Vikan - 22.05.1974, Blaðsíða 46

Sendum gegn póstkröfu um allt land.
Axbridge, þorpiö, sem
missti mæður sínar
framhald af bls.42 .
„Þaö var of seint,” segir hann
nú. „Þau voru dáin.”
Hann situr og heldur í hendina á
Waltrud Christen ( sem kölluð er
Volli ), svissnesku hjálpræðis-
hersstúlkuna, sem var stoð hans
og stytta i hörmum hans, og er nú
eiginkona hans, og hann rifjar
upp martröðina, sem enginn
endir virtist vera á.”
„Þegar ég heyrði fréttirnar i
útvarpinu, var sagt, að 24 hefðu
komizt lifs af, og ég för að reikna
út likurnar á, að fjölskylda min
væri meðal þeirra. Ég vissi.'að
þau hefðu setið saman i flugvéi-
inni. Ég bað drottin um að bjarga
lifi þeirra og bauð mitt lif i þeirra
stað.”
„Ég fór til Dornach. Viö sátum
öll i sama herberginu og Sviss-
lendingur las upp nöfn þeirra,
sem höfðu lifað af slysiö, i
stafrófsröð. Ég held þetta hafi
veriöþað versta. Að standa þarna
og biða eftir nöfnunum, sém ekki
voru sögð. Þau voru öll dáin. A
eftir var ég látin staðfesta, að
likin væru af þeim.
„Með timanum fór mér að liða
enn verr."
Það var þá, sem Volli kom til
sögunnar. Hjálpræðisherssjálf-
boöaliöar voru tengiliðir lögregl-
unnar og ættingjanna við að
þekkja likin. John lýsti June konu
sinni, Mark tólf ára syni sinum og
Rebeccu ellefu ára dóttur, fyrir
Volli.
Volli vann úr myndum af hinum
látnu ( en þær voru aldrei syndar
aöstandendum ) og lýsingum
Johns og nokkru seinna sýndi hún
John nokkra muni, sem hann
þekkti.
Viö fundum Rebeccu á úrinu
hennar. Fyrst gátum við ekki
fundið neitt frá Mark. Ef Volli
heföi ekki verið þarna, heföi ég
aldrei lifað þennan dag af. Hún lét
mig drekka te, við fórum i göngu-
ferð I snjónum. Við báðumst fyrir
saman.”
„Ég get ekki lýst þvi, hvernig
mér leið. Það er ógerlegt að lýsa
þeirri tilfinningu. Ég fór héim.
Með timanum fór mér að liöa enn
verr.”
í snotru húsinu, sem John býr i
Bristol, eru engin merki um það
lif, sem hann áður lifði. Engar
myndir, engar minjar um föndur
og leiki barnanna. Alls dóu tólf úr
fjölskyldu hans.
„Ég lifði fyrir fjölskyldu
mina”, segir hann. „Atti ég að
halda áfram að lifa eða átti ég að
gefast upp? Einhver vonarneisti
hlýtur að hafa haldið mér uppi.
Ég man ekki margt sem gerðist
næstu vikurnar, nema að ég fékk
bréf frá Volli fullt gæzku og sam-
úðar.”
„Og einn daginn, mörgum
vikum seinna, gerði ég mér ljóst,
að ég var farinn að hlakka til að
fá bréfin frá henni. Svo einfalt var
það. Ég haföi eitthvaö til að lifa
fyrir, aðeins örlitið, en eitthvaö.
Og ég greip dauðahaldi i þessa
von.”
Um haustiö ákváöu þau aö
ganga I hjónaband. „Hún hefur
gert óteljandi margt til að hjálpa
mér,” segir John. Það er ekki nóg
að fjarlægja hluti. Það er hægt aö
henda öllum ljósmyndum, en þaö
hrekur ekki minningarnar á
brott. Ég vakna enn I köldu svita-
baöi á næturnar og lifi upp aftur
þessa skelfilegu daga. Þegar þau
iögðu af stað i ferðina, voru þau
öll kát og glöö. Ég kvaddi þau öll
meö kossi.”
„Ég hefði aldrei trúað, að ég
ætti eftir aö hitta aðra konu, sem
ég gæti hugsað mér aö kvænast.
Samt er samband okkar Volli svo
innilegt, að það veitir mér vissan
friö.”
John Card er landbúnaðar-
verkamaður. Húsbóndi hans er aö
byggja nýtt hús, sem ætlað var
John og fjölskyldu hans. Þegar
flugvélin fórst við Dornach, var
hin unga kona Johns meðal
þeirra, sem létu lifið. Nú annast
John þrjú litil börn þeirra meö
aðstoð nokkurra .frændkvenna
sinna.
Rachel er fimm ára, Isabel er
þriggja ára og John litli er aö
verða tveggja ára. Rachel er hætt
að minnast á móður sina, þvi aö
hún hefur af eölisávisun barnsins
gert sér ljóst, að það ber engan
árangur. Isabel spyr enn um
móöur sina, en mjög sjaldah I
seinni tið. Af hverju kemur
mamma ekki heim?”
„Ég á ekkert nema dásamlegar
minningar”, segir John. Börnin
vikja ekki frá honum nokkra
stund og^ hann sýnir þeim að-
dáunarveröa umhyggju.
„Ég hef einskis að iörast,
ekkert, sem ég get ásakaö mig
fyrir. Ef svo væri, væri lífiö mér
erfitt.”
Ég get ekki séð neina ástæðu
til þess að þeir mannanna, sem
geta, kvænist á nýjan leik. Gangi
þeim allt i h'aginn. En ég gæti það
ekki sjálfur. Ég er þess fullviss.”
Mike De?ter, ungur skólastjóri
i þorpsskólanum, var nýlega
setztur að i Axbridge, þegar
óhamingjan dundi yfir. „Sum
barnanna hafa jafnað sig, önnur
ekki,” segir hann. „Þegar börnin
fara að tala um fortiðina og þaö
liöna, er hægt aö reyna að hjálpa
þeim yfir erfiðasta hjallann, en
þaö er mjög mikið komið undir
eftirlifandi ástvinum þeirra,
hvernig til tekst. Þegar börn hafa
misst móöur sina, þurfa þau svo
mikiö á föður sinum aðhalda. Ef
hann getur ekki náö sér, hvernig
eiga þau þá aö geta það?
Og Mike Dexter er sammála
svo mörgum öðrum I Axbridge:
„Flestir vona, að þaö versta sé
um garð gengið. En kannski er
það versta hvaö börnin áhrœrir
ekki enn farið að gera vart við
sig”
En meö vorinu hverfa skugg-
arnir á brott. Ibúarnir I Axbridge
og börnin þar vona, aö svo verði
einnig i sálum þeirra. Október-
dagurinn hræðilegi gleymist
aldrei, en ást og umhyggja
þeirra, sem eftir lifa, leggur
snyrsl á illgræðanleg sár syrgj-
endanna.
46 VIKAN 21. TBL.