Vikan - 26.10.1972, Blaðsíða 38

fór um sjóferö þá. - Skipið er nú
komið góöan spöl fram úr okkur,
og við getum með naumindum
stafaðnafn þess, sem virðist vera
Santa Therese, en heimilisfangið
neðan undir er i klessu.
Við erum sem steini lostnir. Svo
að þarna er þá sýnishorn af hinu
marglofaða siðalögmáli um
gagnkvæma aðstoð á sjó. Ég
litast um eftir hinu skipinu. Það
er lika komið fram úr okkur bak-
borðs megin. Hér er ekki meira
að gera. Ég fer undir þiljur.
Þá kallar skipstjórinn. i mig.
Siöara skipiö hefur snúið við og
kemur til móts viö okkur.
Ég hleyp upp, og svo er sem
sýnist. Hitt skipið vex I augum
með minútu hverri. Og enda þótt
þetta sé þunglamalegur flutn-
ingadallur, er hann næsta
kærkominn. 1 mesta snatri
drögum viö upp merkin, sem áður
voru við hún, og bætum þegar viö
Q I B
i framreiöann á bakborða. Við
vitum, að timinn er dýrmætur, og
hér er hvorki staður né stund til
að fylgja ströngustu reglum.
Skipið er nú komið mjög nálægt,
og flögg blakta þegar I reiöa þess:
B S
Skipstjórinn kallar upp stafina,
og Georgia, sem situr nú i
stigaskýlinu, skrifar það á blað,
■en ég fletti upp i merkjabókinni.
B S D D P C
breiddin 41 lengdin 9 30’
Þá hleyp ég eftir sjókortinu og
merki á það staðinn. - 25 milur frá
strönd Portúgals. Leixoes, hafn-
arbær Oportóborgar liggur- um
30 milur fyrir noröaustan okkur.
Húrra! Ég stekk upp á þiljur.
Fleiri flögg hafa verið dregin upp,
en nú er engin ástæða til að lesa
úr þeim, þvi að skipið hefur nú
snúið viö og siglir samflota okkur.
Maöur meö kallara gengur út að
borði á stjórnpallinum. Fyrst
getum við ekki greint orðin, en
svo veröa þau hærri og skýrari:
,,Er nokkuð áð? Getum við
hjálpað ykkur?”
Bilið er aö aukast miíli
skipanna, en hann nemur svar
okkar: „Allt i lagi. Þakka yður
fyrir.”
Ahöfnin þýrpist aftur með öldu-
stokknum, næsta sundurleit I
klæðaburöi. Sumir koma af
þilfarinu, sumir úr vélarúminu,
aörir úr eldhúsinu. Allir veifa i
kveðjuskyni. Nú sést lika nafniö:
MARGARITA
LONDON
Gott skip þetta og gott fólk. Við
drögum upp kveðjumerki:
XOR
Þökk fyrir
Um það leyti, sem skipiö skilur
við okkur, er farið aö létta til, og
vindur er lygnandi. Gæti þetta
verið sólskinsglæta þarna á
sjónum I fjarska?
Svo fer ég með kortið aftur á.
„Þarna erum við, hefllin. Það er
dægursigling til Lissabon, en
norður og austur til Oportó erum
við aöeins fáeinar klukku-
stundir.” G'eorgia hugsar sig um
andartak, en aðeins andartak.
„Oh, látum okkur halda áfram,
ef allt er I lagi. Ég vil helzt ekki
snúa við, þótt ekki sé nema
stuttan spöl.”
byssu. Þegar þeir voru búnir aö
ná honum inn I dimmt skot, kom
sá þriðji til skjalanna og var sá
voþnaöur kylfu. Þeir slógu hann
niöur, börðu hann I fæturna með
kylfunni og einn þeirra stóö yfir
honum með hnif i hendi.
En hann komst einhvernveginn
á fætur og tók til fótanna, en hann
sá hnlfinn fljúga fram hjá sér um
leið og þeir skutu tveim skotum.
Viö fórum svo saman til
Atlnagelvin sjúkrahússins og ég
beiö þar, þangaö til ég vissi að
hann var úr allri hættu. Næsta
dag fór ég til hans ag þá var hann
hress og glaöur.
Ég tók I heilu höndina og sagði:
— Eina kúlan, sem getur komiö á
milli okkar, veröur sú, sem
gengur að öðru hvoru okkar
dauðu.
Þetta var min hjartans
meining. Það var siðar, sem mér
varð ljóst að ég var eigingjörn.
Við vorum að visu mjög ást-
fangin, en það veitti okkur engan
rétti til þess að hugsa aðeins um
okkur sjálf.
Það gat orsakað vandræöi.fyrir
fleiri en okkur, ef viö létum sjá
okkur saman, vandræði fyrir
saklaust fólk, sem unni okkur.
Fjölskylda min myndi llða fyrir
það og að sjálfsögðu fjölskylda
Jons i Suffolk. Það gat skeð að
hann yrði myrtur vegna min,
ókunnrar stúlku, sem þau vissu
engin deili á
Þetta voru hræðilegar hugsanir
og mér stóð ótti af þeim. En rétt
eftir að Jon kom út af
sjúkrahúsinu, var ég harkalega
minnt á sannleiksgildi þeirra.
Ég var á leið til skart-
gripaverzlunarinnar, þar gem ég
ætlaði að kaupa hring handa Jon.
vegna þess aö honum var
mikiö I mun aö allir vissu um
samband okkar. Ég var aö virða
fyrir mér það sem var I
gl&gganum, þegar maöur kom til
min og sagði: — Ef þessi náungi
heldur sig ekki I hæfílegri
fjarlægö frá þér, Marta
Dogherty, þá verða alvarleg
vandræöi.
Hann gekk svo i burtu og ég
Stóð eftir á götunni, skelfingu
lostin. Vegna þess að ég var svo
ástfangin og á kafi i undirbúningi
undir brúðkaup okkar Jons, þá
38 VIKAN 43. TBL.