Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 19

sá Strax á honum aö eitthvað var
að. Ég gekk á hann og að lokum
sagöi mér aö mér að hann heföi
gengið framhjá hóp af stúlkum og
piltum. Einn piltanna kallaði á
eftir honum „Brezki bastaröur”.
og svo heyrði hann aö flaska
brotnaði fyrir aftan hann.
Ég var frekar reiö en hrædd. I
Belfast haföi hann verið á verði
eina nóttina, þegar fjörutiu og ein
benzlnsprengja sprakk og félagi
hans særöist hættulega. Nú var
ráðist á hann lT)erry á nokkurs
tilefnis.
Ég var fjúkandi vond, þegar við
fórum út. Sama klikan var þarna
og einhver hrópaði nafnið mitt.
Þá var mér nóg boöið.
Eg er mjög smávaxin, aðeins 4
fet og 9 þumlungar, — en ég gekk
til þeirra og spurði: — Hver var
að kalla á mig?
Einn náunginn sagði: — Það
gerðiég. Einhver spurði: Ætlarðu
til Englands með þessum her-
manni þinum?
Þetta var furðuleg spurning og,.
ég hafði aldrei hugsaö út i þehnan
möguleika. En þarna á götuiinj i

Bogside, vissi ég skyndilega
svarið. Ég sagði: — Já. Hvað um
það? Ein af stúlkunum sagði: —
Þá er eins gott fyrir þig að vera
þar um kyrrt!
1 nokkra daga nefndi hvorugt
okkar það sem hafði skeð. En 17
marz, á messu heilags Patricks,
sagði Jon: — Marta . . . .var þér
alvara, þegar þú sagðist vilja
fara með mér til Englands?
Þá hafði mér verið alvara, en
nú var ég ekki svo viss.
. Hann sagöi, mjög hljóðlega: —
Marta . . .viltu giftast mér.
Ég veit það verða erfiðleikar
vegna trúarinnar, af þvi aö ég er
ekki kaþólikki. Það gæti lika
verið beinlinis hættulegt. En ef þú
elskar mig, þá getum við unnið
bug á öllum erfiðleikum.
Þaö er Hklega alltaf erfitt að
taka ákvörðum um hjónaband, og
i minum sporum var það sér-
staklega erfitt. Ef ég játaðist Jon,
þá yrði ég að fara frá Bogside,
yfirgefa allt mitt skyldfólk,
foreldra mina og systkin.
1 fyrstu gat Jon ekki skilið
þetta. Viö töluðum um þetta fram
og aftur og ég átti erfitt með aK"
skilgreina tilfinningar minar. En
þegar mér tókst þaö að lokum,
varð mér allt svo ljóst. Ég elskaöi
hann. Ég sagöi: — Já við skulum
gifta okkur. Ég vil fara til
Englands með þér:
Frá þeim tima fórum við að
hugsa um brúðkaupiö og gera
áætlanir, eins og annað trúlofað
fólk og vandamálin I kringum
okkur hurfu I skuggann. Viþ á-
kváðum að gifta okkur i
I St. Columba kirkjunni.
Þaö gat orsakaö vandræði að
gifta sig i Bogside, en þessi kirkja
var I mótmælendahverfinu, þótt
kirkjan sjálf væri rómverzk-
kaþólsk.
En þetta varö aðeins upphaf
erfiðleikanna. Eitt kvöldið kom
Jon heim til min, eftir að hann
hafði verið hjá prestunum Við
sátum lengi frameftir og röbb-
uðum um framtiöina. Þegar
hann fór, fylgdi ég honum á leið
til herbúðanna.
Ég veit ekki hvað kom' mér til
að lita um öxl, eftir að við höfðum
boðiö hvort öðru góða nótt. En ég
gerði það og þá sá ég tvo menn
koma út úr skugganum og grlpa
hann.
Ég rak upp hljóð, þótt ég vissi
að það myndi ekki hjálpa. Þeir
drógu hann með sér eftir götunni.
Ég heyrði tvö skot og mér
fannst gatan hvolfast yfir mig, en
þá sá ég Jon koma hlaupandi I
áttina til mln.
Ég greip I hendur hans. önnur
var blaut. Ég sneri henni við og sá
þa áárið I lófa hans, stórt og ljótt
og ermin var blaut af blóði.
Það var eins og ég yrði sterkari
við þetta, ég ýtti honum á undan
mér inn I simaklefa á götunni og
þar hringdj ég eftir sjúkrabll.
Meöan við biðum sagði hann mér
að fyrr um kvöldið, þegar hann
var á leið til.kirkjunnar, hefðu
tveir menn stöðvað hann og sagt:
— Haltu þér burtu frá Mörtu
Doherty, annars skulum viö
ganga frá þér.
Og þeir náðu honum. Annar var
I hermannajakka og var meö
Framhald á bls. 38.
43.TBL. VIKAN 19