Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 40

Fjöldi manns á ekki aöra ósk heitari en að
eignast vönduð hljómflutningstæki, t.d. útvarp
með öllum hugsanlegum bylgjum, eða plötu-
spilara, eða stereo magnara með fallegum há-
kí tölurum, eða segulband (kasettu) sem hægt
f? er að hafa í bfl, bát, tjaldi, eða fallegri hand-
| tösku, eða segulband í fallegum harðviðar-
* • kassa sem sómir sér vel í stássstofunni og
p hefur ekta stereo hljóm og stereo upptöku.
I En vandinn var alltaf sá, hvað ætti að kaupa
! af öllum þessum tækjum, og hvar ætti að
* kaupa þau. VANDINN ER LEYSTUR. Hjá okkur
getur þú séð ALLAR ÖSKIR þínar rætast.
Við bendum á:
STEREO-magnari+útvarp 2x35 watts á kr. 33.800.
STEREO-magnara 2x25 watts á kr. 13.900
STEREO-heyrnartól frá kr. 695.
Verzlunin
QELLIR
Garðastræti 11 sími 20080
DRAUMURI
STEREO
sunnuda jaskóiauna þegar hann
talar um hljóðfærin sín. Og
hann veit svo sannarlega
hvernig á að handfjatla þau —
svo ekki sé talað um að spila
á þau. Nokkuð algilt er að
þeir sem hafa gaman af að
spila spila vel og sennilega fást
fáir til að þræta fyrir að Ás-
keli þyki gaman að spila; þeir
eru jú ekki svo margir í ís-''
lenzka „poppheiminum“ sem
æfa sig heima hjá sér í allt að
10 stundir á dag. Þá situr hann
einn, því hann fær engan til að
spila með sér eins og áður
greinir. Vissulega eru margir
sem vilja spila með honum, en
enn sem komið er hefur hann
ekki fundið neinn sem getur
það. (Hann sagði þetta ekki,
ég gerði það). Því er það, að
hann fer dálítið einförum. „Mér
líður illa innan um margt fólk
sem ég þekki ekki,“ sagði
hann. „Bezt kann ég við mig í
litlum hópi góðra vina, en ég
neita því ekki að ég er dálítið
einmana á köflum. Það sem ég
sakína er bezti vinurinn sem
ég hef nokkru sinni eignazt."
Þessi vinur er Guðmundur
nokkur Einarsson, kallaður
„Einbúinn" og skýrir það sig
nokkuð sjálft. Hann er í Dan-
mörku sem stendur — og kem-
ur að líkindum ekki aftur.
„Hann er orðinn ákaflega
ástfanginn af danskri stúlku,“
sagði Áskell og það minnti
mig á, að einhvern tíma hafði
ég heyrt að hann væri sjálfur
kvenhatari. Hann kvað því
fjarri en á enga „ástkonu" eins
og er. „Reyndar hef ég ekki
átt neina lengi,“ sagði hann,
„en ég er alltaf að leita. Ég á
enga draumadís, ég veit ekki
einu sinni, þegar ég verð ást-
fanginn, hvefs vegna ég verð
ástfanginn af þessari stúlku
frekar en einhverri annarri."
Þegar við kvöddumst mundi
ég eftir því að einhvern tíma
í vetur kom ég í sjónvarpið og
var þá verið að taka upp þátt
með Áskeli. Þar sem sá þáttur
hefur ekki verið sýndur enn
spurði ég útí hann. „Það tókst
aldrei að ljúka við hann,“
svaraði Áskell. „Upptakan
gekk mjög illa og á endanum
sagðist stjórnandi upptökunn-
ar ekki treysta sér til að gera
þetta. Mér var hins vegar sagt
að reynt yrði aftur seinna og
ég bíð enn eftir þeim degi.
Þetta voru tvö verk sem ég
ætlaði að flytja, annað gátum
við klárað en hitt ekki, enda
þurfti, að taka það upp tvisvar
þar sem ég fékk engan til að
spila með mér.“
Við gengum saman út og svo
var hann farinn. Áskell Más-
son, trumbuslagari með til-
finningu og láði, skildi eftir sig
þægilega stemmningu.
