Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 22

hve varlega er fariö meö
sjúklinga, sem hafa veriö
meövitundarlausir. Þaö var
eiginlega skritiö aö Klemens
skyldi hafa fengiö þetta leyfi, en
aö likindum var þaö töframáttur
Renfeldt nafnsins, sem kom þvi i
kring, en i þetta sinn svæföi ég
sóslaliskar hugsanir minar. Þaö
eina, sem máli skipti, var aö
koma þangaö á undan
lögreglunni, þaö var mér efzt I
huga.
Mér varb litiö á ungfrú Dick-
man, þegar Klemens sagbi fööur
sinum aö viö ætluöum aö skreppa
til borgarinnar og sá ab hún
fölnaöi. Ég fann til meb henni.
Hve lengi haföi hún veriö þarna,
eitt ár — tvö? Hve oft haföi bún
séö hann aka burt meö konu — og
öfundaö þá konu?
Claes haföi ekkert viö þaö aö
athuga aö ég skryppi burt i
nokkra klukkutlma. — Þú kemur
samt inn til min, til aö bjóöa mér
góba nótt, sagöi hann.
— Þab geturbu bókaö, sagöi ég.
Gabriella stóö viö slmann,
þegar ég kom niöur, meö kápuna
á handleggnum og nýmálub, til
heiburs fyrir Klemens. Hann lyfti
brúnum og brosti. — Þer litib
alltaf svo kuldalega út I ljósbláum
oghvitum kjólum, sagöi hann. —
Þetta lízt mér miklu betur á. Þér
eruö svo hlýleg I þessum gula
kjól.
— Þér eruö litblindur, þetta er
ekki gult, þetta er grænt.
Ég óskaöi þess innilega aö ég
heföi heldur fariö I ljósbláa
kjólinn minn, svo hann héldi ekki
aö ég væri aögengilegri svona
klædd. Eg heföi ekki getaö hugsaö
mér ab hann snerti mig og gæfi
mig svo á bátinn, eins og hann
haföi llklega gert svo oft áöur viö
hinar konurnar.
— Þá förum viö, sagöi hann, en
Gabriella kallaöi I hann og lagöi
höndina yfir taltækiö.
— Þetta er Arvid, sagöi hún. —
Hann og Greta eru aö fara til
Ameriku og ætla aö vera þar I
mánuö og þau geta ekki tekib Ann
meö sér. Hann er ab spyrja hvort
viö getum ekki lofaö henni aö
vera hér á meban. Hvaö á ég aö
segja honum?
— Ann?
— Já, dóttir þeirra, sem er
jafnaldra Claes. Hvaö á ég aö
segja honum? Hún átti ab vera
hjá ömmu sinni, en hún varö aö
fara á sjúkrahús. Hvaö finnst
þér?
Klemens leit á mig. — Hvaö
segiö þér.systir? Eigum viö aö
bjóba litlu stúlkunni hingaö?
Ég svaraöi fljótt, kannske alltof
fljótt: — Já,þaö finnst mér. Látiö
hana endilega koma. Claes hefir.
gott af á fá leiksystur.
— Mér likar vel viö stúlkur,
sem þora aö taka á sig ábyrgö,
sagbi hann, þegar viö ókum niöur
trjágöngin. — Jafnvel þótt ég
skammist min fyrir aö hafa losaö
mig viö ábyrgö og komiö henni á
yöúr.
— Haldiö þér raunverulega aö
Claes tæki upp á þvl aö ráöast á
stúlkuna, jafnvel þótt hún færi aö
strlöa honum? Haldiö þér kann-
ske aö Claes hafi átt einhvern þátt
I slysförum kennarans?
Já, þá var ég búin aö segja
þetta og þaö hljómaöi illa, þab
var miklu verra en þögull grunur.
— Ég veit þaö ekki og þér vitiö
þaö ekki heldur. Þessvegna
vilduö þér koma meb mér I kvöld,
er þab ekki? Minn töfrandi
persónuleiki átti engan þátt I þvl
aö þér vilduö koma meö mér.
Ef hann hélt ab ég ætlabi _aö
fara aö ræöa persónuleika hans,
þá skjátlaöist honum. Ég þagöi.
— Stundum hefi ég þaö á
tilfinningunni aö þér hafiö eitt-
hvaö á móti mér, Malin.
Þetta var I annaö sinn, sem
hann kallaöi mig Malin og ég
óskaöi þess innilega aö hann hætti
þvl, þvl aö hjarta mitt tók stökk I
hvert sinn.
Ég svaraöi, svo viröulega sem
mér var unnt: Hversvffgna skyldi
ég hafa eitthvaö á móti yöur.
'herra Renfeldt. Þaö vill svo til aö
heimili yöar er vinnustaöur minn,
annaö ekki.
— Þér eigiö eftir aö iörast eftir
þessi orö, stúlka mín, þaö skuluö
þér vera viss um.
Ég fann ekkert svar. En mér
fannst þaö hámark hroka aö tala
svona við manneskju, sem var I
þjónustu hans. Og ég hugsaði
honum þegjandi þörfina, ég
ætlaöi sannarlega aö koma aö þvi
aftur.
— Þér eruö hjartahlý kona,
sagöi hann og jók hraöann upp I
hundraö kilómetrá. — Þer sýniö
þaö I hvert sinn, sem þér taliö um
Claes. Hversvegna viljiö þér
endilega vera eins og Isstólpi,
þegar þér taliö viö mig?
