Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 20

Þaö var leiðindaveður, slydda
og þó nokkur norðaustanstormur.
Beth dró tjöldin fyrir gluggana og
ók sér. Hún fór i hlýja ullarpeysu
undir einkennistreyjuna. Hún
haföi hugsað sér, að koma viö á
sjúkrahúsinu, til aö vita hvernig
Shirley King liði og þessvegna fór
hún fyrr að heiman en venjulega.
Della fór lika snemma til vinnu
þennan morgun. Þaö átti að af-
greiöa stóra pöntun af böngsu
fyrir vikulökin og þess utan var
hún ekki eins ánægö og áöur yfir
þvi að vera heipia. Morgun-
verðartiminn haföi alltaf verið
skemmtilegasti tími dagsins.
Tommy gat hámað i sig þau
ósköp af hafragraut og talað á
meöan. En upp á stðkastiö hafði
hann litið borðað og talað þvi
minna. Og Della örvaði hann ekki
til að tala. Han'n hafði sagt henni
ósatt einu sinni og hún vildi ekki
hætta á, að hlusta á fleiri lygar af
hans munni.
Dorrie deif þvottapokanum i
kalt vatn og þrýsti honum aö heit-
um au^unum. Hún hafði grátið
svo lengi, að henni fannst sem öll
táralind væri uppþornuö. Vist I
hundraöasta sinn spurði hún
sjálfa sig, hvort hún ætti að segja
lögregluþjóninum frá stráknum,
sem kom meö skilaboðin frá
Frank. Þótt hún væri honum
þakklát að sumu leyti, þá kunni
hún alls ekki við hann. Henni
fannst hann vera nokkuð tor-
tryggilegur og alls ekki bera af
sér góðan þokka.
Og ef þaö var- hann, sem hafði
meitt Shirley, þá átti lögreglan
auövitað að fá að vita það...En
það var hann, sem hafði Frank i
felum hjá sér. Og ef lögreglan
hefði upp á honum, myndi hún
lika finna Frank. Og Frank var I
vandræðum, - alvarlegum vand-
ra?ðum, bafði strákurinn sagt.
Þaö lá við aö hún óskaði þess,
aö hún heföi sagt unga lögreglu-
þjóninum frá þessu. Lögreglu-
þjónninn var svo notalegur i
framkomu, þótt hann hefði aldrei
fært henni annað en slæmar frétt-
ir. Það gat lika verið, að hann
segði ekki frá þvi, ef hún bæði
hann um það. Það gat verið, að
hann gæti gerteitthvaö i laumi, til
að komast að þvi hvað þessi
strákur var með á prjónunum....
Þegar Bill steig út úr strætis-
vagninum, sá hann að Beth gekk
röskum skrefum i áttina að
Laburnum Street. Hún var
senmma á ferðinni og leit þreytu-
lega út. Vörubill rann til á votri
vegarbrúninni og rann I áttina aö
strætisvagninum. Vagnstjórinn
hemlaði og þetta stóra farartæki
sveigði snögglega i hina áttina,
næstum þvi i hring. Hjólin rákust
i gangstéttarbrúnina og strætis-
vagmnií rann á girðingu. Það
hevrðist brothljóð. Farþegarnir
æptu og æddu -lít úr vagninuin,
frá sér af hræðslu.
Beth flýtti sér til vagnstjórans.
Rödd honnar var björ.t og skær. —
Er nokkur meiddur? Ég er
hjúkrunarkona....
Bill skauzt inn á húsasund,
hallaði sér upp aö vegg og lokaði
augunum.
Hann greip höndum fyrir and-
litiö, fullur sjálfsfyrirlitningar.
Rann hafði ætlað að þjóta til Beth
og kippa henni frá hættunni. En
hann hafði ekkert aðhafzt. Hann
var lamaður af ótta, þegar billinn
rann á girðinguna, aðeins einum
meter frá þeim stað sem Beth
stóð.
Drottinn minn, hvers vegna er
ég að lifa þessu lifi, hvers vegna
fyrirfer ég mér ekki? hugsaði
hann. Hann hafði alltaf fyrirlitiö
heigulshátt. Og nú var hann sjálf-
úr ekkert annaö en andstyggi-
legur heigull.
Hann stóö kyrr I nokkrar
minútur. Hann heyrði aftur og
aftur iskrið i hjólunum, þegar
stóri vagninn ranri I áttina til
Beth.
jafnveláðuren þetta meö Shirley
kom til. Og herra Kolinski, sem
ætti að vera i sjöunda himni, eftir
að hafa fengiö þetta stórkostlega
tilboö i verzlunina, starði yfirleitt
hugsandi út 1 loftiö.
Það var eitthvaö uggvænlegt á
ferli i götunni og ungfrú Jenny gat
ekki veriö ein um óttann lengur.
Henni hafði dottið I hug að leita
til lögreglunnar. En hún gat ekki
losnaö viö óttann út af þvl, aö lik-
lega væri hún sek um skattsvik,
sek um að hafa ekki gefiö upp
húsaleiguna. Hún hafði reyndar
reynt aö láta ekki á neinu bera,
þegar hún talaði við Sid, en það
var aldrei að vita.........Þær
systurnar höfðu ekki gefið þetta
upp til skatts, það var staðreynd,
Ungfrú Potter, ég hefi ekki hug-
mynd um hvaö þér eigið viö.