RÖDDIN ER EINS OG
MALVERK
Framhgld af bls. 28.
En Ameríkanar eru að eðlisfari
ákaflega frjálst fólk. Mér brá
talsvert við, þegar ég kom þang-
að eftir margra ára dvöl í Ev-
rópu, og sérstaklega í Bretlandi,
þar sem ætlast er til að fólk
sé hógvært og reyni lítið að
trana sér fram. En svo sagði
amerísk vinkona mín við mig,
þegar ég var að sýna kettina
mína: Simonetta, þú átt ekki
að' segja: ég hef kannski bestu
kettina, heldur ég hef bestu
kettina. Þeir eru ekkert feimn-
ir við að koma orðum að hlut-
unum. Þetta, hve ég á gott með
að tala við fólk og er ófeimin,
bað hef ég lært af Ameríkön-
um. í æsku var ég á hinn bóg-
inn heldur hlédræg. Ég gekk
alveg upp í söngnum frá því
fyrsta, hugsaði ekki um annað
en að verða söngkona. En það
ei gott að geta einstaka sinnum
losnað frá sjálfum sér. Að hugsa
ekki alltaf sem svo, þegar mað-
ur stendur uppi á pallinum: Ég
er Guðrún Á Símonar, söng-
kona. Heldur: ég er bara per-
sóna, sem er að skila • mínu
hlutverki, og ég á að gera mitt
besta fyrir þetta fólk, sem kom-
ið er til að hlusta á mig. En
ekki að hugsa um hvað ég er.
.— Hvenær byrjaðirðu að
syngja?
— Þegar ég var fimmtán ára.
Nú er ég að æfa mig í mezzo-
sópran hlutverki, syng annars
alltaf sópran. En söngkennar-
inn minn í Englandi, Lorenzo
Medea, sagði alltaf að ég yrði
með tímanum mezzo. Það verð-
ur oft þannig með aldri og
þroska. Ég lít svo á málin að
ef þú hefur haft góða mennt-
un, góða skólun, hefur sungið"
mikið og ofreynir ekki röddina,
ert reglumanneskja, þá- tekst
þetta. Til dæmis Kristín' Flag-
stad, hún söng lýrisk hlutverk
til fertugsaldurs, þá fór hún út
í Wagner. Hvað mig snertir, þá
hef ég sungið mikið lýriskt, en
nú finnst mér ég vera orðin það
breiðari í röddinni að ég er að
þjálfa mig upp í að verða meira
dramatísk. í Bretlandi sögðu
þeir, að ég hefði dramatíska
hæfileika, sem komu betur í
ljós með aldri og þroska.
Þetta hefur gengið ágætlega;
það kemur svona hægt og ró-
lega. Þetta kemur ekki í hvelli;
það er ekki eins og margt fólk
heldur hér, að þegar maður
hefur farið í tvo eða þrjá söng-
tíma sé maður orðin söngkona.
Söngnám tekur átta ár, ef vel
á að vera. Hæfileikarnir eru
auðvitað grundvöllur, en að
mjög miklu leyti er þetta vinna
og þjálfun.
— Söngurinn hefur alltaf
gengið fyrir öllu hjá þér?
— Já, hann hefur alltaf ver-
ið númer eitt. Hefurðu annars
athugað hvað söngurinn er mik-
ill hluti af lífi hvers manns?
Þú ferð ekki í gröfina nema það
'sé sungið yfir þér. Þú giftir þig
ekki nema sé sungið yfir þér.
Þú ert ekki skírður nema að
minnsta kosti einn sálmur sé
sunginn. Og þegar fólk kvartar
yfir óknyttum barna, segi ég:
látið þau í kór! Þá fá þau út-
rás. Söngurinn gefur manni
svo mikla útrás. Alltaf verð ég
að hafa mína vissu skala á dag;
þetta er eins og jóga fyrir mig.
— Þú lærðir í Bretlandi?
— Já. Var þar í The Guild-
hall School of Music and Drama
í þrjú' ár, svo í The English
Opera School í tvö ár. Svo voru
það allskonar aukatímar, alls-
konar aukafög. Af því að ég
40 VIKAN 19. TBL.