Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 6

ÍV
sitja tyrir a tízkumyndum og
auglýsingamyndum.
— Hvort finnst þér skemmti-
legra?
— Mér finnst sýningarnar aö
mörgu leyti skemmtilegri. Þar er
músík og meira lif og maður
hefur fólkið til að brosa til. En
fyrir framan myndavélina
stendur maöur og biður og það er
stunaum svoiitio ertitt að brosa
og horfa eðlilega á dauðan hlut.
En sýningarnar hafa þvi miður á
sér svolitið leiðinlega hlið, en þaö
er viöhorf áhorfenda. beim hættir
til að horfa meira á stúlkurnar en
fötin og eru gjarnan að stinga
saman nefjum og setja út á þær
meðan þær eru að sýna. Maður
heyrir auövitað ekki orðaskil, en
sér svipinn og heyrir svo um þetta
annars staðar frá eftir á. Uppi á
sýningasviðinu reynir maður
auðvitað að vera frjálslegur i
framkomu og upplitsdjarfur, þvi
það er hluti af starfinu. En fólk
virðist oft álita að svona sé maður
dagsdaglega, þ.e. montinn og
finnist maður eiga allan heiminn.
— Hefurðu orðið mikið vör við
þetta?
— Já, talsvert og það hefur
gengið svo langt að þegar ég hef
til dæmis verið úti á skemmti-
stöðum með vinum minum hefur
ókunnugt fólk einkum kvenfólk
verið að hreyta i mig ónotum og
spyrja hvað ég þykist eiginlega
vera.
— Hafa fötin sem þú ert að
sýna einhver áhrif á þig? Finnst
þér til dæmis skemmtilegra að
sýna eina flik en aðra?
— Já, það er mjög mismunandi
gaman að sýna föt og það er mjög
misjafnt hvernig mér liður i
fötum. Ef ég er að sýna eitthvað,
sem mér finnst fallegt og fara
mér vel, þá liður mér vel og ég
sýni fötin betur. En ef ég er ekki
ánægð með fötin sjálf, finnst þau
klossuð og þunglamaleg, þá flýti
ég mér alveg ósjálfrátt að stika
um sviðið og koma mér út. Þetta
á maður auðvitað ekki að gera, en
ég held að ég geri það, án þess að
verða þess sjálf vör.
— Hvernig föt finnst þér
skemmtilegast að sýna?
— Létta þunna kjóla. Mér
finnst ég þá vera svo létt og frjáls
og það er skemmtileg tilbreyting
frá lopanum og gærunni.
Kemur það fyrir aö þú og
stöllur þinar neitið að sýna
einhverjar ákveðnar flikur af þvi
að ykkur finnist þær ljótar eða
fara ykkur illa?
— Ég held að það sé litið um
það. En aftur á móti eru margar
stúlkur algerlega á móti þvi að
sýna undirfatnað og baðfatnað og
sjálf er ég i þeim hópi. Þegar
fatnaðurinn er orðinn svona litill
að hann hylur ekki nema litinn
hluta likamans finnst mér ekki
taka þvi að sýna hann.
— Þú hefur farið nokkrum
sinnum utan til að sýna föt?
— Ég hef farið tvisvar i sýn-
ingaferðir til Bandarikjanna á
vegum Alafoss og Iceland
Imports. Fyrri ferðin tók tvo
mánuði og þá var farið viða um.
Siöari ferðin tók mánuð. Þessar
ferðir voru einhverjar mestu
tslandskynningar sem haldnar
hafa verið i stórverzlunum fyrir
vestan. Auk okkar sýningastúlkn-
anna voru þarna spunakona, sem
sat við rokk sinn og gullsmiður,
sem sýndi verk sin Meðferðis
höfðum við málverk, högg-
myndir, þarnateikningar og fleiri
listmuni og einnig góðgæti eins og
þyrfti að ganga með mynda-
möppuna mina á milli ljós-
myndara, kynna mig og hrósa
mér upp i hástert. Ég var vist
heldur orðfá um sjálfa mig, og
gafst upp á þessu en lét umboðs-
skrifstofurnar um að kynna mig.
