Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 22
■ venjulega lokuö klukkan fimm og
nú var hún næstum niu.
Hún greip simtóliö.
Röddin var ógreinileg. — Er
þaö frú Slade?
— Já hver....?
— Vitiö þér, aö þaö var Tommy,
sem sló stelpuna i rot i gær-
kvöldi?
Hún varö stjörf, en henni tókst
samt að tala rólega. — Tommy
myndi aldrei gera neitt þvi likt.
Hver sem þú ert, þá ertu að ljúga
og ég hringi strax til lögregl-
unnar.
— Það getiö þér gert min
vegna, sagði röddin, — en þaö var
Tommy, sem geröi það og þaö
sást til hans. Gleymið þvi ekki,
þegar þér kjaftiö i lögregluna.
Sid var öruggari nú og léttari i
skapi. Hann haföi sofið mestan
hluta dagsins og var búinn að ná
sér eftir næturvolkiö. Þegar hann
vaknaði siödegis, var hann alveg
skýr i kollinum.
Fram að þessu hafði allt gengið
aö óskum. Hann hafði reiknaö
með þvi, aö Della kæmi aftur til
verksmiöjunnar eftir vinnutima
og það gerði hún. Hann hafbi
hringt frá simaklefanum viö
aðalgötuna.
Hann viðurkenndi meö sjálfum
sér, aö Della haföi tekiö þessu vel.
Hún haföi ekki rokið upp meö
skömmum og ekki komið með
óþægilegar spurningar. En hann
heyröi, að hún varö áhyggjufull.
Hann hafði engar áhyggjur af þvi,
að hún færi að hlaupa til lögregl-
unnar. Nei, hún myndi biöa og sjá
til. Aö öllum likindum myndu hún
tala viö Tommy, en þótt hún tryöi
honum, ef hann færi að sverja og
sárt viö leggja, að hann heföi ekki
snert stelpuna, þá myndi hún
vita, að einhverjir myndu halda
þvi fram, að það hefði sézt til
hans.
Þegar hann kom aftur til
Laburnum Street, var búiö aö
slökkva öll ljós i verksmiðjunni.
Þaö var jafnvel búiö aö loka hjá
tóbakskaupmanninum fyrir nótt-
ina. Hann sá að ljós var I bakher-
berginu og hann baröi aö dyrum,
þangaö til gamli maöurinn gekk
treglega til dyra og opnaði.
Kolinski var greinilega tauga-
óstyrkur og sagöi: — Hvaö viltu
nú, þú ert búinn að fá
peningana....Sid veifaöi hendinni
kæruleysislega og tróö sér fram
hjá honum inn i búðina.
— Ég er bráöum á förum héöan,
sagöi hann og hann sá ákafann i
augum gamla mannsins. — Ég
kem samt nokkrum sinnum I
heimsókn ennþá. En þab er eitt,
sem ég vil aö þér gerið fyrir mig,
áður en ég fer héöan. Þér munið
eflaust nokkuö, sem þér sáuö i
gærkvöldi.
— Sá ég eitthvað? t gærkvöldi?
— Já. Þér fóruö i kvöldgöngu og
þá sáuö þér litla stelpu, sem hljóp
eftir götunni aö húsarústunum.
Þér genguö i sömu átt og þér sáuö
Tommy Slade smeygja sér út úr
húsi, sem var að mestu leyti rifiö
niöur. Hann hljóp til stelpunnar
og sló hana niður og svo hljóp
hann i burtu.
— En þetta er ekki satt, þetta er
hreinasta vitleysa. Þaö skeöi ekki
neitt þvi likt.
—-Stelpan liggur samt á sjúkra-
húsinu. Hún hefur ekki sjálf
ráðis* á sig.
Sid setti upp sakleysissvip-
inn, sem hann notaði i alveg sér-
stökum tilvikum.
— Ég skil vel, að þér viljið ekki
segja neitt, sem getur skaöaö
Tommy, sagöi hann ismeygilega.
— Hann ber út blöðin fyrir yður.
En það var hann, sem réðist á
stelpuna, ég sá þaö með minum
eigin augum.
— Hvaða máli skiptir það fyrir
þig? Hvers vegna viltu koma
öörum dreng i vandræöi?
Sid hristi höfuöiö. Hann leit á
gamla manninn, stórum augum.
— Þaö er ekki þaö. Ég hefi
ekkert á móti Tommy. Ég þekki
hann ekki einu sinni.
— En hvers vegna viltu þá....?
— Vegna þess að ég er hræddur
um, aö mér verði kennt um þaö,
sem skeði, sagði hann meö svo
mikilli einlægni, að það hljómaöi
sennilega. — Ég hefi áður lent i
vandræöum og ef þaö kemst upp,
að ég hafi veriö i Laburnum
Street um þetta leyti, þá verður
mér kennt um, aö hafa ráðist á
stelpuna. Og þá lendi ég i vand-
ræðum. Fyrir það sem ég hefi
ekki gert.
