Vikan - 22.05.1974, Blaðsíða 17

Smásaga eftir N. Burke
Jane brá heldur en ekki i brún, er hún
varð þess vör, að nú var friðurinn úti.
Minnie, dóttir hennar var að koma.
Barnið kom sannarlega, þegar verst
gegndi...
JANE var i þann veginn að fara i
yndislegan kjól — og setja á sig
perlufesti. Enginn, sem sá rauða
samkvæmiskjólinn, perlurnar og
hvitu loðskinnkslána, sem þarna
lá á rúminu, mundi hafa látið sér
til hugar koma, aö Jane Reed
væri einmana. Auk þess dvaldist
hún í þessu nýtizku gistihúsi á
einum af viðhafnarbaðstöðunum
viö Miðjarðarhafið. En einmána
var hún nú engu að siður. Heima
sat gamla tryggðatröllið hann
Frank' og vildi ólmur kvænast
henni, en hérna suður frá var hún
að byrja nýtt lif.
,,Mamma, ætlarðu að fá þér
glas með honum herra Aziz?”
spurði litla dóttir hennar. Hún
stóð þarna með sitt hárið og
starði stórum, móleitum
aödáunaraugum á rauða kjólinn
hennar mömmu sinnar.
„Herra Euphomolus áttu að
segja, barnið gott, þegar þú
ávarpar hann,” svaraði móöir
telpunnar. — ,,Já, við borðum
hér, svo þú verður að vera góða
barnið og fara snemma að
hátta”. — A þessari stundu fannst
frúnni allt annað en geðfellt að
vera með tólf ára gamla dóttur i
eftirdragi.
,,Ó, mamma! Ég átti lika að
fara snemma i rúmið i gærkvöldi
og i fyrrakvöld, og þá lofaðirðu
mér, að ég mætti vera lengi á
fótum i kvöld. bú lofaðir þvi!”
sagði telpan i ásökunarrómi. Hún
var ætið vön aö hafa sitt fram,
annaðhvort með þvi að fara að
skæla eða með þvi að nauða nógu
oft á þvi.
„Jaéja, jæja...” Jane þótti ákaf-
lega vænt um dóttur sina, og hún
efndi ávallt loforð sitt. Tilgangs-
iaust væri að reyna að gera barni
skiljanlegt, hve mikilvægt svona
kvöld væri. „Jæja, gott og vel,
elsku Minnie min, en gættu þess
þá að vera ekki með neina fram-
hleypni, og vertu ekki að þreyta
hann herra Euphomolus”.
„Ég þreyti hann ekkert! Hann
hefur bara gaman af mér. Seinast
kom hann með brjóstsykur handa
mér og og auk þess brúðu, og þar
áður gaf hann mér hvita háls-
festi.”
Já, hugsaði Janie. Aziz gerði
sér allt far um að vera jafn elsku-
legur við dótturina og hana sjálfa,
rétt eins og hann væri að sýna
henni, hve góður stjúpfaðir hann
gæti orðið. Hann sendi þeim eins
margar gjafir og hann gat, án