Hún greip fast um borðbrúnina
og hallaöi sér fram. — Ég leyfi
mér aö spyrja yður blátt áfram,
herra Kolinski. Er nokkur að hóta
yöur, að þvinga út úr yður
peninga?
— Hvaða vitleysa er þetta? Það
þvingar mig enginn til neins. Slik-
ir hlutir gerast yfirleitt ekki i
Englandi. En hún sá að svita-
dropar brutust út á enni hans og
hann leit undan augnaráði henn-
ar.
— Mér þykir leitt, að þér skulið
ekki vilja hlusta á mig, sagði hún,
sorgmædd á svipinn og gekk tií
dyra. — En ég er bókstaflega
neydd til aö gera eitthvað. Ég
Della fann bréfið innan um morgunpóst-
inn. Það voru aðeins nokkur orð á örk-
inni. „Tóbakskaupmaðurinn veit að
Tommy réðist á stelpuna”, stóð
þar....Ekkert annað. Og á umslaginu stóð
„frú Slade”, en ekkert heimilisfang.
Klukkan var næstum þvi orðin
þrjú, þegar ungfrú Jenny tók I sig
kjark og fór til aö hitta Kolinski.
Þótt ekki hefði verið ráðist á
Shirley King, vesalings litlu
telpuna, þá fannr* henni að hún
yröi að gera eitthvaö. Eftir það
sem strákurinn sagði I gærkvöldi,
þá vissi hún aö hann var vondur
drengur.
Þaö gat verið, að hann hefði
ekki ráöist á Shirley, en það var
ábyggilegt, að hann var eitthvaö
við það riöinn. Hann talaði
stöðugt um „klikuna” og ,,þá”,
svo það var sennilegt að hann
væri I einhverjum glæpamanna-
fiokki. Það gat heldur ekki veriö,
að hann gæti einn staðið að öllu
þessum iþverkum.
Ungfrú Jenny hafði töluverða
athyglisgáfu og hún Imyndaöi sér
jafnvel meira en hún sá og hún
var viss um, að hún var ekki sú
íina, sem var hrædd.
Frú Slade, ^em annars var
alltaf svo glaðjeg, var eitthvað
uggandi þessa daga. Dorrie King
hafði líka veriö 'svo niöurdregin,
og þær höfðu fengiö þessar tekjur
I næstum þvi heilt ár. Hún þorði
ekki að hætta á neitt.
Ungfrú Jenny læsti Tibby inni i
svefnherberginu, fór svo út og
læsti útidyrunum á eftir sér. Svo
gekk hún rakleitt til herra
Kolinskis.
Hún varð að blða stundarkorn,
meöan hann afgreiddi einn við-
skiptavin, en um leiö og sá var
farinn, sagði hún vandræðalega:
— Þaö er nokkuö, sem mig
iangar til að tala um viö yður,
herra Kolinski. Hún leit beint i
augu hans og hélt áfram: — Það
er eitthvaö að gerast I götunni
okkar. Ég veit það og ég held að
þér vitiö það líka herra Kolinski.
Hvers vegna ættuð þér annars að
vera svona niðurdreginn? Þér,
sem eruð unr- það bil að selja
verzlunina fyrir svona gott verö
og getið nú keypt hús úti I sveit,
eins og yður hefur alltaf dreymt
um. Og þaðeru fleiri hér i götunni
hræddir við eitthvaö, sem þeir
þora ekki að láta uppi.
Hann sagöi vandræöalega: —
verð þá að reyna upp á mitt eigið
eindæmi....
— Nei! sagöi hann. Rödd hans
var hás og hræbslaleg.Hannsá nú
sjálfur, að hann hafði hlaupið á
sig og fór að stama.
É-ég-ég á v-viö, að þér ættuð b-
bara aö fara h-heim og fá yður te-
tebolla. Það er ekkert sem þér
getiö gert, ég á við...það er ekkert
að gerast. Gerið þaö, ungfrú
Potter.
Þegar hún var farin, fór hann
inn i bakherbergið. Hann opnaöi
skáp og tók fram koniaksflösku,
sem hann snerti aldrei, nema
þegar honum var mikið niðri fyr-
ir, eða ef honum leið eitthvað'illa.
En hann var ekkert skárri, þótt
hann hefði hvolft I sig úr glasinu.
Ef gamla konan reyndi á. ein-
hvern hátt, að ná sér niðri á
stráknum, yröi það aöeins til
þess, aö hún yrði fyrir einhverj-
um skakkaföllum. Hann gat ekki
hugsað til þess. En ef hann
hjálpaði henni, myndi það ske,
sem strákurinn haföi sagt, — þeir
myndu eyöileggja verzlunina. Og
hann átti að skrifa undir
samningana i næstu viku,
samningana, sem geröu honum
kleyft að láta draum sinn rætast,
drauminn, sem hann hafði
dreymt i þrjátiu ár.
Hann gat ekki eyðilagt fram-
tiöaráætlun sina. Hann vildi alls
ekki gera það. Gamla konan gat
ekki ætlast til þess.
Þaö versta var, að hann
ætlaðist til þess af sjálfum sér.
7. HLUTI
Það er undarlegt, að einhver
skuli hringja um þetta leyti,
hugsaði Della. Verksmiöjan var
20 VIKAN 23. TBL.