— Ég er ekki mikið fyrir að
ljúga.
— Já, en Tommy gerði það, svo
það er engin lygi. Sid rétti út
höndina og tók súkkulaðiplötu úr
hillu og fór að narta i hana. — Ég
er búinn að segja yður, hvað ég
vil aö þér geriö. Það er ekki stór
bón. Ég ætlast ekki til að þér
segiö lögreglunni þetta. En ef ein-
hver kemur og spyr yöur, hvar
þér hafið verið um kvöldiö, þá
vitið þér, aö þér eigið að segja þaö
sem viö höfum komið okkur sam-
an um. Ég fer héöan eftir nokkra
daga. Þér eruö að selja
verzlunina með góöum hagnaði.
En ef þér geriö ekki eins og ég
segi, getur veriö aö þér hafiö enga
verzlun til að selja.
Þegar Sid lokaöi dyrunum að
baki sér, raulaöi hann lag fyrir
munni sér. Karlinn hafði hagað
sér skynsamlega. Sid haföi sagt
honum nákvæmlega fyrir verkum
og Kolinski myndi eflaust fara að
ráöum hans.
Þetta yröi allt I lagi.
Að lokum var Dellu ljóst, hvaö
hún ætti aö'gera. A löngum and-
vökunóttum haföi hún hugsaö um
þetta fram og aftur og nú var hún
búin aö taka ákvarðanir.
Hún ætlaði ekki aö láta Tommy
frá sér, — hún gat bókstaflega
ekki hugsaö sér líf sitt án hans.
En hún ætlaði aö senda hann til
ömmu hans um tima.
Hún fór fyrst aö hugsa um þetta
kvöldiö, þegar hann sagöist ekki
geta greitt hárgreiösluna fyrir
hana. Framkoma hans þá, var
mjög ólik honum. Og svo haföi
hún fundiö fimm punda seðilinn i
vasa hans.
Simahringingin heföi ekki haft
nein áhrif á hana, ef þetta hefði
ekki verið búið að koma fyrir.
Hún heföi liklega bara hlegið aö
þessari hvislandi rödd i siman-
um, haldið að þetta væri aðeins
lélegfyndni. En vegná framkomu
Tommys upp á siðkastiö, vissi
hún ekki hvað hún átti að halda....
Aö sjálfsögöu trúöi hún þessu
ekki á Tommy....það var bókstaf-
lega óhugsandi. En hann haföi
veriö þögull og ólikur sjálfum sér
undanfariö. Og' eitthvaö haföi
skeö þetta kvöld, sem ráöist var á
Shirley King. Hann hafði verið
náfölur og órólegur, þegar hann
kom inn. Úlpan hans var óhrein
og hann var með rispur á höndun-
um og kinninni. Hann sagöist
hafa dottiö, þegar hann var að
leika sér meö Depli, en hann
hafði ekki litið framan I hana,
þegar hann sagöi þaö.
Eftir simtaliö, var hún ákveðin
i, aö fara heim og tala við hann.
En þegar þau sátu saman I
stofunni, vissi hún ekki hvernig
hún átti að hefja máls á þessu. 1
fyrsta sinn var eitthvað komiö á
milli þeirra og hún var sjúk af
ótta yfir þvi, að þetta eitthvaö
gæti verið óyfirstiganlegur múr.
Kannski gæti hún aldrei talað af
hreinskilni viö hann framar.
En svo hrökk út úr henni: —
Þaö er eitthvað aö þér, Tommy,
Ég veit að þaö amar eitthvaö aö
þér. G.eturðu ekki sagt mér....?
Innst inni vonaði hún, að hann
liti beint framan i hana og sýndi
henni það trúnaðartraust, sem
hann haföi alltaf gert áður. En
hann sagöi aðeins: — Það er
ekkert að mér, mamma.
Og svo tautaði hann eitthvaö
um, að Depiil væri orðinn óró-
legur og vildi komast út. Og svo
var hann horfinn og hún sat ein
eftir, með áhyggjur sinar.
A fimmtudagsmorguninn var
ennþá kaldara. Það snjóaöi og
var allhvasst.
Beth sá, aö ungfrú Jenny
baröist móti veörinu niður eftir
götunni meö skjóöuna slna. Hún
tók hana af henni og fylgdi henni
að dyrunum. Gamla konan haföi
alltaf verið glaöleg og dugleg, en
Beth brá, þegar hún sá hve fölt og
áhyggjufullt gamla andlitið var.