— Þaö stóö 90 kllómetrar á
skiltinu, benti ég honum á.
— Er ég þannig? Mér hefir ekki
verið þaö ljóst.
— Er þetta vegna einhvers sem
Claes hefir sagt um mig?
Einkallf yðar kemur ekki mér
viö, herra Renfeldt.
— Aha, átti ég ekki von á. Ég
hefi aö vlsu ekki lagt þaö I vana
minn aö láta hömlur aftra mér.
En þaö er aðeins þegar hinn
aöilinn er eftirlátur, þaö get ég
fullvissað yöur um. Annars dytti
mér ekki i hug aö ómaka mig.
Hvaö hefir Claes sagt um mig?
Aö þér hefðuö farið inn til
móöur hans að næturlagi . . . .
Ég daöraöi viö þá hugsum aö
segja þetta viö hann. En hann
myndi án efa hlæja og viðúrkenna
þaö og mér myndi finnast ég véra
asni.
— Hann talar aöallega um þaö
sem hann les.
Sem betur fór vorum viö komin
á leiöarenda og Klemens kom
bllnum sinum fyrir á stab, sem
greinilega var merktur sem
einkabilastæöi, þótt bilaplaniö
væri næstum autt.
— Hann má ekki fá heimsóknir
ennþá, svo lögreglan veröur aö
blöa, sagöi Klemens, þegar viö
gengum inn um aöaldyrnar.
Þetta var þaö sem mér haföi
dottiö I hug.
— En heimsóknabannið nær
greinilega ekki til yöar, sagöi ég
þurrlega. — Hve langt ná áhrif
fjölskyldunnar?
Hann lyfti brúnum.
— Ef þér eigiö viö okkur,
samvizkulausa kapitalista, þá
veit ég þaö varla. Ég minnist þess'
ekki aö viö höfum mútaö
nokkrum manni fram aö þessu,
en hver veit.
Ég hrasaöi I einu þrepinu og
hann greip fast I olnbogann á
mér, slöur en svo riddaralega
og ég skildi boöskapinn. Hingað
og ekki lengra, stúlka min.
Kennarino lá á einbýlisstofu, án
efa eftir beiöni doktor Renfeldts
og ejtki haföi blómum veriö
gleymt. Andlithans var afskræmt
af svörtum sanmþræöi, en sárin
höföu fariö vel meö sig og
læknarnir sögfiu aö örin yröu
varla sýnileg. Þaö vár bundiö um
höfuöuö, sem haföi veriö
nauörakaö.,mn háriö myndi vaxa

aftur. Hann, — þaö má segja viö,
höföum veriö heppin, hann
kæmizt þokkalega frá þessu
Hanson rétti Klemens mátt-
lausa hönd, en svaraöi ekki brosi
hans.
Viö heyröum aö þér væruö
kominn til meðvitundar og vorum
forvitin að vita hvernig yöur liöi.
Hafiö þér miklar kvalir?
— Já. slæman höfuöverk.
svaraöi Hanson dauflega. — Vitiö
þér hve lengi eg þari aö liggja
hér?
— Nei. Ég býst við aö þér veröiö
aö liggja þangab til höfuðkúþan
er gróin. En hvernig i dauöanum
skeöi þetta? Hvernig gátuö þér
misst svona jafnvægiö, 'aö þér
skylduð falla yfir handriðið?
Ég hélt niöri I mér andanum.
— Geröi ég það?
— Já, þessvegna brotnuöuö þér
svona illa
— Jæja. Já, ég veit þaö ekki.
Hann sneri sér undan.
— Muniö þér ekkert eftir þessu?
— Nei.
— Muniö þér ekki heldur eftir .
þvl aö þér voruö aö fara búrt um
miöja nótt?
Þab varö löng þögn, svo sagöi
hann: — Jú, ég man þaö. Það var
heimskulegt. Ég , var svo reibur
drengnum. Hann var búinn aö
reita mig til reiöi, fyrr um kvöldiö
og ég var búinn aö fá nóg, — vildi
ekki sjá hann framar. Ég vildi
flýta mér burtu þessvegna. eins
og maður gerir þegar
maöur er æstur, held eg. Svo heí
ég liklega hrasaö, já, liklega, en
ég man það ekki. Hann leit á mig.
— Læknirinn sagði aö þér hefðub
bjargað lifi minu, systir. Þakka
yður fyrir.
— Viö höfum fengið ströng boð
um aö þreyta yöur ekki, svo viö
veröum aö fara, sagöi Klemens.
— Ég vona aö yður batni fljótt.
Viö fylgjumst meö yöur.
Klemens stikaöi aö lyftunni og
ég hljóp viö fót á eftir honum.
H.ann sagöi ekki nokkurt orö i
lyftunni og ekki heldur þegar viö
gengum gengum anddyriö og út
aö bllnum.
— Hvaö er aö? spuröi ég van-
dræðalega. — Eruð þér ekki
ánægöur?
— Anægður? Viö komumst ekki
aö neinu. Viö erum nákvæmlega i
sömu sporúm.
— En þaö leit út fyrir aö hann
væri sjálfur sannfæröur um aö
þetta hafi veriö slys.
— Þaö fannst mér ekki. Mér
fannst hann svifa eitthvernyeginn
I lausu lofti og ég héfi á tilfinn-
22 VIKAh! 43. TBL.