Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 33

FRAMHALDSSAGA EFTIR
BRUCE GRAEME
TÍUNDI HLUTI
Niðursokkinn í hugsanir sinar fór liann að ganga
fram og aftur um völlinn,
þar sem þokuslæðingurinn var smám saman að þvnnast
og hverfa fyrir geislum hækkandi sólar.'
Hugur hans var bundinn við þessar persónur —
Partingtonsystkinin ...
a6 hann notáði skúrinn fyrir
myrkraherbergi. En hvaða
ástæðu hafði þá Partington til að
halda þvi leyndu, að hann heföi
verið að framkalla ljósmynda-
plötu? Enga vitanlega. Myrkra-
herbergi ljósmyndara gat ekki
veriö neitt saknæmt. A þessu
augnabliki, sem dr. Priestley leit
inn I skúrinn sá hann hvað inni I
honum var: skápur með röð af
flöskum og glösum, vaskur, og
uppi yfir honum rauö rafmagns-
pera. Þetta var allt og sumt, að
undanteknu ýmislegu rusli, i
hrúgu i horninu, þar á meðal
hafði hann kannazt viö járnstólpa
af sama tagi og i girðingunni um
fíugvöllinn. Sennilega hafði hann
bilað þvi að kröpp beygja var á
honum, neðarlega, en i stað hsns
hafði nýr stólpi veriö settur i girð-
inguna.
Þegar dr. Priestley var kominn
gegn um garðinn og framhjá hús-
inu, komst hann út á langa af-
leggjarann, sem lá heim frá þjóð-
veginum. Hann gekk eftir honum
þangað til hann Kom aö dyra-
varöarbústaö, sem var lokaður og
tjöld fyrir gluggum. Hér hafði
Vilmaes sjálfsagt búið. Hann
gekk að einum glugganum og
gægðist inn. Milli tjaldanna gat
hann séð inn i herbergið, þar sem
húsgögnin voru enn á sinum stað,
rétt eins og ibúinn hefði yfirgefiö
þau fyrir stundarkorni. Eftir að
hafa rennt augunum yfir húsið,
hélt hann áfram göngu sinni.
Lengi gekk hann þannig fram og
aftur brautina, svo niðursokkinn i
hugsanir sinar, að hann gleymdi
gjörsamlega stað og stundu.
Þegar hann loks leit á úrið sitt, sá
hann, að klukkan var farin að
ganga niu.
Partington beið hans I boröstof-
unni, þegar hann kom inn. Þeir
átu morgunverð saman og töluðu
um árangurinn af tilrauninni,
sem gerð haföi verið, en minntust
alls ekki á mót þeirra við skúr-
Framháld á bls. 42.
Þetta er myrkraklefinn minn hélt
hann áfram. — Ég var að taka
mynd af þessum bylgjum, sem
við fengum áðan, og var að fram-
kalla plötuna. Viljið þér koma inn
með mér og athuga hana?
Dr. Priestley hristi höfuðið. —
Ég held ekki. Ég þekki það af
eigin reynslu, að maður er ekki
bættari með áhorfendur, enda
þótt þeir séu fullir áhuga. En
kannski sýnið þér mér hana
seinna I dag, þegar þér hafið
minna aö gera. I bili ætla ég að
láta mér nægja að rangla úti i
góða veðrinu.
— Þá getið þér hagaö yður eins
og þér viljið, sagði Partington. —
Morgunverðurinn hér er ekkert
timabundinn, og Sinclair færir
yöur hann þegar þér viljið. En
hvað sjálfan mig snertir, þá býst
ég ekki við að hafa lokið verki
minu fyrr en klukkan átta.
— Mér verða ekki vandræði úr
sjálfum mér á meðan, svaraði dr.
Priestley. Slðan gekk hann
áfram leiöar sinnar, en Parting-
ton hvarf inn i rannsóknarstofuna
og læsti á eftir sér.
Það var einkennilegur vand-
ræöasvipur á dr. Priestley þegar
hann gekk upp eftir stlgnum.
Gestgjafa hans hafði áreiðanlega
oröiö hverft við að sjá hann, á þvi
var enginn vafi. Vitanlega hafði
hann gengiö hljóðlega að húsinu,
þvi að ekki heyrðist fótatak hans
á grassveröinum. Partington gat
hæglega brugðið viö að sjá hann
allt i einu, þegar hann kom út úr
dyrunum. En var hitt imyndun
eða veruleiki, aö skömmustu-
svipur kæmi á andlit hans, rétt
sem snöggvast og af þvi mætti
ráða, að hann byggi yfir ein-
hverju leyndarmáli?
Dr. Priestley fannst þetta varla
geta borið sig. Partington var
með ekkert annað meðferðis en
ljósmyndaplötu, og þó að dr.
Priestley liti ekki nema rétt
snöggvast inn I skúrinn, nægði
það til að sjá, að hinn sagði satt,
43.TBL. VIKAN 33