Hún sagöi i meöaumkunar-
rómi: — Þér litiö ekki vel út, ung-
frú Potter. Ég held þér ættuö aö
tala viö lækninn og fá hann til aö
rannsaka yöur.
Gamla konan rétti úr rýrum
likamanum. Hún reigði litla, grá-
hæröa höfuðið. — Þab er ekkert
aö mér, systir. Þetta leiöindaveö-
ur fer svolitiö i taugarnar á mér
eins og öörum, en þess utan er ég
stálhraust.
— Þér veröiö nú samt, aö lofa
mér þvi, að halda yöur innan dyra
þaö sem eftir er af deginum. Þaö
er hætt viö slæmu kvefi i þessari
veðráttu....Ungfrú Jenny, ég
skrepp til ykkar og lit á systur
yöar siöar i dag. Ef það er eitt-
hvaö, sem ykkur vanhagar um
þá, skuluö þér bara segja mér
þaö.
Gamla konan stakk lyklinum i
skráargatiö. — Þér eruð alltaf svo
hjálpsöm, systir. En ef...ef eitt-
hvaö kæmi fyrir mig, þá langar
mig til að biöja yður um aö lita til
Letty og Tibbys. Haldiö þér aö
þér gerið það ekki fyrir mig?
l'ngfrú Jenny, þaö hlýtur
eitttnaö að vera að yöur, ég hefi
aldrei heyrt yöur tala svona.
Segið mér nú hvað amar aö
yður....eöa leyfið mér að hringja
til læknisins.
— Það er allt i lagi með heflsu
mina, sagði ungfrú Jenny
þrjózkulega. — Þaö er alveg satt,
systir. Mér er hvergi illt....það er
aöeins þessi seiðingur i ökklan-
um, en þaö fæ ég alltaf, þegar
kalt er.
— En hvers vegna eruð þér þá
að tala svona....?
— Þaö var aöeins nokkuö sem
mér datt I hug, systir. Ég er aö
visu nokkrum árum yngri en
Letty, en ég er ekki neitt unglamb
lengur. Það getur eitthvaö komiö
fyrir mig hvenær sem er. Þér
voruð sjálfar næstum orðnar fyrir
strætisvagni, er það ekki rétt?
Við erum raunar i hættu i hvert
sinn, sem við göngum út á götu.
Hugsiö yður bara hana Shirley
litlu King. Hún var að skoppa
hérna um götuna i gær, rjóð i
kinnum og hlæjandi. Nú liggur
hún i sárum sinum á sjúkrahús-
inu.
— Er engin önnur ástæöa fyrir
þvi, sem þér sögöuð, ungfrú
Jenny?
— Nei, alls ekki.
En Beth var ekki alveg viss.
Hún hugsaði til gömlu konunnar
allan daginn. Hún ætlaöi reyndar
að fara heim til þeirra hvort sem
var, til aö vita hvernig ungfrú
Letty liði eftir falliö i stiganum.
Ef ég fer til þeirra um fjögur
leytið, hugsaði Beth, þá eru þær
neyddar til aö bjóöa mér upp á te-
sopa. Þá veröa einhverjar sam-
ræöur og þaö gæti verið, aö eitt-
hvað hrykki út úr þeim.
Hún haföi reyndar meiri
áhyggjur af ungfrú Jenny, en hún
reyndi aö hugsa um þær báðar.
Hún losnaöi þá lika viö aö hugsa
of mikiö um Bill og kvöld-
stundirnar, sem hún hafði átt meö
honum.
Hún vildi helzt ekki hugsa um,
aö hún frá þeirra fyrstu kynnum,
haföi haft tilfinningar til hans,
eins og þau væru gamlir vinir.
Eöa hve leið hún haföi orðið, þeg-
ar hann sagöi aö hann gæti ekki
hitt hana þennan sunnudag, sem
þau ætluöu aö fara út saman. Eöa
þá þessi bjánalega tilfinning, sem
haföi gripiö hana, þegar hann
kom og sagöi henni raunverulegu
ástæðun-a fyrir þvi, að haiin
treysti sér ekki til aö aka bil. En
allra sizt vildi hún muna eftir þvi,
að þaö var eins og hann sniögengi
hana upp á siökastiö. Hún haföi
hitt hann á götunni i gær. Hann
haföi veriö háttvis aö venju en ein
kennilega fjarrænn og kulda-
legur. Þaö var sannarlega ekki sá
sami Bill sem haföi borðað meö
henni á Charles Diner. Ekki sá
Bill, sem hún elskaöi.
Elskaöi, hugsaöi hún, reiö viö
sjálfa sig og hristi hárið frá
augunum. Til hvers var aö ganga
meö þessar grillur i höföinu um
ást? Þú hefur hitt manninn
nokkrum sinnum, boröaö meö
22 VIKAN 23. TBL.