Það gekk ágætlega, en heldur
hægar en ef ég heföi verið dug-
leg við að hrósa mér sjálf. Það
var mjög skemmtilegt og
lærdómsrikt að kynnast þessum
málum erlendis, enda margt
ööruvisi en ég átti að venjast
heima. Þarna vann ég með ljós-
myndurum og sýningafólki, sem
Familie Journal með mikið af
fatnaði, sem mynda átti i islenzku
umhverfi. I þetta voru ráðnar
islenzkar stúlkur og ég sló til, þvi
þetta var hörku vinna, vel borguð
og skemmtileg. Þegar þessu var
lokiö var ég búin að missa svo
mikiö úr náminu að ég hefði
aldrei náð þvi um veturinn.
— Hefurðu þá alveg sagt skilið
við drauminn um stúdentspróf?
— I bili, að minnsta kosti. Ég
ætla nefnilega að gifta mig I
sumar (Helga er vafalaust komin
I hjónabandið þegar þetta viðtal
birtist) og þar sem maðurinn
brennivin og hangikjöt. Við
klæddumst auðvitað ekki öðru en
ullar- og gærufatnaði og sýndum
þetta ýmist á sýningum, sem
haldnar voru á hálftima fresti eða
röltum um meðal gestanna.
Það lá við að okkur fyndist
stundum að lopinn og gæran væru
farin að vaxa á okkur og þegar
úrið mitt stoppaði og neitaði að
fara af stað aftur kom i ljós að
þaö var orðið fullt af lopa. — I
fyrra fór ég á vegum Alafoss, SIS
Gráfeldar og fleiri islenzkra aðila
til Kaupmannahafnar og sýndi
þar Islenzkan fatnað á kaup-
stefnu. 1 fyrrasumar ákvað ég að
fara aftur til Norðurlandanna og
fór þá upp á eigin spýtur. Mig
langaði til að prófa að vinna
erlendis og sjá hvernig mér
gengi. Ég hafði aðsetur i Sviþjóð,
en vann einnig i Danmörku og
Noregi. Ég byrjaði á þvi að fara á
umboðsskrifstofur fyrir fyrir-
sætur og þar var mér sagt að ég
hefur tizkumyndatökur og fata-
sýningar að aðalstarfi.
— Langaði þig ekki til að vera
áfram úti og fara þá kannski
viðar? ,
— Nei, ég fór i þetta að gamni
minu og ætlaði mér alltaf heim
aftur um haustið. Veturinn áður
haföi ég byrjað i öldungadeildinni
i Menntaskólanum i Hamrahlið
og gengið ágætlega og ég ætlaði
aö halda þar áfram. En skömmu
áður en ég ætlaði heim bauðst
mér freistandi vinna við að sýna á
fatakaupstefnu á vegum Margit
Brandt tizkuteiknara og fram-
leiðanda. Mér fannst það mjög
freistandi, þvi komist maður að
hjá Margit Brandt er maður
eiginlega talinn kominn eins hátt i
þessu og komizt verður á Norður-
löndum. Þegar þessari vinnu var
lokið fór ég heim, en byrjaði þá á
þvi aö liggja i rúminu i hálfan
mánuö. Þegar ég var búin að ná
mér, kom hingað leiðangur frá
minn tilvonandi er viö háskóla-
nám mun varla veita af þeim
tekjum, sem ég get dregið að..
— Hvaö finnst unnusta þinum
um fyrirsætustarfið?
— Hann er nú ekki of spenntur
fyrir þessu, en ég held að hann
komi ekki til með að setja sig upp
á móti þvi aö ég haldi eitthvað
áfram viö þetta. Annars býst ég
við að það komi af sjálfu sér að ég
hætti, þvi fólk hlýtur að fá leið á
þvi aö sjá alltaf sömu andlitin á
auglýsingamyndum og fata-
sýningum. Reynslan erlendis er
sú að fyrirsætur haldast sjaldan
lengi á toppnum i einu — fólk
veröur að fá að hvila sig á þeim.
Þá flytja þær sig oft til annarra
landa og vinna þar um tima, en
koma svo oft aftur. Það sama
hlýtur einnig aö köma til með að
gilda hér, enda ekki nema eðlilegt
að ný andlit taki við.
Þ.A.
23. TBL. VIKAN 7