann
TEXTI: DAGUR ÞORLEIFSSON
lengur. Þannig kom það nú til
að ég fór að kynbæta ketti. í
Ameríku fór ég oft með kettina
mína á sýningar, þar sem þeir
fengu margsinnis verðlaun og
viðurkenningu. En ég hef tak-
markaðan áhuga á að rækta
kynbótaketti til sölu hér á landi,
því að mér finnst íslendingar
ekki kunna að fara með dýr.
Mér finnst þeir alltaf hugsa um
þau sem steik á borðið, en taki
ekki með í reikninginn að þau
þurfa hlýju og umhyggju, sem
að vísu getur kostað mikla fyr-
irhöfn og peninga. Það kostar
mikla peninga að 'nafa þessa
ketti. En ekki er ég rík mann-
eskja, get reyndar talist öreigi.
Ég á ekkert nema röddina, son-
inn, sem er ellefu ára og svo
kettina, bý hérna hjá móður
rr.inni. Ég er því hinn réttnefndi
MYNDIR: EGILL SIGURÐSSON
öreigi, þótt ég sé kapítalisti í
hugsun.
— Fer það vel saman?
— Nei, en mér líður afskap-
lega vel með það. Mér finnst
ég vera svo frjáls í hugsun og
ég er ekki háð neinum, hvorki
eiginmanni, stjórnmálaflokki
eða neinu öðru. Nema köttun-
um.
— Þú varst að segja að ís-
lendingum væri ekki lagið að
annast dýr.
— Það er svo skrýtið með
fólk hér, þegar það á dýr, að
þá sér það bara sinn kött en
getur svo verið vont við annan
kött. Þetta síngjarna sjónar-
mið skil ég ekki. Köttur er
köttur og hundur er hundur og
þarfnast sinnar umhyggju, al-
veg sama hver á. Þannig lít ég
í málin. Ég hef líka barist fyr-